του Ελευθερίου Ανευλαβή (www.zougla.gr)

«Τα μεταξωτά βρακιά (σ.σ. της Παιδείας) επιδέξιο κώλο θένε» (λαϊκή παροιμία). «Θέλει αρετήν και τόλμην …(και) η Παιδεία»

Η παρούσα κατάσταση της Παιδείας της Αμάθειας δεν είναι μια ατυχής δυσλειτουργία της κοινωνίας. Είναι στοχευμένη επίθεση κατά του ανθρωπιστικού ιδεώδους, η οποία προβάλλεται και επιβάλλεται ως αναγκαία συνθήκη για την ύπαρξη μιας σύγχρονης (μοντέρνας) νεοφιλελεύθερης κοινωνίας.

Έτσι, η κοινωνία καθίσταται θεραπαινίδα των βαρόνων του χρήματος και των νονών της κοινωνικοπολιτικής μας ζωής, εν ονόματι της «αναγκαίας» προσαρμογής στον σύγχρονο (νεοφιλελεύθερο) κόσμο.

Η παιδεία κατάντησε κενή, εκτεχνικευμένη παιδεία, σύρριζα, (και από τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως και από τους προηγούμενους), αποκομμένη από τις ρίζες εκείνης της παιδείας, «που από την παιδική ηλικία οδηγεί τον άνθρωπο στην αρετή και του προκαλεί τον έρωτα να γίνει ένας τέλειος πολίτης που ξέρει να κυβερνά και να κυβερνιέται με δικαιοσύνη: την προς αρετὴν εκ παίδων παιδείαν, ποιούσαν επιθυμητήν τε καιεραστὴν του πολίτην γενέσθαι τέλεον, άρχειν τε καιάρχεσθαι επιστάμενον μετὰ δίκης.» (Πλάτων)

Αυτήν την Παιδεία, σκοπίμως, τους στερεί η πολιτεία, η οποία δεν θέλει πολίτες, αλλά υπήκοους-μαζάτομα, για να τα χειρίζονται, κατά τα καλά και συμφέροντά τους, οι λαομπαίχτες πολιτικατζήδες, διαπλεκόμενοι με τους εμπόρους του χρήματος, αντλώντας δύναμη και εξουσία η μια φάρα από την άλλη.

Όμως, «την εις χρήματα τείνουσαν ή τινά πρὸς ισχύν, ή και προς άλλην τινὰ σοφίαν άνευ νου και δίκης, βάναυσόν τ’ είναι καιανελεύθερον και οὐκ αξίαν το παράπαν παιδείαν καλείσθαι: Παιδεία που αποβλέπει στην απόκτηση χρημάτων ή δύναμης ή σοφίας χωρίς νου και δικαιοσύνη, θα πρέπει να την θεωρούμε ανελεύθερη και βάναυση – και καθόλου άξια να καλείται παιδεία.», φωνάζει, από τα βάθη των αιώνων, ο Πλάτων.

Κι’ όμως, τέτοια, βάναυση και ανελεύθερη, εκτεχνικεύμενη παιδεία, παρέχει το Κράτος, και οι διάφοροι δεφόμενοι, (δέφω: μαλακώνω το πετσί τρίβοντάς το) βυρσοδέψες Υπουργοί της (α)Παιδείας.

Και η κορνίζα, του κορνιζαρισμένου πτυχίου, αξίζει περισσότερο από το ίδιο το πτυχίο. Και η ακριβή παραπαιδεία είναι συμπλήρωμα της δωρεάν λειψής παιδείας.

Και οι μαθητές, οι φοιτητές, απαίδευτοι, πικραμένοι, απελπισμένοι, «όλοι οι άνθρωποι, (σ.σ. και ιδίως οι νέοι), επιζητούν τη γνώση από την φύση τους: Πάντες οι άνθρωποι του ειδέναι ορέγονται φύσει» (Αριστοτέλης)», γεμίζουν το κενό της πίκρας τους και της απαιδευσίας, με τη βία, με την αδιαφορία, με τη βακχεία, με την διαδικτυακή αποξένωση, νομίζοντας, οι περισσότεροι, πως επικοινωνούν.
Με ποιόν; Με τι; Με το τίποτα τίποτα!

