του Ελευθερίου Ανευλαβή ( www.zougla.gr)

Πείτε μας, λοιπόν, κύριοι, γιατί νομίζετε, ότι πρέπει να μας κυβερνάτε;

«Καθίσετε να σκεφτείτε τι είναι που σας κάνει τόσο υπεροπτικούς, ώστε να θέλετε να μας εξουσιάζετε: Επί τίνι υμίν μέγα φρονητέον εστίν, ώστε ημών άρχειν επιχειρείν. (Ξενοφών)

«Είστε λοιπόν δικαιότεροι; Πότερον δικαιότεροι εστέ;»

Μα εσείς «πολλά και αισχρά «ένεκα κερδέων πεποιήκατε»

Μήπως διότι σκοπείτε «όπως οι βέλτιστοι τας τιμάς έξουσιν οι δ άλλοι μηδέν αδικήσονται;» (Ισοκράτης)

Μα καθημερινά δεν βλέπουμε πως στις δημόσιες θέσεις χρησιμοποιείτε τοις «χαλκοίς και τοις πονηροίς: τους πονηρότερους και κάκιστους;»

Μήπως διότι δεν φροντίζετε το δικό σας πολιτικό και ίδιο συμφέρον, διότι ο πολίτικός «ου πέφυκε (δεν έγινε) το αυτώ (το δικό του) συμφέρον σκοπείσθαι (να φροντίζει), αλλά το τω αρχομένω.»; (Πλάτων).

Μα, δεν είστε εσείς που φωνάζετε, ακόμη και σήμερα: «κοίτα, νέα χελιδόνια. Κι’ αυτοί γύριζαν να δουν και ‘γώ έκλεβα το κρέας «Ώρα νέα, χελιδών. Οι δ’ έβλεπον…καγώ των κρεών έκλεπτον:.» (Αριστοφάνους Ιππείς).

Μήπως είστε αδέκαστοι;

Μα εσύ, ο πολιτικατζής, «ν’ αρπάζεις και να δωροδοκείσαι, ο δε λαός… σφιγμένος από την ανάγκη, τη μιζέρια και τον (κουτσουρεμένο) μισθό (και την πετσοκομμένη σύνταξη), να κρέμεται από σένα με το στόμα ανοιχτό: Συ μεν αρπάζης και δωροδοκείς… ο δε δήμος … υπ ανάγκης άμα και χρείας και μισθού προς σε κεχήνη» (Αριστοφάνης).

Μήπως διότι σέβεστε τον μόχθο του απλού ανθρώπου και τιμάτε τον χρηστό πολίτη.

Μα δεν το βλέπουμε καθημερινά και διαχρονικά ότι: «τιμώνται στην πόλη τα πλούτη και οι πλούσιοι, και περιφρονείται η αρετή και οι χρηστοί: Τιμωμένου δη πλούτου εν πόλει και των πλουσίων, ατιμοτέρα αρετή τε και οι αγαθοί.». (Πλάτων).

Εσείς δεν είστε που βυθίσατε τον κοσμάκη στην ανέχεια, του πετσοκόψατε το βιός, τον ρίξατε στην ανεργία και στη μετανάστευση, συγκινημένοι και αλγούντες και εξανιστάμενοι. ομολογώντας κυνικά, πως τα μέτρα αυτά είναι και άδικα.

