Του Θανάση Χειμωνά
Ένα από τα πιο συνηθισμένα θέματα συζήτησης τα τελευταία δυόμιση χρόνια είναι κατά πόσο ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει πιστός στις ιδεολογικές του αρχές. Δεν είναι λίγοι αυτοί που υποστηρίζουν πως πρόκειται για ένα κόμμα που ακολουθεί τυφλά την μαρξιστική ιδεολογία, κάτι άλλωστε που παίζει τεράστιο ρόλο σε ό,τι αφορά τα όσα αδιανόητα ζούμε το συγκεκριμένο χρονικό διάστημα.
Εγώ από την αρχή στάθηκα απέναντι. Το ερώτημα κατά πόσο υπάρχει «καλή» ή «κακή» Αριστερά δεν έχει καμία σχέση. Απλώς ο ΣΥΡΙΖΑ δεν διέπεται από καμία ιδεολογία. Εκτός αν θεωρήσουμε ως ιδεολογία τον Αριβισμό.
Η περίπτωση του ΟΑΣΘ είναι χαρακτηριστική. Όταν η κυβέρνηση τον κρατικοποίησε πολλοί έσπευσαν να μιλήσουν για «κομμουνιστές» που θέλουν να κρατικοποιήσουν τα πάντα, για «μπολσεβίκους» που μισούν τον ιδιωτικό τομέα και δεν συμμαζεύεται.
Ωστόσο ο διορισμός του πατέρα του Νίκου Παππά, Στέλιου, στη θέση του προέδρου αλλά και γενικότερα η επάνδρωση του Δ.Σ. από hardcore στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ θεωρώ πως με δικαιώνει.
Οι κινήσεις του ΣΥΡΙΖΑ δεν διαθέτουν κανένα απολύτως ιδεολογικό υπόβαθρο. Η εν λόγω κρατικοποίηση, όπως και όλες οι κρατικοποιήσεις που θα ήθελε –δυστυχώς γι αυτόν οι Ευρωπαίοι δεν τον αφήνουν- να κάνει, δεν είναι αποτέλεσμα κομμουνιστικών ιδεοληψιών.
Απλώς, όσο μεγαλύτερο είναι το κράτος τόσο πιο εύκολα μπορεί να «χώσει» τους δικούς του. Γι αυτό άλλωστε όντως μισεί τον ιδιωτικό τομέα. Αν εξαιρέσουμε κάποια ιδιωτικά site όπου έχει βολευτεί κόσμος και κοσμάκης που στήριξε δημόσια το κόμμα, οι συριζαίοι κατανοούν πως δεν μπορούν να διορίσουν τους εκπαιδευτικούς «τους» στα ιδιωτικά σχολεία ή τους δημοσιογράφους «τους» στα Νέα. Δεν είναι ζήτημα ιδεολογίας.
Πρόκειται απλώς για ψηφοθηρικό αλισβερίσι.
Και η επιλογή όμως του ίδιου του Στέλιου Παππά έχει έναν ιδιαίτερο, ισχυρό, συμβολισμό. Πέρα από ιστορικό στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ (μικρή σημασία έχει αυτό) δεν πρέπει να ξεχνάμε πως μιλάμε για τον πατέρα του #2 του κόμματος. Το μήνυμα είναι ξεκάθαρο: Εμείς διορίζουμε όποιον γουστάρουμε όπου γουστάρουμε. Γιατί μπορούμε.
Αυτή άλλωστε είναι η μεγάλη διαφορά του ΣΥΡΙΖΑ από τους προκατόχους του. Η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ διόριζαν στη ζούλα. Οι νυν κυβερνώντες το κάνουν επιδεικτικά, μπροστά στα μάτια όλων. Αυτό πουλάνε, γι αυτό ψηφίζονται. Βλέπετε, η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ δεν ήταν μόνο πελατειακό κράτος.
Είχαν πίσω τους ιδεολογίες αιώνων, παρουσίαζαν ένα συγκεκριμένο αφήγημα. Με όλα τα ελαττώματα και τα λάθη τους έκαναν και πέντε πράγματα για την χώρα. Ο ΣΥΡΙΖΑ πάλι είναι μόνο διορισμοί και ρουσφέτια. Καμία ιδεολογία, κανένα ιδανικό και ας μοιράζουν απλόχερα αριστεριλίκι στο μιλητό κάποια στελέχη του.
Η κωλοτούμπα του καλοκαιριού του ’15, το τρίτο και το τέταρτο μνημόνιο, οι όσο όσο ιδιωτικοποιήσεις του ΟΣΕ και τον αεροδρομίων, το τσεκούρωμα του ΕΚΑΣ, η αγαστή συνεργασία με τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ. Τα παραδείγματα είναι δεκάδες, το ένα πιο γλαφυρό από το άλλο.
Ο απόλυτος, ο μοναδικός στόχος του ΣΥΡΙΖΑ είναι να μείνει στην εξουσία όσο το δυνατόν περισσότερο. Με κάθε κόστος. Και το μόνο που απασχολεί τους νυν ψηφοφόρους του είναι πως θα βολευτούν, πως θα κονομήσουν.