Νομίζουν πως είναι «χρήστες», ενώ χειραγωγούνται τακτικά και αιχμαλωτίζονται ύπουλα, από το αόρατο δίχτυ, του διαδικτύου. Ζούμε στην εποχή του ψηφιακού κόσμου (digital world).

Πορευόμαστε στον αιώνα της ισοπεδωτικής παγκοσμιοποίησης και απανθρωποποίησης.

Στον αιώνα του διαδικτύου και του παγκόσμιου ιστού (web), ιστού, που σαν αράχνη, παγιδεύει τον ανίδεο παπαγάλο της ινφογλώσσας (infolaguage), των μπιτ (bit: binary digit: διψήφιος αριθμός), των μπάιτ (bytes: οκτώ μπιτ), του κυβερνο-λόγου (cyberspeak).

Ενός λόγου αφασικού, ο οποίος, ολοένα και περισσότερο, αντικαθιστά την ζωντανή ομιλία και την ανθρώπινη επαφή, με την απρόσωπη οθόνη του υπολογιστή, και καθιστά αδύνατη την κατανόηση του άλλου (ο συνάνθρωπος προσωποποιείται, απρόσωπος, στα μπιτ της οθόνης) και του ίδιου του ψηφιακού του κόσμου.

Αυτού του κόσμου που άλλοι τον θεοποιούν, οι ΝΗΠΙΟΙ, φανταζόμενοι πως θα λύσει όλα τα προβλήματα επί γης και επί ουρανού (ίσως).Και άλλοι, πάλι, τον δαιμονοποιούν, οι ΗΛΙΘΙΟΙ, θεωρώντας τον ως το κουτί της Πανδώρας, από το οποίο ξέφυγαν όλα τα κακά του κόσμου και χάθηκε ακόμη και αυτή ακόμη η ελπίδα (στον μύθο της Πανδώρας η ελπίδα έμεινε μέσα στο κουτί, για να ζεσταίνει τις καρδιές των ανθρώπων).

Στόχος αυτής της νεοφιλελεύθερης παιδείας είναι, να μεταμορφωθεί ο άνθρωπος σε καταναλωτή-μαζάνθρωπο, για να χειραγωγείται εύκολα, από τους απανταχού επιτηδείους του πολιτικαντισμού (καμιά σχέση με την πολιτική) και της ασύδοτης αγοράς.

Η λεγόμενη ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΚΤΕΧΝΙΚΕΥΜΕΝΗ ΠΑΙΔΕΙΑ, την οποία πιπιλίζουν και παπαγαλίζουν κεχηνώτες (με ανοικτό το στόμα, χάσκακες) πολιτικοί, δάσκαλοι και μαθητές (;), αποτελεί ΣΤΟΧΕΥΜΕΝΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ. Στοχευμένη επίθεση ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ (όταν άνθρωπος είναι).

Αποτελεί στοχευμένη επίθεση ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΚΡΙΤΙΚΗΣ ΣΚΕΨΗΣ.

Στερημένος από κριτική σκέψη και πεφυσιωμένος με τον ψιττακισμό, ο σύγχρονος μαζάνθρωπος, αδυνατεί να κατανοήσει και να ερμηνεύσει τον κόσμο μέσα στον οποίον ζει.

Δεν ενδιαφέρεται να αναζητήσει την αλήθεια των πραγμάτων, δηλαδή την, δια του ερευνητικού και εταστικού νου, γνώση. Τη γνώση η οποία διαλύει τα φαντάσματα, που ορθώνει η άγνοια και η αμάθεια, και όχι την άποψη, που είναι σαν την κωλοτρυπίδα. Όλοι έχουν από μία.

Αποτελεί ΣΚΟΠΙΜΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ, η απονοημάτωση και η φτώχεια της οποίας, δεν επιτρέπει την εμβάθυνση, πέρα από το προφανές και απατηλό.

Η γλωσσική αναπηρία των 500, το πολύ, «χρήσιμων» λέξεων και οι «ιντερνετικές» συντομογραφίες, στενεύουν τον πνευματικό ορίζοντα και τον κόσμο των ανθρώπων.

Γιατί, η ΓΛΩΣΣΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΜΟΥ, φωνάζει ο Βιτγκενστάιν.