«Μήπως έχετε λόγο να καμαρώνετε για την παλικαριά σας: σκέψασθε ει άρα επ’ ανδρεία υμίν μέγα φρονητέον; σκέψασθε ει άρα επ’ ανδρεία υμίν μέγα φρονητέον

Μα, δεν είναι αλήθεια ότι οι τούρκοι προκαλούν καθημερινά στο Αιγαίο και  κάποιοι κουμπαροάδετε οι δε άλλοι ζεϊμπεκοχορεύουν και προωθείτε την είσοδο της «γείτονος» στην Ευρωπαϊκή Ένωση, με το «επιχείρημα άμα μπει θα ησυχάσει»;

Μα γιατί; Θα γίνει μονομιάς ευρωπαϊκή χώρα η Τουρκία; Θα εκλείψει η φανατική θρησκοληψία ή το βαθύ στρατιωτικό κατεστημένο θα πάψει να υπαγορεύει κυβερνητική πολιτική;

Η διατυμπανιζομένη σωφροσύνη και ψυχραιμία στην εξωτερική πολιτική αποθρασύνει τους «γειτόνους». Ίσως, αυτοί να διάβασαν τον Θουκυδίδη: «Το δε σώφρον του ανάνδρου πρόσχημα». Ίσως, και να εκλαμβάνουν την ψυχραιμία ως κωλοπροβολή των οπισθίων για την εφαρμογή του οθωμανικού δικαίου.

Και υπερίπτανται, σε χαμηλή πτήση, του Σουνίου. Και περιπλέουν τον Κάβο Ντόρο, ενώ βορειότερα προβάλλουν τουρκικές μειονότητες στη Θράκη.

Και ο σπουδαρχίδης των Σκοπίων προκλητικός, αλαζών, ανιστόρητος ομιλεί περί μακεδονικής μειονότητας. Και υμείς ασκείται «υψηλήν πολιτικήν»

Και για να προλάβω τους κουτοπόνηρους εξ υμών. Δεν είναι θέμα πολεμοκαπηλείας. Ούτε ζήτημα ανέξοδου πατριωτισμού. Αυτόν τον έχουν αναλάβει οι εξ υμών, πατριδέμποροι.

Είναι ζήτημα σοβαρής πολιτικής, με σταθερή στρατηγική και ευέλικτες τακτικές, (όχι δίκην καιροσκόπου κωλορεβερέντζη), οι οποίες, όμως, δεν ακυρώνουν την στρατηγική που υπαγορεύει η ιστορία μας, ο πολιτισμός μας και οι παραδόσεις μας.

Και σεις οι Κυβερνήτες μας, αντί να βροντοφωνάξετε, επικαλούμενοι τους «Αρματωλούς» και «Κλέφτες» μας, στους αμαρτωλούς και κλέφτες Ευρωπαίους, αντί να χτυπήσετε το χέρι μπροστά στη Μέρκελ και τον Σόιμπλε στα ευρωπαϊκά «φόρα», θυμίζοντάς τους ότι ο πολιτισμός τους, έχει τις ρίζες του στον αρχαιοελληνικό πολιτισμό, υπενθυμίζοντάς τους, τους Γερμανούς φιλοσόφους τους: Γκαίτε, Σίλλερ, Νίτσε και τα λόγια τους για τους Έλληνες (Βλ. υποσημείωση στο τέλος)

Αντί να βροντοφωνάξετε στην Ευρώπη του Ελληνο-Ευρωπαϊκού πολιτισμού, εμείς οι Έλληνες είμαστε Ευρωπαίοι, και τα Νότιο-Ανατολικά σύνορά μας είναι τα Ευρωπαϊκά σύνορα, εσείς μνημονεύετε εταίρους, (έτσι βαφτίσατε τώρα του τοκογλύφους δανειστές μας), Μέρκελ και Σόιμπλε, και νοιώθετε υπερήφανοι που σας ακουμπάει στο ώμο ο κενόκρανος Τραμπ.

