ο Στάθης στον ενικό.
Ο Μακρόν-Δίας. Οχι, δεν πρόκειται για αστείο (μάλιστα «ευρηματικό» - τύπου «Λιμπερασιόν»), πρόκειται για κάτι που η λαϊκή θυμοσοφία θα απέδιδε με το γνωστόν: «έκανε και η μύγα κώλο κι έχεσε τον κόσμο όλο».
Για πολλούς εκ των σχολιαστών (και εκ των παρ’ ημίν κι εκ των ανά τας Ευρώπας ενδημούντων), η «Λιμπερασιόν», αυτή η καλή εφημερίδα της Αριστεράς (των Ρότσιλδ), ανησυχεί πλέον για τις υπερεξουσίες που φαίνεται να συγκεντρώνει ο Μακρόν και του κάνει κριτική.
Αλήθεια, ο Μακρόν εν είδει Διός είναι μια σατιρική προσέγγιση, ή μια καρικατούρα που υποβάλλει στους Γάλλους την ιδέα ενός κραταιού; Κραταιού ως προς τι; δεν έχει σημασία! Μπορεί να ’ναι μονάρχης, μπορεί να ’ναι πρόεδρος, αλλά πρέπει να ’ναι πάντα κραταιός (και οπωσδήποτε καρικατούρα) - τέτοιους «κραταιούς» έχει ανάγκη η εποχή μας.
Τον κ. Τραμπ, τον κ. Ερντογάν, τον κ. Σόιμπλε, «κραταιοί» της ελεεινής μορφής. Και εν τω άμα καρικατούρες, που υποδορίως δηλώνουν και υπενθυμίζουν ότι οι κραταιοί της εποχής μας δεν είναι τίποτε περισσότερο από μαριονέτες στα χέρια των πραγματικών Δυνατών, των κεφαλαιοκρατών.
Θα μου πείτε, και θα έχετε δίκιο, ότι, πάντα έτσι ήταν τα πράγματα μετά τη Βιομηχανική Επανάσταση. Ναι, αλλά η πολιτική και οι πολιτικοί έπρεπε να κρατούν και κάποιες στοιχειώδεις ισορροπίες υπέρ των εκλογέων τους - ενίοτε μάλιστα να εμφανίζονται και ως λαοπρόβλητοι, ιδιαιτέρως οι δημαγωγοί και οι ποπουλιστές.
Σήμερα που οι λαοί έχουν πάει στην μπάντα δεν υπάρχει τέτοια ανάγκη. Μάλιστα, οι δημαγωγοί και οι λαϊκιστές αποκαλούν τον λαό λαϊκιστή, ενώ την ίδια στιγμή οι συστημικοί ηγέτες, όπως ο Μακρόν, εμφανίζονται σαν χιπστεράκια βαρέων βαρών. Και ως προς αυτό, το κολάζ της «Λιμπερασιόν» είναι εύστοχο. Ενας Δίας με παπιγιόν.
Ενας Δίας με το βλοσυρό ύφος ενός πετί-Μουσολινί, που για την ώρα προκαλεί γέλια, αύριο, δε, ίσως και κλάματα.
Συστημικοί-αντισυστημικοί, το νέο παπατζιλίκι της Δύσης. Και τι υποσχέθηκε ότι θα κάνει πρώτα απ’ όλα αυτό το συστημικό τέκνο της Γαλλίας, που έφαγε όλο το φαΐ του κι έγινε Δίας; Το πιο κλισέ απ’ όλα: ότι δηλαδή θα μειώσει τον αριθμό των γερουσιαστών και των βουλευτών! Τι πιο στερεοτυπικό απ’ αυτό; Το ίδιο υπόσχεται στα καθ’ ημάς και ο κ. Λεβέντης, ο κ. Σταύρος Θεοδωράκης, θαρρώ και ο Τσίπρας.
Αυτή η εξαγγελία (και η οψέποτε εφαρμογή της) είναι κάργα δημοφιλής - η Δημοκρατία πρέπει να πεθαίνει εν μέσω περικοπών! βουλευτών, μισθών, συντάξεων, πολιτικών δικαιωμάτων και άλλων συναφών λαϊκιστικών κατακτήσεων.