Και όσο φτωχαίνει η γλώσσα τόσο φτωχαίνει και ο κόσμος των αφασικών ανθρώπων, που έντεχνα κατασκευάζει η νεοφιλελεύθερη παιδεία, για να μπορεί να τους χειρίζεται, πνευματικά ευνουχισμένους.

Η μετανεωτερική, νεοφιλελεύθερη αντίληψη για την παιδεία και την κοινωνία ΕΚΤΡΕΦΕΙ ΤΟ ΑΤΟΜΙΚΙΣΤΙΚΟ ΔΟΓΜΑ ΤΟΥ ΦΙΛΟΤΟΜΑΡΙΣΜΟΥ: «να περνάω ΕΓΩ καλά…». Προωθεί την ωφελιμιστική αρχή πως «καλό είναι ότι με συμφέρει».

Δεν τα βλέπετε, εσείς οι «μικροί ανίκανοι τυφλοί κυβερνήτες»; (Σεφέρης) και δεν είναι θέματα παιδείας αυτά; Ή ο πολιτικός σας ορίζοντας για την παιδεία δεν πάει πέρα από την κομματική σας μύτη;

Αυτή η παιδεία και γλώσσα υπηρετεί, ουσιαστικά, τις βασικές, ηδονοθηρικές και χρησιμοθηρικές, ανάγκες του μαζανθρώπου. Δεν είναι ανθρώπινη. Η κοινωνία δεν έχει μέλη, πια, παρά άτομα, μ α ζ ά τ ο μ α, που το καθένα για «την πάρτη» του φροντίζει. Έτσι διδάσκει το νεοφιλελεύθερο, μεταμοντέρνο, δόγμα της παγκοσμιοποιημένης αποβλάκωσης.

Η ανθρώπινη προσωπικότητα, έχει γίνει απρόσωπη ατομικότητα, που διαμορφώνει η νεοφιλελεύθερη αντίληψη για τον άνθρωπο-μαζάτομο. Τον άνθρωπο, που από σοφό, ευφυή, HomoSapiens, η νεοφιλελεύθερη ασυδοσία τον έχει καταντήσει Homosapio (σάπιο.)

Ο σύγχρονος μαζάνθρωπος, δόλιο δημιούργημα της νεοφιλελεύθερης θεωρίας για την πολιτική και της μεταμοντέρνας, λεγόμενης, αντίληψης για την κοινωνία, αισθάνεται βολικά (έτσι τον εκπαίδευσαν), πλέον, μέσα στο γουρουνοστάσι της σύγχρονης Κίρκης (παγκοσμιοποίηση και νεοφιλελευθερισμός), τρεφόμενος με βαλανίδια.

Η μεταμοντέρνα (μετανεωτερική), νεοφιλελεύθερης πολιτικής και κοπής παιδεία, χτίζεται πάνω στα χαλάσματα της γλώσσας, του λογισμού και του ονείρου, παράγοντας απαίδευτους μαζανθρώπους.

Για ποια παιδεία μιλάτε; Το θέμα της παιδείας είναι μια κακογραφία σε άγραφο εγκέφαλο (cerebrum rasa), στον άγραφο πίνακα. «tabula rasa», της εκάστοτε κυβερνητικής πολιτικής για την παιδεία.

Θέσεις προς συζήτηση ξεκαθαρισμένες πρέπει να καταθέσετε, επί της ουσίας της παιδείας. Και συν-ζήτηση, δηλαδή, ανά-ζήτηση, από κοινού, με τους ενδιαφερομένους να κάνετε για το ποια παιδεία επιθυμούμε και είναι αναγκαία στον 21 αιώνα. Και ενδιαφερόμενοι είναι, πρέπει να είναι, όλοι: κυβέρνηση, κόμματα, πολιτεία, εκπαιδευτές και εκπαιδευόμενοι,

Είναι καιρός για αμφισβήτηση της παρεχόμενης σήμερα παιδείας με επιχειρήματα και θέσεις και έγνοια για την πόλη και τους πολίτες, ΟΧΙ με την νεοφιλελεύθερης αρλουμπολογία του «τις βούλεται καταναλώνειν και κερδαίνειν».

