Η ζοφερή οικονομική πραγματικότητα του 2016 επαληθεύτηκε, και από την κατάρρευση στα δηλωθέντα εισοδήματα από μισθούς, συντάξεις και ενοίκια αλλά και από την νέα εκτίναξη των ληξιπρόθεσμων οφειλών στα 97,3 δισεκ. ευρώ !
Το συνολικό φορολογικό βάρος εκτιμάται (Κομισιόν) ότι θα φτάσει το 2018 στα 70,9 δισεκ. ευρώ, από 69 δισεκ. φέτος, 67,8 το 2016, 63.9 το 2014 κοκ.
Ρεκόρ φόρων και στις επιχειρήσεις με 32 δισεκ. ευρώ το 2018, από 25,5 το 2013!
Όλα, θυσία στην ανάγκη για υπερπλεονάσματα διαρκείας, με φόρους «οτιδήποτε» και «αποπουδήποτε».
Πρόσφατα ακούσαμε ότι δεν είναι ο πιο άδικος φόρος ο ΕΝΦΙΑ, όταν είναι γνωστό ότι, είναι ο μόνος φόρος που δεν συναρτάται με τον καρπό του περιουσιακού στοιχείου, δεν εξαιρεί την 1η κατοικία, δεν εξαιρεί ούτε αυτόν που το χρωστάει στην τράπεζα, άρα δεν είναι ουσιαστικά αυτός ο ιδιοκτήτης (ο παλιός ΦΜΑΠ, εξαιρούσε τον ενυπόθηκο δανειστή) !
Όταν ζητείται φόρος χωρίς να υπάρχει έσοδο, σε τι διαφέρει από το κούρεμα καταθέσεων, από την αρπαγή ;
Η φορολογία του αποθέματος, συνιστά αρπαγή !
Η διαρκής νομοθέτηση για «ισοδύναμα» συγκεκριμένου φορολογικού αποτελέσματος, άσχετη με τον οικονομικό κύκλο των μεγεθών, συνιστά «επιδότηση» της ελληνικής κοινωνίας στην Ευρωπαϊκή νομισματική πολιτική.
Συνιστά φόρο « αίματος » !
