Τά Πρασσεινάλογα!... του Στάθη (www.topontiki.gr)

Τώρα κατάλαβα γιατί πέταξε με F-16 ο Τσίπρας (πριν να πάει για F-16 στις ΗΠΑ). Για να ακούσει τη μουσική των οριζόντων πάνω από μία «θάλασσα δίχως σύνορα», έτσι όπως αργότερα έγιναν «μουσική στα αυτιά του» τα λόγια της κυρίας Λαγκάρντ, παίξε μου άρπα, Κριστίν, και άρπα τα όλα! Ο άνθρωπος είναι φαινόμενο!

Το ερώτημα πλέον είναι μήπως με αυτό το φαινόμενο τη βρίσκουμε – έχει και η απελπισία τον μαζοχισμό της.

***

Γλυκιές θηλυκές καλοκαιρινές μέρες μέσα στον Οκτώβρη. Όψιμη, μεστή κι αναστοχαστική γιορτή του φωτός, που σε λίγες ημέρες, μηχανοποιημένοι οι άνθρωποι, θα του αποκόψουμε μια ώρα.

Μια ώρα λιγότερο φως δεν έβλαψε ποτέ κανέναν, λέει η μελαγχολία μου – από την οποία τελευταίως προσπαθώ να κρατήσω αποστάσεις. Μάταιον.

Ο γενικός ξεπεσμός με «τραβάει απ’ το μανίκι», όπως τραβάει και εσάς, ενώ άλλους από μας, όλο και περισσότερους, τους αρπάζει απ’ τον λαιμό, κοίτα να πνιγείς χαμογελαστός, του Τσίπρα του αρέσει «να βλέπει χαμογελαστά πρόσωπα γύρω του»,

***

Διασκεδάζει πλέον (πικροδιασκεδάζει) η πλειονότητα των Ελλήνων με τις οβιδιακές μεταμορφώσεις του αρχηγού των υποταγμένων. Ελάχιστοι πλέον δίνουν σημασία στις διαφορές όσων κατά καιρούς είπε και ύστερα ξείπε ο εν λόγω άνθρωπος.

Τα ψέματα και οι κωλοτούμπες κάνουν πλέον μικρή εντύπωση. Κι αυτό είναι ένα ακόμα χαρτί στα χέρια του Τσίπρα, ο οποίος διαπιστώνει ότι μπορεί να συνεχίζει τα ψέματα και τις μεταμορφώσεις με όλο και λιγότερο κόστος.

Εκτός! εκτός κι αν κάτι του διαφεύγει. Τα όρια του γκροτέσκ στο οποίο ο υποτελής πρωθυπουργός έχει καταφύγει διαστέλλονται επικίνδυνα: στα χέρια του η ιστορία (αλλά και η προοπτική) της Αριστεράς μοιάζει ωσάν να ώδινεν Βελουχιώτης και να έτεκεν Πολάκη.

***

Όμως, αν κάτι τέτοια είναι για πλήθος πολιτών (αριστερών και δεξιών) ένα κακό όνειρο, ο εφιάλτης για τη χώρα είναι το μέσα τίποτα του Τσίπρα.

Διότι στην πραγματικότητα ο Τσίπρας δεν μεταμορφώνεται, διότι το τίποτα δεν μεταμορφώνεται. Απλώς ο άνθρωπος χορεύει ταγκό με την Ύβριν. Κάτι που για ορισμένους συνιστά τη φυσική τάξη των πραγμάτων.

Ποτέ δεν πρόκειται να γίνει Ιαβέρης του εαυτού του ο Τσίπρας. Όχι μόνον διότι ουδέποτε υπήρξε Γιάννης Αγιάννης, αλλά διότι ο Ιαβέρης του είναι ακατανόητος – το τίποτα είναι αθώο από χέρι.

Ο Τσίπρας δεν έχει τάχα σχέση με τον φόνο σε mega κλίμακα που διαπράττεται στην κοινωνία – τον φόνο τον κληρονόμησε απ’ την Πασοκοδεξιά, πλην όμως με εμπόρευμα τη διαχείριση του φόνου ο Τσίπρας θα προσπαθήσει να προχωρήσει προς τις επόμενες εκλογές.

Τα ψέματα και οι κωλοτούμπες, η άρπα της Λαγκάρντ που μπερδεύεται γλυκά με τις οιμωγές των κατατρεγμένων και όλη αυτή η αποκολοκύνθωση της πολιτικής ζωής, είναι οι καντρίλιες που χορεύει ο Τσίπρας με την Ύβριν.

Δεν έχει πλέον σημασία να υπενθυμίσει κανείς τα «νταούλια», τα «μανδάμ» και οτιδήποτε άλλο έλεγε ο Τσίπρας, θα πρόκειται για αγώνα άγονο – σιγά μη στάξει η ουρά του γαϊδάρου!

Όταν όμως αυτός ο κύκλος του χορού των καταραμένων κλείσει, όταν ο επόμενος υποτελής πρωθυπουργός θα χρεώνει στις συμφωνίες Τσίπρα τις αγριότητες που με τη σειρά του θα διαπράξει, τότε για την Ελλάδα τα πράγματα θα είναι ακόμα πιο δύσκολα.

Κι αν η ομάδα Τσίπρα φύτεψε έναν καρκίνο στο σώμα της Αριστεράς, αυτός είναι ο εξαναγκασμός της κοινωνίας στον φόβο. Καταπίνουμε το κακό, φοβόμαστε το χειρότερο κι έτσι ανοίγουμε τον δρόμο προς το χείριστο…

Αυτό το έργο είναι χιλιοπαιγμένο σε πολλές χώρες, πολλές φορές – πρώτη φορά το έπαιξε στη χώρα μας και η Αριστερά (που Γονάτισε). Αυτό, ορισμένοι χατζατζάρηδες το ονομάζουν realpolitik, όσοι όμως έχουν αίσθηση (αριστεροί και δεξιοί) της κατάστασης πραγμάτων για τον λαό και τη χώρα, το ονομάζουν προδοσία, ή, αν είναι κάπως πιο επιεικείς, ξεφτίλα…