Και, αυτή καθαυτή η αμφισβήτηση, δεν είναι αυτοσκοπός. Και είναι και επικίνδυνη, εάν δεν γίνεται με το εργαλείο της κριτικής σκέψης. Της κριτικής σκέψης, που παρέχει η Έλληνο-Δυτική παιδεία, που πρωτακούστηκε στην βουληφόρο αγορά του «τις βούλεται αγορεύειν».

Με την παπαγαλία, τον ψιττακισμό δεν προάγεται η παιδεία.

Με την δημοσιοϋπαλληλική αντίληψη των διδασκόντων γίνεται ανάπηρη η παιδεία. Χωλαίνει. Και μένει, έτσι, στο περιθώριο, ανάπηρος, ο άνθρωπος, που πρέπει να αποτελεί και το μέτρο και την πεμπτουσία και της παιδείας και της επιστήμης.

Στην ελευθερία του λόγου, που παρείχε η Ελληνική Δημοκρατία, κατέστη δυνατόν να ανθίσει η αντίθεση, η συζήτηση (συν-ζήτηση), η κριτική και το επιχείρημα. Σε αυτήν την κοινωνία, ο άνθρωπος είναι ΠΟΛΙΤΗΣ (πεπαιδευμένος άνθρωπος) και έχει ελευθερία και γνώμη και, άρα, δυνατότητα να κρίνει και να αποδεχθεί ή να απορρίψει γνώμες και θέσεις.

Η νεοφιλελεύθερη ιδεολογία, πείθει τους αφελείς, ότι η γνώση, σήμερα, μπορεί να αποθηκευτεί σε μια ηλεκτρονική τράπεζα δεδομένων και να αποκτηθεί, ακόπως, σερφάροντας στο διαδίκτυο.

Η εκτεχνικευμένη εκπαίδευση, και οι δεξιότητες που διδάσκει, δεν απαιτούν δημιουργικότητα και αυτονομία, αλλά εφαρμογή ενός επαναληπτικού αλγορίθμου.
Έτσι η κατασκευάζονται τα ανδρείκελα του Ηφαίστου, για να τρατάρουν και υπηρετούν τους θεούς της νεοφιλελεύθερης πολιτικής και της μεταμοντέρνας, λεγόμενης, κοινωνίας.

Με το κόκαλο της «ελεύθερης» πληροφόρησης, που γλείφουν οι ανίδεοι και οι ιντερνετοκέφαλοι (που νομίζουν πως ζουν ως κυβερνοργανισμοί (cyborgs) στο κυβερνοσύμπαν (cyberspace), ενώ είναι αποκλεισμένοι στους εαυτούς των και στην επίπεδη οθόνη τους), έχουν την αυταπάτη της συμμετοχής στο κοινωνικό, και οι αφελέστεροι, στο παγκόσμιο γίγνεσθαι.

Στην πραγματικότητα, λόγω της καταναγκαστικής λειτουργίας της εικόνας και του εκφυλισμού της κριτικής σκέψης, αποδέχονται τα συμβαίνοντα, ερήμην αυτών, πλανώμενοι ότι τα έμαθαν όλα, με ένα κλικ του ποντικιού τους.

Και οι άνθρωποι, πλέον, αποξενώνονται, περιθωριοποιούνται. Προσλαμβάνονται με τον υπολογιστή, δουλεύουν με τον υπολογιστή και απολύονται από τον υπολογιστή. Εξάρτημα κι αυτοί του υπολογιστή. Μισές γνώσεις, μισά μυαλά, μισεροί άνθρωποι.

ΑΝΑΓΚΗ ΑΠΟΛΥΤΗ ΓΙΑ:ΠΑΙΔΕΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΥ ΠΑΙΔΕΙΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΑΣ. ΠΑΙΔΕΙΑ ΣΤΑ ΜΕΤΡΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ. ΟΧΙ ΤΗΣ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑΣ.

Η τεχνολογία, πρέπει κι αυτή να αμφισβητηθεί, να εξετασθεί, δηλαδή, κριτικά. Να καθοριστεί από τις ανθρώπινες ανάγκες και όχι να τις καθορίζει.

Μόνο η ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ (εξ απαλών ονύχων), ως κορμός για οποιοδήποτε τριτοβάθμιο γνωστικό αντικείμενο, για οποιαδήποτε εν συνεχεία, διδαχή επιστήμης, ΔΙΑΣΦΑΛΙΖΕΙ ΤΗΝ ΣΥΝΟΧΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ, την επικράτηση του ορθού λόγου και της ανθρωπιάς στις μεταξύ των ανθρώπων σχέσεις.

