«Κάνε με κυβέρνηση για μία ημέρα και θα σου πω εγώ». Είναι η κλασσική ατάκα του καφενείου. Κι είπαμε να δοκιμάσουμε και τούτο. Κι έτσι στείλαμε το καφενείο στην εξουσία.
Δεν έχω τίποτα με εκείνους που όλα τα σφάζουν και όλα τα μαχαιρώνουν, αναίμακτα κι από την καρέκλα του καφέ. Αρκεί να βρεθεί ένας τρόπος να τελειώσει αυτός ο εφιάλτης.
Το Facebook και τα υπόλοιπα μέσα κοινωνικής δικτύωσης προκάλεσαν μία τεράστια επανάσταση.
Ίσως και να είναι η μεγαλύτερη απ' όσες έχουμε γνωρίσει μέχρι σήμερα. Η δυνατότητα της άμεσης επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων και μάλιστα χωρίς κάθε είδους μεσάζοντα, προκάλεσε τεράστιες αλλαγές στις κοινωνίες μας.
Από την μία έσπασε το «μονοπώλιο» της εξουσίας στην ενημέρωση και από την άλλη δόθηκε η δυνατότητα σε μικρές ομάδες ανθρώπων να κυριαρχήσουν μέσω των ψεύτικων ειδήσεων.
Είναι αμφίβολο αν θα μπορούσε ποτέ να εκλεγεί ένας άνθρωπος σαν τον Trump στην Αμερική, αν δεν υπήρχαν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Σκεφτείτε το πολύ απλό: Ας πούμε ότι σε μία παλαιότερη εποχή, πριν εμφανιστεί το Facebook, υπήρχε ένας άνθρωπος στο Μαρούσι που πίστευε ότι η γη ήταν επίπεδη.
Επειδή είχε διαβάσει κάτι σχετικό, επειδή του το ψιθύρισε ένας φίλος του στο αφτί, επειδή έφαγε μία πετριά. Δεν έχει σημασία ο λόγος. Σημασία έχει ότι του συνέβη. Κουβαλούσε, λοιπόν, μαζί του ένα μυστικό. Το πολύ – πολύ να το ψιθύριζε κι αυτός με την σειρά του σε έναν ακόμη… υποψιασμένο.
Και ήρθε το Facebook. Κι εκεί άγνωστοι άνθρωποι άρχισαν να επικοινωνούν μεταξύ τους. Στην αρχή με ψευδώνυμα, αλίευαν στα τυφλά. Μέχρι που άρχισαν να βρίσκονται μεταξύ τους και να ξεθαρρεύουν. Έβγαλαν τις μάσκες της ανωνυμίας, πρώτα μέσα στις κλειστές ομάδες. Και ύστερα βγήκαν και προς τα έξω.
Οι θεωρίες συνωμοσίας ήταν πάντα δημοφιλείς. Η διαφορά σε σχέση με το παρελθόν είναι ότι οι περισσότεροι τις θεωρούσαν ως τέτοιες, ως θεωρίες συνωμοσίας.
Αντίθετα, σήμερα οι θεωρίες συνωμοσίας έχουν εκτοπίσει σε αυτή την χώρα την πραγματικότητα: «Οι δανειστές οδήγησαν την Ελλάδα στην χρεοκοπία για να αγοράσουν τα πάντα για ένα κομμάτι ψωμί. Θέλουν την γη μας, τον ήλιο και την θάλασσά μας».
Οι φορείς της «πληροφορίας» δούλεψαν σκληρά! Διέδωσαν τις θεωρίες τους απ’ άκρη σε άκρη της χώρας με εργαλείο τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Και ύστερα κατέβασαν τον κόσμο στις πλατείες. Και ύστερα πήραν την εξουσία. Και ύστερα αποδείχτηκε ότι ήσαν φελλοί…
Στείλαμε το καφενείο στην εξουσία! Να μην διαμαρτυρόμαστε! Όλοι μαζί το κάναμε. Όπως όλοι μαζί αποδεχτήκαμε ως μοιραία την πορεία της χώρας προς την χρεοκοπία.
Σας το λέει ένας άνθρωπος που έχει προειδοποιήσει πολλές φορές στο παρελθόν για τα όσα θα συνέβαιναν και τελικά συνέβησαν. Ένας άνθρωπος που τότε δέχτηκε τα πυρά των ίδιων ανθρώπων που σήμερα απολαμβάνουν την… εξουσία, πουλώντας φούμαρα για μεταξωτές κορδέλες.
Και φταίω κι εγώ γιατί τελικά θα μπορούσα να κάνω περισσότερα. Όλοι μας θα μπορούσαμε να κάνουμε περισσότερα. Και πρώτα απ’ όλα να αντισταθούμε στην «γοητεία» του καφενόβιου λόγου: «Κάνε με εμένα πρωθυπουργό για μία μέρα...».
Τώρα ξέρουμε! Δεν ήταν για μία ημέρα! Ήταν για πολύ περισσότερο. Κάθισαν στο σβέρκο μας και δεν πρόκειται να σηκωθούν εύκολα. Εμείς τους δώσαμε την εξουσία για μία ημέρα ή τουλάχιστον έτσι πιστέψαμε.
Ότι θα κάναμε μία μικρή δοκιμή. Και την κάναμε! Και τώρα δεν φεύγουν. Δεν πρόκειται να βρουν άλλη ευκαιρία στην ζωή τους. Αυτό που τους συνέβη και έγιναν κυβέρνηση συμβαίνει μία φορά στα χίλια χρόνια. Ξέρουν ότι αν θα πάνε σε εκλογές θα εξαφανιστούν.
Δεν τους ενοχλεί ότι είναι τελειωμένοι! Ό,τι και να κάνουν δεν πρόκειται να αντιστρέψουν το κλίμα κι αυτό το γνωρίζουν. Το πρόβλημα είναι ότι οι ιστορίες αυτές δεν τελειώνουν καλά.
Θα παραμείνουν όσο μπορούν περισσότερο, με αποτέλεσμα κάθε μέρα η κατάσταση να γίνεται για την χώρα όλο και πιο δύσκολη. Μέχρι να συμβεί «κάτι».
Σαν κι αυτά που έπειτα από χρόνια τα μελετούν οι ιστορικοί και αναρωτιούνται πως ένας λαός άφησε τα πράγματα να εξελιχτούν με αυτό τον τρόπο! Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για τον πιο έξυπνο λαό του κόσμου…
Προχτές διάβαζα ένα σχόλιο ενός απίστευτου τύπου που «σχολίαζε» τα γραφόμενα κάποιου καθηγητή σε ένα από τα πιο μεγάλα πανεπιστήμια του κόσμου.
Ο «κύριος τίποτα» μπορούσε να ισοπεδώσει τον λόγο ενός ανθρώπου που μορφώνει την παγκόσμια ελίτ. Ασφαλώς και έχει «άποψη».
Όλοι οι άνθρωποι έχουν «άποψη». Αλλά ταυτόχρονα του λείπει η γνώση του εαυτού του. Δεν ξέρει πόσο βλάκας είναι.
Αυτό ήταν ανέκαθεν ένα από τα προβλήματα της Δημοκρατίας μας. Και γι αυτό λέμε ότι όλα είναι θέμα Παιδείας…
Θανάσης Μαυρίδης