Τάχα νομίζετε ότι πρέπει να υπερηφανεύεστε για την υποστήριξη των Εταίρων σας; Γιατί, τάχα; αυτοί, « Όπως παραδίδει κάποιος δεμένο από τον λαιμό ένα σκυλί, έτσι κι εκείνοι σας παραδώσαν τον αδικημένο τούτο λαό: ἀλλ’ ἐπὶ Λακεδαιμονίοις (Σ.σ. διάβαζε Εταίρους) δὴ οἴεσθε μέγα φρονητέον εἶναι; πῶς, οἵγε ὥσπερ τοὺς δάκνοντας κύνας … παραδιδόασιν, οὕτω κἀκεῖνοι ὑμᾶς παραδόντες τῷ ἠδικημένῳ τούτῳ δήμῳ» (Ξενοφών)

Ιδού οι άρχοντες, που άφησαν τα κάστρα της πατρίδας απολέμιστα και μπήκαν «ντυμένοι φίλοι οι εχθροί», οι απολίτιστοι της παγκοσμιοποίησης του αμερικάνικου τρόπου ζωής και οι «πολιτισμένοι» βάρβαροι της Εσπερίας.

«Θα διοικήσεις σωστά τον δήμο εάν δεν επιτρέπεις στον λαό να υβρίζει, ούτε ανέχεσαι να υβρίζεται, αλλά έχεις ως σκοπό οι μεν άριστοι να τιμώνται οι δε άλλοι, κατά κανένα τρόπο, να μην αδικούνται: Καλώς αν δημαγωγήσεις αν μηθ’ υβρίζειν τον όχλον εάς, μηθ’ υβριζόμενον περιοράς, αλλά σκοπής όπως οι βέλτιστοι μεν τας τιμάς έξουσιν οι δ’ άλλοι μηδέν αδικήσονται» (Ισοκράτης).

Ποιος θα αντέλεγε, πως αυτές οι αρχές αποτελούν το κώδικα συμπεριφοράς του πολιτικού άνδρα, τον χρυσό κανόνα της ορθολογικής πολιτικής, τα θεμέλια μιας ευνομούμενης πολιτείας ;

Και πού είναι αυτός ο πολιτικός άνδρας σήμερα;
Πού η πολιτική;
Πού η πολιτεία;

Μην περιμένετε την ιστορία να «κρίνει τους ηγέτες», Κύριε Πρωθυπουργέ.

Και η κοινωνία κρίνει τους ηγέτες της. Και οι πολίτες κρίνουν τους άρχοντές των, όσοι από αυτούς παραμένουν πολίτες, και δεν έχουν καταντήσει μάζα του ρουσφετιού της μικροπολιτικής αναίδειας και αλαζονείας, «με παρειάν αναίσθητον εις τους κολάφους» (Κ. Καρυωτάκης)

«Οι Έλληνες(οι Έλληνες!) να τον ακολουθούν
μήτε να κρίνουν ή να συζητούν
μήτε να εκλέγουν πια, ν’ ακολουθούνε μόνο.»
(Κ. Καβάφης)

Έλληνα,
«Αν ξυπνήσεις,
μονομιάς, θάρτει ανάποδα ο ντουνιάς»
(Κ. Βάρναλης)

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

Γιόχαν Γκαίτε (Johann Goethe)
«Μελετάτε τον Σαίξπηρ, μελετάτε τον Μολιέρο, αλλά προπάντων μελετάτε τους Ελληνες και πάντα τους Ελληνες»

«Ω, μαγεία του Ελληνικού δαιμονίου, πόσο δυνατή είναι η σαγήνη της λατρείας σου και πόσο γόησσα είναι η διονυσιακή φιλοσοφία! Μ' αυτήν και μόνη το πνεύμα μου πετά προς το Πάνθεον της φύσεως και εκεί μόνον ευρίσκω ανακούφιση και γαλήνη από την τρικυμία των μικροτήτων της ζωής. Αρχαίον Ελληνικόν πνεύμα πόσον σε αγάπησα!»

«Ό,τι είναι η καρδιά και ο νους για το σώμα, είναι η Ελλάδα για την ανθρωπότητα.»

«Αλλά ποιός είναι δυνατόν να μετρηθεί με τους θεούς; Ποιός είναι δυνατόν να μετρηθεί με τον Ένα; Ωστόσο Όμηρίδης να είσαι, έστω και ο τελευταίος, ωραίο είναι.»