Διασφαλίζει την ανθρώπινη υπόσταση και το ανθρώπινο πρόσωπο, που έχουν εξευτελιστεί στις μέρες μας.

Ο σύγχρονος Κάιν, μόνο με την ανθρωπιστική παιδεία, μπορεί να ξαναγίνει αδελφός. Να πάψει να είναι αδελφοκτόνος.

Οι άνθρωποι δεν είναι καοί εκ φύσεως . Στερημένοι ανθρωπιστικής παιδείας είναι.

ΔΕΙ ΔΗ ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΚΑΙ ΑΝΕΥ ΤΑΥΤΗΣ ΟΥΔΕΝ ΕΣΤΙ ΓΕΝΕΣΘΑΙ,

Χρειάζεται Παιδεία, «προς την διάνοιαν και προς το της ψυχής ήθος» (Αριστοτέλης). «Παιδεία προς αρετήν εκ παίδων». (Πλάτων)

Παιδεία, γραμμένη, στην καρδιά και στην ψυχή και στο μυαλό, με τα ελληνικά γράμματα του ανθρωπισμού και ΟΧΙ άγραφη πλάκα (tabula rasa) νεοφιλελευθέρων κενοκράνων (αν)εγκεφάλων.

Ανθρωπιστική παιδεία και ΟΧΙ απλά και μόνον εκτεχνικευμένη, τεχνολογική εκπαίδευση.

Παιδεία, που θα ξαναβάλει στο επίκεντρο την κριτική σκέψη, η οποία επιτρέπει στον άνθρωπο να κατανοεί τον κόσμο στον οποίον ζει.  Που του επιτρέπει, να σχίζει το παραπέτασμα των αυτονοήτων και να αναζητά την αιτία και την ουσία των πραγμάτων.

Που του επιτρέπει να διακρίνει το ουσιώδες από το ασήμαντο. Αυτό που πραγματικά προάγει τη γνώση, από αυτό που, δολίως και σκοπίμως, προάγει την τύφλωση των ανθρώπων. Που του επιτρέπει να διακρίνει την αλήθεια από το αληθοφανές ψέμα. Για να σταματήσουν «οι τυφλοί, βλέποντας τυφλούς (δασκάλους), να κατεβαίνουν, «μοιραίοι και άβουλοι, αντάμα», στον Άδη.

Παιδεία που θα εξαλείψει τον ψιττακισμό, που σκόπιμα καλλιεργεί το λεγόμενο σύγχρονο σχολείο της καθολικής αποβλάκωσης, διδασκόντων και διδασκομένων.

Παιδεία, όπου η πληροφορική και η τεχνολογία είναι εργαλεία στην υπηρεσία του ανθρώπου και ΔΕΝ θεωρούνται πανάκεια δια «πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν», όπως προσπαθεί να πείσει τους αφελείς η εκτεχνικευμένη σκέψη.

Η σκέψη που προπαγανδίζει την αφελή και επικίνδυνη θέση, ότι η γνώση, σήμερα, μπορεί να αποθηκευτεί μηχανικά σε μια ηλεκτρονική τράπεζα δεδομένων και να αποκτηθεί, εξ ίσου μηχανικά και χωρίς πνευματικό κόπο, με τη βοήθεια του υπολογιστή, σερφάροντας στο διαδίκτυο.

ΟΧΙ παιδεία μετανεωτερικής (μεταμοντέρνας), νεοφιλελεύθερης κοπής, που χτίζεται πάνω στα χαλάσματα της γλώσσας, παράγοντας απαίδευτους μαζανθρώπους. Ανόητους μεταμοντέρνους, οι οποίοι αισθάνονται πιο βολικά μέσα στο γουρουνοστάσι της σύγχρονης Κίρκης, τρεφόμενοι με τεχνολογικά βαλανίδια και αποδεχόμενοι ως φυσική εξέλιξη την διανοητική τους αναπηρία. Πλανημένους μετανεωτεριστές που νομίζουν πως, πιπιλίζοντας την καραμέλα της πληροφορικής και της τεχνολογίας, έχουν μάθει τα πάντα. Ακράτητος τεχνολογικός τεινεσμός, εργαλείο χειραγώγησης των πολλών με τη λίγη δύναμη και το λίγο μυαλό (όσο τους επιτρέπει να έχουν το σύστημα της εκμετάλλευσής των).

