Φέτος συμπληρώνονται 50 χρόνια, από τότε που η Χούντα των Συνταγματαρχών επέβαλε καθεστώς στυγνής δικτατορίας στην Ελλάδα, την 21η Απριλίου του 1967.

Οι συνέπειες αυτού του αντιδημοκρατικού εγχειρήματος, μιας μερίδας παρανοϊκών «σωτήρων», ήτανε πολύπλευρες.

Συλλήψεις, βασανιστήρια, στέρηση της ελευθερίας, διωγμοί παντός είδους αντιφρονούντων του καθεστώτος από τις υπηρεσίες τους, αλλά και ανθρώπινα θύματα.

Μεταξύ των διωχθέντων υπήρξε και ο γράφων από την υπηρεσία του, χωρίς ουσιαστικό λόγο παρά μόνο, για τα δημοκρατικά του πιστεύω και λόγω κρητικής καταγωγής.

«ΑΠΟΛΥΕΣΘΕ εκ του Αστυνομικού Σώματος, βάσει των διατάξεων του Α.Ν 34/1967 Περί εξυγιάνσεως του Σώματος Αστυνομίας Πόλεων» και τίποτε άλλο, αναφέρει το απολυτήριο απομακρύνσεώς μου από την Αστυνομία, στις 18 Σεπτεμβρίου του έτους 1967.

Και βέβαια ιδιαίτερα επιβαρυντικό στοιχείο της νοοτροπίας αυτών των ανθρώπων για την εξυγίανση της Αστυνομίας ήτανε επίσης και η διαπίστωση ότι : « Αναγιγνώσκει τον κεντροαριστερόν Τύπον ΒΗΜΑ και ΝΕΑ», η οποία και μου κατελογίζετο.

Δεν θα αναφέρω λεπτομέρειες σε τούτο το γραφτό, για την πορεία μου στα οκτώ χρόνια εκτός υπηρεσίας, για τις αποστροφές και πίκρες μου, για τις «συναδελφικές» παρακολουθήσεις μου, στην Αθήνα και στο Ηράκλειο Κρήτης, μέχρι και το έτος 1974 και σε κάποιες δράσεις μου, τις οποίες θεωρώ οφειλόμενες προς τη δημοκρατία και την ελευθερία.

Θα αναφερθώ μόνο σε ένα προσωπικό γεγονός του 1973, άγνωστο μέχρι σήμερα, για το οποίο θέλω να ζητήσω μια ταπεινή συγνώμη, ύστερα από 44 χρόνια.

Είναι γεγονός ότι, πριν από την εξέγερση του Πολυτεχνείου το Νοέμβριο 1973, είχανε προηγηθεί διάφορα γεγονότα από τον Φεβρουάριο, που αναγκάσανε τους φοιτητές του Πολυτεχνείου να ξεσηκωθούνε και στη συνέχεια οι φοιτητές της Νομικής Αθηνών και μάλιστα με αντιχουντικά συνθήματα «Ελευθερία – Δημοκρατία - Κάτω η Χούντα».

Οι αντιδράσεις των φοιτητών συνεχιστήκανε, ως τη 17η Νοεμβρίου του 1973 με τα γνωστά αποτελέσματα, που σήμανε και την αρχή του τέλους της τυραννίας. Στον αγώνα των φοιτητών συμπαρατάχθηκε και ο λαός, με κάθε τρόπο και μέσο, ώσπου ήρθε το τέλος αυτού του ιδιόμορφου και ανελεύθερου καθεστώτος.

Σ’ αυτόν τον αγώνα δεν μπορούσα να μένω απαθής και μάλιστα, όταν άλλοι ένστολοι και μη, υπηρετούσανε και υποστηρίζανε ένθερμα με πράξεις και με προπαγανδιστικούς λόγους το χουντικό καθεστώς.

Και δεν μπορούσα να βλέπω τον «αδελφό Στυλιανό με το μυστρί» να επισκέπτεται συχνά πυκνά χωριά του Αμαρίου, να του κάνουν φιέστες, με πατανίες στρωμένες στους δρόμους, με καθαρίσματα και ασπρίσματα, με απόδοση τιμών, κηρύγματα και θερμούς «πατριωτικούς» λόγους.

Η ίδια υποδοχή βέβαια του γινότανε παντού.

Έτσι, λίγο πριν τον Νοέμβριο 1973, αποφάσισα κάτι να κάνω κι εγώ, για να αμαυρώσω αυτή την άθλια εικόνα, της υποτέλειας και της αλαζονείας, χωρίς να λογαριάσω το σοβαρό κίνδυνο που διέτρεχα, να αποκαλυφθώ και να συλληφθώ με απρόβλεπτες συνέπειες.

Τη σκέψη μου συζήτησα, με συγχωριανό συγγενή μου, ο οποίος συμφώνησε και αποδέχτηκε την πρότασή μου.

Αποφασίσαμε λοιπόν και γεμίσαμε δυο κουβάδες με ακαθαρσίες βοδιών (βουτσές), επιβιβαστήκαμε μετά τα μεσάνυκτα στο με αριθμό. κυκλοφορίας 450450 Ι.Χ.Ε αυτοκίνητό μου και πήγαμε σε κοντινό χωριό, το οποίο την επομένη επρόκειτο να επισκεφτεί ο Χουντικός Αντιπρόεδρος Στυλιανός Παττακός.

Σταματήσαμε στο Κοινοτικό κατάστημα και σε ελάχιστο χρόνο αδειάσαμε τους κουβάδες στην φρεσκοασπρισμένη πρόσοψη και τη μετατρέψαμε σε πάτο αλωνιού, συγχρόνως δε γράψαμε διάφορα αντιχουντικά συνθήματα με κάρβουνο.

Όταν το πρωϊ είδανε τι είχε γίνει, έγινε μεγάλη αναστάτωση και κινητοποίηση των Αρχών, για να βρεθούνε «οι ένοχοι» της προσβολής, γεγονός που μέχρι σήμερα δεν είχε αποκαλυφτεί.

Οπωσδήποτε η ελάχιστη πράξη μας αυτή διέτρεχε μεγάλους κινδύνους τους οποίους δεν λογαριάσαμε, δεν είχαμε όμως καθόλου φόβο, αντίθετα είμαστε διατεθειμένοι να πραγματοποιήσομε και σοβαρότερες.

Το περιστατικό αυτό αναφέρω ενδεικτικά και σε καμιά περίπτωση δεν αποτελεί πράξη ανδραγαθίας.

Μετά από τόσα χρόνια, ζητώ προσωπικά συγνώμη για την πράξη μου από τους φίλους γείτονες, η οποία όμως εστρέφετο κατά του τυραννικού καθεστώτος και σε καμιά περίπτωση κατά των κατοίκων.

ΥΓ) Μικρό απόσπασμα από το υπό έκδοση βιβλίο μου με τίτλο : «Η ζωή μου»

20 Απριλίου 2017

Σταύρος Φωτάκης