Του Γιώργου Μουργή (www.ertopen.com)

Ο άτυχος Νίκος Χαλικιάς. Φωτογραφία: ENIMEROSI.COM

O Νίκος Χαλικιάς εργαζόταν στο αεροδρόμιο της Fraport «Ιωάννης Καποδίστριας» της Κέρκυρας, στην εργολαβική εταιρεία επίγειας εξυπηρέτησης (handling) Swissport, ως «μάρσαλερ».

«Μάρσαλερς» είναι οι εργαζόμενοι στις πίστες των αεροδρομίων οι οποίοι επικοινωνούν μέσω ειδικών σημάτων οπτικής συνεννόησης με τους πιλότους, μετά την προσγείωση ή πριν την απογείωση, κατευθύνοντας τα αεροσκάφη.

Χειμώνα-καλοκαίρι, ανεξάρτητα καιρικών συνθηκών, εργάζονται κάτω από συνεχή θόρυβο, εξαιτίας των αεροπορικών μηχανών και μόνιμα εκτεθειμένοι σε όλα τα ακραία καιρικά φαινόμενα.

O Νίκος Χαλικιάς, στα 44 χρόνιά του, πέθανε από ανακοπή καρδιάς στα ξαφνικά τα ξημερώματα της Τρίτης 8 Αυγούστου στον χώρο εργασίας του.

Κάποιοι ισχυρίζονται ότι ο θάνατος του άτυχου Νίκου δεν προσμετράτε στα θανατηφόρα εργατικά ατυχήματα.

Τα ΜΜΕ ενημέρωσης έθαψαν την είδηση -πλην ελαχίστων- μιας κι ο θάνατος κάτω από τέτοιες σκληρές συνθήκες εργασίας, στις «μαύρες οικονομικές ζώνες» των ιδιωτικοποιημένων επίγειων αεροδιαδρόμων που ξεπουλήθηκαν στην Fraport και τον όμιλο Κοπελούζου, δεν πουλάει.

Δεν πουλάει όσο η αριστεία, η σημαία, η Βενεζουέλα, ή ένα «ψαγμένο» βιβλίο με φόντο καλοπισμένα νύχια ή μαυρισμένα μπούτια από τις φωτογραφίες των διακοπών, πρώτη μόστρα στα timeline.

Αναλογιστείτε πως το «Ιωάννης Καποδίστριας», ένα ελληνικό αεροδρόμιο που εξυπηρετεί πάνω από τρία εκατομμύρια κόσμο το χρόνο, δεν διαθέτει μόνιμο γιατρό και ασθενοφόρο.

Την επόμενη μέρα του τραγικού και αδόκητου θανάτου του Νίκου Χαλικιά η εκπομπή On The Third Day της αυτοδιαχειριζόμενης ERTopen, συνομίλησε με έναν εργαζόμενο του αεροδρομίου. (σσ. τα στοιχεία του, όπως ο ίδιος μας ζήτησε, δεν δημοσιοποιούνται αλλά βρίσκονται στη διάθεση των αρμόδιων άρχων, υπό τον όρο της διατήρησης της προσωπικής του ανωνυμίας).

Ο Σ., μεταξύ άλλων, ανέφερε:

«Ο Χαλικιάς είχε τελειώσει τη βάρδια του και είχε αντικατασταθεί από άλλον συνάδελφό μας.

Ξαφνικά και ενώ ένιωσε έντονη δυσφορία έχασε τις αισθήσεις του.

Θέλω να σας πω πως την ίδια μέρα νωρίτερα είχαμε και ένα άλλο περιστατικό όπου μία καθαρίστρια λιποθύμησε μέσα σε ένα αεροσκάφος την ώρα της εργασίας της.

Τη συγκεκριμένη μέρα και εξαιτίας του καύσωνα, οι συνθήκες εργασίας ήταν αφόρητες για όλους μας.

Γράψτε σας παρακαλώ πως στην πίστα αναπτύσσονται θερμοκρασίες που ξεπερνούν τους 45 βαθμούς Κελσίου. Να αντιληφθεί ο κόσμος το εργασιακό περιβάλλον στο οποίο ασκούμε τα καθήκοντα μας για να μη κινδυνεύσει ποτέ, ούτε ένας επιβάτης αεροσκάφους.

Πριν μεταφερθεί ο Νίκος με το ΕΚΑΒ στο νοσοκομείο, ο γιατρός που έφτασε και συνάδελφοι προσπαθήσαμε να του δώσουμε τις πρώτες βοήθειες.

Το ΕΚΑΒ δεν διέθετε απινιδωτή και προφανώς χάθηκε πολύτιμος χρόνος για την ανάνηψη του Νίκου.

Στο νοσοκομείο έφτασε νεκρός και άπλα εκεί οι γιατροί πιστοποίησαν τον θάνατο του καλού συναδέλφού μας.

Ο κλιματισμός στα λεωφορεία πίστας που μεταφέρουν τουρίστες, αλλά και εργαζόμενους στα αεροσκάφη είναι ανύπαρκτος εξαιτίας φθορών που δεν επιδιορθώνονται λόγω της παλαιότητας τους, ο δε κλιματισμός στο κεντρικό κτίριο του αερολιμένα και των επιμέρους χώρων είναι μόνιμα εκτός λειτουργίας.

Η ταλαιπωρία επιβατών και εργαζομένων είναι αφόρητη.