Υποσχέθηκε επίσης αυτός ο... Ορκιος Δίας ότι θα βγάλει τη Γαλλία από την «κατάσταση έκτακτης ανάγκης», έως το επόμενο φθινόπωρο. Μα η κατάσταση έκτακτης ανάγκης έχει ενσωματωθεί στο πολιτικό σύστημα (όχι μόνον της Γαλλίας) και κατατρώει την (αστική) Δημοκρατία αναλόγως των πολεμικών επιχειρήσεων που εξαπολύει στο εξωτερικό της και των αντιποίνων που υφίσταται στο εσωτερικό της. Ποια κατάργηση λοιπόν; ποιας κατάστασης έκτακτης ανάγκης, αφού ο υπέρτατος νόμος της λειτουργίας του πολιτεύματος στη Γαλλία (κι όχι μόνο) έχει γίνει ο ιμπεριαλισμός για τα εξωτερικά πράγματα και η επιβολή της λιτότητας στο εσωτερικό.
Και για το μεν πρώτο, ο νεφεληγερέτης Μακρόν δήλωσε τσιράκι και πετί-σολντά της Γερμανίας, ενώ για το δεύτερο, τη λιτότητα, δεν είπε τίποτα. Διότι έχει ήδη πει. Τι; ότι θα ξεπατώσει από τον πολιτισμό της εργασίας ό,τι δεν πρόλαβε να ξεπατώσει ως υπουργός του Ολάντ.
Οι βουλευτές του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος και οι βουλευτές της Ανυπότακτης Γαλλίας δεν παρέστησαν στη φανφαρόνικη και φαραωνική τελετή Μακρόν - πολύ αργά. Λίγοι και τεθλιμμένοι πλέον, είναι οι ίδιοι που παρέδωσαν την έννοια της πατρίδας στον Λεπενισμό και τα γαλλικά γράμματα στους μισθοφόρους του «εκσυγχρονισμού» με όλα του τα συμπράγκαλα, από τον μεταμοντερνισμό έως τον πολυπολιτισμό.
Στην Ευρωπαϊκή Ενωση έρχονται ακόμα πιο σκοτεινές μέρες. Μετά τις γερμανικές εκλογές θα ξεδιπλωθούν τα σχέδια ολοκλήρωσης της Ενωσης προς ολοκληρωτική κατεύθυνση. Δεν θα χρειάζονται Μνημόνια για κανέναν, θα υπάρξει υπερυπουργός Οικονομικών για όλους. Η επανάληψη του Βοναπαρτισμού δεν θα είναι φάρσα - όσον αστείος κι αν είναι ο νέος Λουδοβίκος-Βοναπάρτης Μακρόν. Οσον δε για την τελική ευόδωση των «πολιτικών σχεδιασμών» του Γ’ Ράιχ, στη μορφή και τη δομή μιας Δ’ Γερμανικής Ηγεμονίας, τα πράγματα μόνον αστεία δεν είναι.
Η κυρία Μέρκελ, ο χερ Σόιμπλε και το υπόλοιπο σινάφι των χριστιανοσοσιαλδημοκρατών μπορεί να βγάζουν καντήλες με τον ναζισμό, αλλά οι ίδιοι ομιλούν σαν Πρώσσοι επιλοχίες και πράττουν σαν Βέλγοι αποικιοκράτες στο Κογκό.
Και αυτή ακριβώς είναι η τραγωδία της Ευρώπης. Επιστρέφει ως Ενωση σε ένα διττό τοπίο. Επιστρέφει ταυτοχρόνως και στην εποχή πριν από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο - του ασύδοτου καπιταλισμού. Και στην εποχή πριν από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο - του πολεμικού καπιταλισμού.
Και υπ’ αυτήν την έννοια, και το σύστημα (Μακρόν) και το αντισύστημα (Τραμπ) είναι το ίδιο χρήσιμα για τους εκδότες της «Λιμπερασιόν» (Ρότσιλδ), όσον και για τους διοικητές των Μπανκ-Πάντσερ-Ντιβιζιόν...
