Του Στάθη (topontiki.gr).
Στην κλασσική Ελλάδα υπήρχε, στις Ιωνικές πόλεις, νόμος πατροπαράδοτος, εθιμικός, ο οποίος επέτασσε ότι: αν μια πόλις δυσπραγεί, απαγορεύεται οι πλούσιοι πολίτες της να κυκλοφορούν στους δρόμους της πλουμιστοί, ώστε η πολυτελής ένδυση των ολίγων να μην περιπαίζει τη φτώχεια των πολλών. Να μην τους υπομιμνήσκει οικεία κακά.
Όταν λοιπόν η Αθήνα καταστράφηκε στον Πελοποννησιακό Πόλεμο, ο Λυκούργος, ένας θεωρούμενος σώφρων πολιτικός, ανέλαβε να ανορθώσει (κι εν τέλει τα κατάφερε) τα οικονομικά της πόλης.
Ανάμεσα στα άλλα μέτρα που πήρε ο επιδέξιος αυτός πολιτικός (ναυπήγηση νέων πλοίων με κρατική δαπάνη για την αναθέρμανση του εμπορίου, υποχρέωση των πλουσίων σε χορηγίες υπέρ του κράτους κ.ά.) επανέφερε στην πτωχευμένη πόλη και τον αρχαιότατο εκείνον ιωνικό νόμο περί σεμνότητας στον δημόσιο βίο.
Φευ, η σύζυγος του Λυκούργου παρέβη τον εν λόγω νόμο εν τω άμα και βγήκε στην αγορά στολισμένη σαν φρεγάδα με κάτι τσάντες σανέλ, κάτι ρολόγια ξετσίπωτα και κάτι γόβες ίσα με μια σάρισα τακούνι.
Έως το βράδυ της ίδιας ημέρας ο Λυκούργος είχε εξορίσει τη συμβία του από την Αθήνα και άπασα την Αττική.
Με το προσωπικό του παράδειγμα ο δεινός αυτός πολιτικός, που ανόρθωσε οικονομικώς την πατρίδα του (και συνεπώς εξαέρωσε τη Σπαρτιατική κατοχή), απέδειξε ότι σε καιρούς χαλεπούς τουλάχιστον, μόνον η πολιτική που δεν στερείται ήθους μπορεί να αποτελέσει εθνική στρατηγική για την έξοδο από μια βαθειά κρίση.
Βεβαίως, ο Λυκούργος, ούτε οβολόν από τον κρατικό κορβανά άγγιξε, ούτε έπαιζε μπιλιές στο Λονδίνο, ούτε έλεγε μονίμως ψέματα στον Δήμο. Και αυτό, όχι επειδή τότε δεν υπήρχαν ούτε καζίνα, ούτε Λονδίνα, αλλά επειδή υπήρχε τσίπα – αν όχι σε όλους (πράγμα αδύνατον), πάντως σε εκείνους που έκαναν και κάνουν τη διαφορά.
Σε εκείνους που έχουν το πλεονέκτημα της ηθικής, σεμνοί, εχέφρονες και αποτελεσματικοί, χωρίς να επικαλούνται εναντίον των άλλων ένα οιηματικό (και ασφαλώς αίολο) «ηθικό πλεονέκτημα», λες και οι άλλοι είναι από χέρι ανήθικοι. Πόσω μάλλον όταν το εν λόγω (ω της αλαζονείας) ηθικό πλεονέκτημα καλύπτει μπιλιές, πετρελαιοκηλίδες, χρυσοκάνθαρους και άρπαγες – καθώς τα Λονδίνα, ο Σαρωνικός, οι Σκουριές και το Ελληνικό, αποδεικνύουν…
ΥΓ.: Όταν συνεπτύχθη η συμμαχία ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είχε τη λογική της, προκειμένου δύο αντιμνημονιακά κόμματα να κυβερνήσουν τη χώρα σε αντιμνημονιακή κατεύθυνση. Μάλιστα αυτό ήταν τότε η πιο αριστερή επιλογή που θα μπορούσε να έχει κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Μετά τη μνημονιακή μετάλλαξη και των δύο κομμάτων η συμμαχία αυτή μόνον κοινόν παρονομαστή έχει, την καρέκλα.
Ηθικόν Δίδαγμα: Ρίξε μια μπιλιά καλή και για μένα βρε ζωή…
