ο Στάθης στον ενικό.
Αν για μιαν ημέρα δεν βρίσει ο κ. Πολάκης, τι θα πάθει η χώρα; Θα μαυρίσει ο ουρανός; θα επιπέσουν εφ’ ημών ακρίδες αιμοδιψείς και κέραμοι κατακέφαλα;
Αν για μιαν ημέρα δεν αποπατήσει ο κ. Πολάκης στο tweet για να πατήσει κάτω τους εχθρούς του, τι θα συμβεί στα σύμπαντα; θα βγει απ’ την τροχιά του ο Κρόνος και θα χάσει τον μπούσουλα ο Αλδεβαράν;
Και ο Τσίπρας, μπορεί να μη σιχαίνεται να μιλάει με το στόμα του κ. Πολάκη προκειμένου να χτίζει την πόλωση που χρειάζεται, αλλά οι ευπρεπείς εκ των Συριζαίων ως πότε θα καταπίνουν αυτά τα εμέσματα; Θα μου πείτε, έχουν καταπιεί μνημόνια και μέτρα, σοφιστείες και δολιότητες, τις πολακίες θα διυλίσουν;
Ομως, ας πάμε στα σοβαρότερα, στον Τρωικό Πόλεμο που έχει ξεσπάσει γύρω από το Ιλιον της Δικαιοσύνης. Ηγουν την ανεξαρτησία αυτής της εξουσίας και τη διάκρισή της από τις άλλες.
Εν πρώτοις να θυμηθούμε ότι στο αστικό σύστημα η βούληση της άρχουσας τάξης αποτυπώνεται στους νόμους που με τη σειρά της πραγματεύεται η Δικαιοσύνη. Το μαρτυρά και η γλώσσα: νόμος-νομή. Συνεπώς, σε προσωπικό επίπεδο κάθε πολίτης μπορεί ως πρόσωπο να ελπίζει ότι «υπάρχουν δικαστές στο Βερολίνο» για να βρίσκει (ενίοτε) το δίκιο του, σε ταξική όμως βάση νόμος είναι το «δίκιο» (κι εν προκειμένω δίκαιο) της άρχουσας τάξης.
Σε αυτήν την απόλυτη εκδοχή του δικαίου της ισχύος, ρωγμές προκάλεσαν μόνον οι κατακτήσεις των εργαζομένων - που, όμως, στην εποχή μας μία-μία αποξηλώνονται, με τη Δικαιοσύνη έτσι, να γίνεται όλο και πιο πολύ μία ακόμα Βαστίλη της αστικής εξουσίας.
Ας πάρουμε τέσσερα πρόσφατα παραδείγματα - αποφάσεις του Αρείου Πάγου, όλες βγαλμένες στη βάρδια της κυρίας Θάνου.
1. Με απόφασή του ο Αρειος Πάγος αποφαίνεται (677 του 2017) ότι είναι «μη βλαπτικό» για τον εργαζόμενο «να μην πληρώνεται τα δεδουλευμένα του» - προφανώς για ισχυρότερους λόγους (όπως η επιβίωση της επιχείρησης) και πιθανώς επ’ αόριστον. Ωστε αν μείνει με τα δεδουλευμένα στο χέρι, να πρόκειται περί ενός σοβαρού ποσού κι όχι για πενταροδεκάρες (...παράλληλο νόμισμα). Αριστα!
2. Με άλλη απόφασή του ο Αρειος Πάγος (114 του 2017) αφήνει στην κρίση των δικαστηρίων το ενδεχόμενο «η επίσχεση εργασίας είναι και δήλωση -του εργαζομένου- περί... οικειοθελούς αποχώρησης από την εργασία του» (η στίξη δική μου). Η ντροπή δική τους.
3. Με απόφασή του ο Αρειος Πάγος πάλι, κρίνει «νόμιμη την πρόσβαση του εργοδότη στον υπολογιστή του υπαλλήλου». Γιατί όχι και στην κρεβατοκάμαρα;
4. Στο ίδιο πνεύμα, ο Αρειος Πάγος βρήκε Συνταγματικό το δεύτερο Μνημόνιο! Εδώ αξίζει να αναφερθούμε ιδιαιτέρως στην ως εκ τούτου νομιμοποίηση αποφάσεων όπως εκείνη του Υπουργικού Συμβουλίου (6/2012) που (παίρνοντας πάντα τη μορφή νόμου από την επίσης ανεξάρτητη από την εκτελεστική εξουσία Βουλή) προβλέπει ότι οι μειώσεις μισθών και οι απολύσεις είναι νομιμότατες όταν «αποσκοπούν στη βελτίωση της. ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων» - δηλαδή πάντοτε. Εύγε!
Αυτές οι αποφάσεις και άλλες τέτοιες δεν είναι παρά μπουρλότα στις εργασιακές σχέσεις. Κεκοσμημένη τέτοιων αποφάσεων η κυρία Θάνου κατέπλευσε στην αριστερή αυλή του... αριστερού πρωθυπουργού μας. Θαύμα!
Ο πόλεμος που (όντως) έχει ανοίξει η κυβέρνηση με δικαστές δεν έχει ιδεολογικό υπόβαθρο, αλλά παραταξιακό. Θέλει η κυβέρνηση Τσίπρα να έχει εκείνη κι όχι η Ν.Δ. μεγαλύτερη πρόσβαση κι έλεγχο στο δικαστικό σώμα. Και τα περί ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης
μοιάζουν πράγματι με εκείνο το ιστορικό ανέκδοτο για τη γυναίκα του Καίσαρα - ένα ανέκδοτο μούφα.
Καθ’ ότι στην πραγματικότητα ο Καίσαρ (ο άνδρας όλων των γυναικών στη Ρώμη και η γυναίκα όλων των ανδρών της ίδιας πόλης), σε μια έξαρση χιούμορ, είχε πει στη Σύγκλητο ότι «η γυναίκα του Καίσαρα δεν αρκεί να είναι τίμια, αλλά πρέπει και να φαίνεται τίμια», με αποτέλεσμα να σεισθεί η Σύγκλητος (και ο ίδιος) από τα γέλια.
Τώρα, ο Τσίπρας, ένας «νέος άνθρωπος», όπως έλεγαν οι Ρωμαίοι για όσους πρωτοεμφανίζονταν στην πολιτική, χωρίς να προέρχονται από αρχαία πολιτική οικογένεια (π.χ. ο Κικέρωνας), προσπαθεί να μπει στα «χωράφια» των δικαστών όχι για ιδεολογικούς-πολιτικούς λόγους (μεγάλη απόδειξη οι... αριστερές αποφάσεις του Αρείου Πάγου κατά τη βάρδια της κυρίας Θάνου), αλλά για να χειραγωγήσει κατά το δυνατόν όσους περισσότερους δικαστικούς μπορέσει.
Γιατί; Οχι βεβαίως επειδή στη σύγχρονη αστική δημοκρατία υπάρχει σαφής διάκριση ανάμεσα στο Πραιτώριο, στο Βουλευτήριο και στη Βαστίλη, αλλά καλό είναι να πιάνουμε και καμιά πόρτα για τον χειμώνα...
ΥΓ.: Εργαζόμενη 42 χρονώ, απλήρωτη επί 15 μήνες, αυτοκτόνησε. Πώς το είπε και το λέει ο Αρειος Πάγος; «μη βλαπτικό για τον εργαζόμενο να μην πληρώνεται τα δεδουλευμένα του»...