Χρειάζονται, πολιτικοί-δημαγωγοί (κατά το παιδαγωγοί), που να πονούν για την παιδεία και τους πολίτες, ΟΧΙ ΔΗΜΑΓΩΓΟΙ-ΛΑΟΜΠΑΙΧΤΕΣ,.

Χρειάζονται, οδηγητές, οδοδείκτες πορείας προς την πρόοδο και την επίτευξη του κοινού καλού. ΟΧΙ πολιτικάντηδες εις άγραν ψήφων, που χαϊδολογούν την ανευθυνότητα και μεριμνούν για το κομματικό τους συμφέρον.

Χρειάζονται, δάσκαλοι και μαθητές με έρωτα για την παιδεία. Δάσκαλοι και μαθητές που σέβονται ο ένας τον άλλον. Που αγαπιούνται. «Όποιος αγαπά (εκ)παιδεύει»

Όλοι οι άνθρωποι, και ιδίως οι νέοι, από την φύση τους επιθυμούν να μαθαίνουν. Πάντες οι άνθρωποι του ειδέναι ορέγονται φύσει» (Αριστοτέλης). Κι αυτήν την όρεξη για γνώση την μετατρέπει σε νευρογενή ανορεξία, η παρεχόμενη σήμερα παιδεία. Την ακυρώνει με την αδιαφορία και τον ψιττακισμό.

Κι έτσι ήταν κι έτσι θα ’ναι, μέχρις ότου ανατείλει,

ΛΥΚΑΥΓΟΦΩΤΑΥΓΕΙΟΣ, Ο ΝΕΟΣ ΆΝΘΡΩΠΟΣ, γέννημα θρέμμα του Λόγου, όχι «σπορά της τύχης», ο οποίος, με τον Λόγο οδηγό, μακριά από τις πλάνες των δίγνωμων, «δίκρανων», κενόκρανων μικρών ανθρώπων, θα φυτέψει την άδολη καρδιά της «στρογγυλής αλήθειας», στα πετρωμένα στήθη των θνητών.

Εμπρός, βήμα ταχύ.

Για πού;

ΑΠΟ ΤΟ ΜΑΚΡΥ ΜΟΝΟΠΑΤΙ των Σκεπτικών της «εποχής», ΣΤΟΝ ΜΕΣΑΙΟ ΚΑΙ ΔΥΣΒΑΤΟ ΔΡΟΜΟ «όντος μη όντος», του Παρμενίδη και του Γοργία, «ουκ είναι ουδέν. Ει δ’ έστιν, άγνωστον είναι. Ει δε και έστι και γνωστόν, ου δηλωτόν άλλοις: δεν υπάρχει τίποτε. Αν υπάρχει, είναι άγνωστο. Κι αν υπάρχει και είναι γνωστό, δεν μπορεί να δηλωθεί στους άλλους.», ΔΙΑΓΩΝΙΩΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ των «όντως όντων αριθμών», του Πυθαγόρα, ΠΡΟΣ «οδός άνω και κάτω, μία και ωυτή», του Ηρακλείτου, ΔΙΠΛΑ στην «Ακαδημία των Ιδεών», του Πλάτωνος, ΑΠΕΝΑΝΤΙ στο «Λύκειο της Λογικής», του Αριστοτέλη, ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΩΡΑΙΑ ΠΥΛΗ των Τραγικών, του Σοφοκλή και Αισχύλου, ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΟΔΟΥ ΤΗΣ ΛΟΙΔΟΡΙΑΣ ΤΗΣ ΑΘΥΡΟΣΤΟΜΗΣ ΣΑΤΙΡΑΣ, του Αριστοφάνη, ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΠΥΘΑΡΙ ΤΟΥ ΑΡΧΑΙΟΥ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥ Διογένη…
«Άνθρωπον ζητώ»

Kι’ αυτός ο δρόμος τελειωμό δεν έχει. Οδηγεί όμως, στην γέννηση του νέου Ανθρώπου, «με λογισμό και μ’ όνειρο.»