Φρίντριχ Σίλερ (Friedrich Schiller)
«Καταραμένε Έλληνα. Όπου να γυρίσω την σκέψη μου, όπου και να στρέψω την ψυχή μου, μπροστά μου σε βλέπω, σε βρίσκω. Τέχνη λαχταρώ, Ποίηση, Θέατρο, Αρχιτεκτονική, εσύ μπροστά, πρώτος και αξεπέραστος. Επιστήμη αναζητώ, Μαθηματικά, Φιλοσοφία, Ιατρική, κορυφαίος και ανυπέρβλητος. Για Δημοκρατία διψώ, Ισονομία και Ισότητα, εσύ μπροστά μου, ασυναγώνιστος κι ανεπισκίαστος.

Καταραμένε Έλληνα, καταραμένη Γνώση… Γιατί να σε αγγίξω; Για να αισθανθώ πόσο μικρός είμαι, ασήμαντος, μηδαμινός; Γιατί δεν με αφήνεις στην δυστυχία μου και στην ανεμελιά μου;

«Οι Έλληνες είναι συγγενείς μου, είναι δάσκαλοί μου. Τους θαυμάζω σαν άφθαστες διάνοιες της φράσεως και της γραμμής, καθώς και για τον ιδεώδη βίο τους.»

Φρίντριχ Νίτσε Friedrich Nietzsche
«Σε κάθε εποχή, οι διαδοχικοί πολιτισμοί προσπάθησαν με αγανάκτηση να αποσείσουν τον ζυγό των Ελλάνων, γιατί κάθε προσωπική δημιουργία, φαινομενικά, απόλυτα πρωτότυπη και ειλικρινά θαυμαζόμενη, φαινότανε δίπλα σ’ αυτούς, πως ξαφνικά έχανε το χρώμα και τη ζωή και γινότανε έκτρωμα αδέξιας μίμησης και γελοιογραία.

Και κάθε στιγμή ξεσπάει ακόμα μία φορά η υπόκωφη οργή, η μαζεμένη στα τρίσβαθα της καρδιάς εναντίον αυτού του αλαζονικού λαού που είχε την τόλμηνα χαρακτηρίσει με το επίθετο «βάρβαρος» κάθε τι που του ήταν ξένο …

Δυστυχώς δεν είχαμε την τύχη να ανακαλύψουμε το κώνειο, που θα μας γλύτωνε μια για πάντα από ένα παρόμοιο φαινόμενο. γιατί ούτε το δηλητήριο, ούτε ο φθόνος, ούτε η αχαλίνωτη συκοφαντία και η οργή κατώρθωσαν ν’ αγγίξουν την αυθάδη του γαλήνη. Γι’ αυτό, μπροστά στους Έλληνες, δοκιμάζουμε ντροπή και δέος.

Τουλάχιστον ένας άντρα που εκτιμά την αλήθεια παραπάνω από κάθε τι, ας τολμήσει να διαλαλήσει αυτήν την αλήθεια, πως, παρόμοιοι με τον ηνίοχο που οδηγεί το άρμα, οι Έλληνες κρατούν στα χέρια τους τους χαλινούς της τέχνης μας, όπως άλλωστε κάθε τέχνης, αλλά σχεδόν πάντοτε, άρμα και άλογα, πολύ κατώτερης ποιότητας και ράτσας δεν ταιριάζουνε στους ένδοξους οδηγούς τους. Και τότε παίζοντας γκρεμίζουν αυτά τα άρματα στις αβύσσους, που οι ίδιοι τις δρασκελίζουν μ’ ένα πήδημα, παρόμοιοι με τον ωκύποδα Αχιλλέα.

…
«Απ’ το χαμόγελο του Διόνυσου γεννήθηκαν οι θεοί απ’ τα δάκρυά του οι άνθρωποι.».