Επιστολή προς Π.Ε.Σ.ΕΚ

Καθώς διάβαζα τα νέα δεινά που μας περιμένουν, θα σας θέσω ένα προσωπικό πρόβλημα.

Έχω συμπληρώσει 35 χρόνια υπηρεσία και μπορώ να φύγω για είμαι 60 χρονών. Δεν τολμάω να φύγω για έχω δύο παιδιά άνεργα με πτυχίο. Καταλαβαίνετε το δράμα μου, γιατί οι πιο πολλοί συνταξιούχοι βράζουμε στο ίδιο καζάνι.

Πως θα ζήσω με 700 - 800 ευρώ σύνταξη; Είμαι αναγκασμένος να δουλεύω μέχρι να με διώξουν. Αλλά δεν μπορώ να είμαι στην τάξη πια. 35 χρόνια είναι πολλά. Οι αντοχές μου τελείωσαν. Σας εκλιπαρώ να παλέψετε μήπως μας κάνουν μετάταξη σε άλλη υπηρεσία.

Μπορώ να κάνω οτιδήποτε. Ακόμη και τον κλητήρα μπορώ να κάνω μέχρι τα 67 και με 8ωρο. Διαφορετικά θα πεθάνουμε μέσα στην τάξη. Σας μιλώ ειλικρινά ντρέπομαι που σας λέω τον πόνο μου. έχω αρχίσει να ξεχνάω τι ασκήσεις έχω κάνει στους μαθητές μου. Δεν μπορώ να πάρω σύνταξη. σκέπτομαι τα παιδιά μου. Τι θα γίνουν.

Παρακαλάνε τους Δήμους για μια θέση μέσω των ΕΣΠΑ για 300 ευρώ. Τι αμαρτίες πληρώνουν; Σας ευχαριστώ που θα κάνετε τον κόπο έστω να με διαβάσετε.

Β.Μ ΚΡΗΤΗ

Η παραπάνω επιστολή του εκπαιδευτικού από την Κρήτη είναι αναρτημένη στο site της Πανελλήνιας Ένωσης Συνταξιούχων Εκπαιδευτικών.

Παρόλο που έχω πλήρη εικόνα και επίγνωση της κατάστασης που επικρατεί στο χώρο και των εργαζομένων και των συνταξιούχων, μετά από σχεδόν 8 χρόνια μνημονίων, περικοπών και άγριας λιτότητας, η κραυγή απόγνωσης του εν ενεργεία συναδέλφου και μελλοντικού συνταξιούχου με συγκλόνισε.

Καθένας από εμάς τους εκπαιδευτικούς θα μπορούσε να είναι στη θέση του. Στη βάρβαρη εποχή και συγκυρία που ζούμε, καθένας από τους εργαζόμενους, που η δουλειά τους έχει και ηλικιακά όρια αντοχής, θα μπορούσε να είναι στη θέση του και να εκλιπαρεί για αλλαγή πόστου.

Επειδή ξέρει πως ο κουτσουρεμένος μισθός στα 67 στα 70… και βάλε, είναι προτιμότερος από μια σύνταξη πείνας, στην οποία μας καταδίκασαν τρία και πλέον μνημόνια και τέσσερις κυβερνήσεις. Γι’ αυτό και θεωρώ ότι αυτή η μαρτυρία είναι για όλους μας συγκλονιστική.

Η ομολογία του συναδέλφου μου «Οι αντοχές μου τελείωσαν» δεν είναι, ούτε στο ελάχιστο, υπερβολική. Αυτή είναι η τραγική και χωρίς «αριστερές αυταπάτες» πραγματικότητα: « Σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν».

Αυτή την κοινωνία θέλαμε; Γι’ αυτήν παλέψαμε, όσοι παλέψαμε;

Αυτή την κοινωνία θέλουμε για εμάς, για τα παιδιά και τα εγγόνια μας;

Θα δεχτούμε μοιρολατρικά και αγόγγυστα ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση στην εξαθλίωσή μας;

«Σωτηρία για σένα και ξεχωριστή δεν υπάρχει (για Ένα!) πριν σωθούν αυτοί!» έγραφε ο Κώστας Βάρναλης, που μάλλον δεν επέλεγε, δεν αποδεχόταν να ρυθμίζουν την τύχη και τη ζωή του δεξιοί πολιτικοί «σωτήρες» των μεγάλων συμφερόντων ή «αριστεροί» σωτήρες με… αυταπάτες.

Εμείς, το 99% με απολαβές μόλις και μετά βίας το 1% του παγκόσμιου πλούτου, τι επιλέγουμε; Τι αποδεχόμαστε;

Αν το αποφασίσουμε, στο χέρι μας είναι να την κάνουμε την υπέρβαση, την ανατροπή.

«…Αν ξυπνήσεις μονομιάς θα’ ρθει ανάποδα ο ντουνιάς…» !!! Κ. Βάρναλης

Θ. Πάντου Συνταξιούχος Εκπαιδευτικός