Όσοι έχουν επισκεφθεί το αεροδρόμιο τελευταία μπορούν να σας τα επιβεβαιώσουν.

Οι εργασιακές συνθήκες κάτω από τις οποίες είμαστε αναγκασμένοι να δουλεύουμε είναι βάναυσες και προϋπήρχαν της ιδιωτικοποίησης.

Η Υπηρεσία Πολιτικής Αεροπορίας του αεροδρομίου της Κέρκυρας έχει κάνει κατά καιρούς διάφορες καταγγελίες άλλα καμιά δεν έχει εισακουστεί παρά μόνο ακούμε υποσχέσεις που δεν υλοποιούνται πότε, ώστε να καλυτερεύσουν ελάχιστα αυτές οι τριτοκοσμικές συνθήκες που σας περιέγραψα.

Τώρα είμαστε όμηροι της Fraport. κάνεις δεν θέλει να μιλήσει.

Όλοι φοβόμαστε μη χάσουμε τη δουλειά μας.

Όσο σοκαρισμένη και θλιμμένοι είμαστε όλοι, από τον χαμό του συνάδελφου και φίλου μας Νίκου, να ξέρετε, κανένας δεν πρόκειται να σας μιλήσει.

Ο φόβος της απόλυσης λειτουργεί αντανακλαστικά και ενεργοποιεί το σύνδρομο της αυτοσυντήρησης.

Μιλάμε για εργοδοτική ομερτά που μας επιβάλλεται για 600 ευρώ το μήνα.

Πεθαίνουμε για να μη χαθεί το μεροκάματο της οικογενείας μας. Κλείνουμε το στόμα μας περιμένοντας τον επόμενο.

Φανταστείτε μια απεργία ή μια στάση εργασίας ως ένδειξη πένθους για την μνήμη του Νίκου Χαλικιά και διεκδίκησης των αυτονόητων, τι θα σήμαινε για την εργοδοσία και τα κέρδη της».

Ο Νίκος Χαλικιάς άφησε την τελευταία του πνοή στο αεροδρόμιο της Κέρκυρας, σε ώρα εργασίας κάτω από ακραίες τριτοκοσμικές εργασιακές συνθήκες.

Η απώλεια μιας ανθρώπινης ζωής, ένα θανατηφόρο εργατικό ατύχημα, ένα ακόμα έγκλημα της εργοδοσίας, αποτελεί πλέον μέρος μια κανονικότητας για τη επικαιρότητα.

Η απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων στο συνολικό πλαίσιο της απασχόλησης πλέον και όχι της εργασίας, αποτελεί, δε, την ωδή του άκρατου νεοφιλελεύθερου μοντέλου των ιδιωτικοποιήσεων.

Οι Νίκος Χαλικιάς δεν είναι άλλος ένας αδικοχαμένος, αλλά άλλος ένας εν ψυχρώ εκτελεσμένος στα χρόνια του μνημονίου και της «πρωτοδεύτερης φοράς ''αριστεράς''».

Έρχεται να προστεθεί στο μακρύ κατάλογο νεκρών εργαζόμενων, θύμα των δολοφόνων της εργοδοσίας με τα «άσπρα κολάρα», των ολογαρχών που θησαυρίζουν με την πολιτική σφραγίδα των αντεργατικών μνημονιακών επιλογών.

Άλλο ένα προμελετημένο έγκλημα στο όνομα της ανάπτυξης, των επενδύσεων και του φθηνού εργασιακού κόστους, μιας και γνωρίζουν πως οι ζωές μας ως αναλώσιμα υλικά στοιχίζουν φθηνότερα από ό,τι μπορεί να στοιχίζει η ασφάλεια μας στους εργασιακούς χώρους.

Ο «τυχαίος» θάνατος μιας καθαρίστριας πριν από καιρό, ο «άτυχος» μάρσαλερ που πέθανε στη πιστά του αεροδρομίου και τόσοι άλλοι στον ενδιάμεσο χρόνο δεν ήταν εργατικά ατυχήματα. «Θεωρία συνωμοσίας» εναντίον της σημερινής κυβέρνησης ήταν και σχέδιο αποσταθεροποίησης, δηλαδή μια πολιτική συνωμοσία για να πληγεί η φιλεργατική της πολιτική.

Ο εργασιακός μεσαίωνας, οι αλλαγές που συντελούνται στην αγορά εργασίας, οι άθλιες εργασιακές συνθήκες ελέω μνημονίων και υπό το φόβο της απόλυσης, είναι το νέο έργο που κλείνει τα στόματα, επιβάλλοντας την εργοδοτική ομερτά, για να κεφαλαιοποιεί τα κέρδη της η ολογαρχία. Παλιά και νέα.

Ας πούμε, ο θάνατος σου η ζωή μου ή, ακόμα, καλύτερα:

Εργάτες όλου του κόσμου, πεθάνετε άφοβα. Θα προσλάβουμε άλλους, φθηνότερα και με κλήρωση!..

Υ.Γ. Η εφημερίδα «Η Κέρκυρα Σήμερα» (που ανέδειξε πρώτη το θέμα) επικοινώνησε με την εταιρεία Swissport, στο δυναμικό της οποίας άνηκε ο Νίκος Χαλικιάς, έλαβε την απάντηση πως «Δεν θεωρούμε το γεγονός άξιο να το σχολιάσουμε».

Δοξάστε τους... ασχολίαστα