Την 2 Απριλίου του σωτηρίου έτους 2017 μ.χ., έληξε επιτυχώς η 20η Οικουμενική Σύνοδος της «εκκλησίας» του γηραιού ΚΚΕ.

Οι Οικουμενικές Σύνοδοι τυγχάνουν ταυτόσημες με τα συνέδρια, καθώς συγκροτούν τον πλέον αποτελεσματικό τρόπο χειραγώγησης της σκέψης, τόσο σε θρησκευτικό όσο και σε πολιτικό επίπεδο.

Το θρησκευτικό είδος σκέψης δεν απέχει από το πολιτικό, μολονότι παριστάνουν πως διαφωνούν. Αν δεν ταυτίζονται, αποτελούν πάντως τις δύο όψεις ενός και του αυτού νομίσματος.

Συνεπώς, τόσο, οι «Οικουμενικοί Σύνοδοι» των κομμάτων όσο και τα «Συνέδρια» της εκκλησίας φέρουν, ενδεικτικά, τα εξής κοινά χαρακτηριστικά :

1. Αμφότερα συνιστούν κορυφαίες πράξεις μαζικού τύπου σκέψης που δεσμεύουν τόσο τα κομματικά στελέχη, μέλη και οπαδούς, όσο και το χριστεπώνυμο πλήρωμα.

2. Και στις δύο περιπτώσεις, η αλήθεια δεν είναι το αποτέλεσμα κοπιαστικής λογικής επεξεργασίας ενός μέσου κοινωνικώς μορφωμένου μυαλού, αλλά η «αντί αληθείας» λαμβανομένη ανοησία. Κάτι σαν το «δεδικασμένο» στις δικαστικές αποφάσεις, όπου μια ενδεχομένως βλακώδης τελεσίδικη κρίση κάποιων μεταμφιεσμένων σε δικαστές, αντικαθιστά την αλήθεια και γίνεται η ταφόπλακά της.

3. Τόσο σε θεολογικό όσο και σε κομματικό επίπεδο, τα αποτελέσματα – πορίσματα των «Συνόδων» και «Συνεδρίων» περιβάλλονται τον θεϊκό μανδύα και το πλήθος των πιστών αμφοτέρων των «Σχηματισμών», αποκτά αυτομάτως την ιερή υποχρέωση, όχι απλώς να μην διαφωνεί αλλά να κηρύττει «ανά τα έθνη» ακόμα και κουταμάρες.

4. Και στις δύο περιπτώσεις, η σημερινή αλήθεια είναι το αυριανό ψεύδος, και ο σημερινός ευλαβής ή ήρωας είναι ο αυριανός «αμαρτωλός» ή «προδότης».

5. Το Κόμμα και η Εκκλησία έχουν πάντα δίκιο, έχουν πλήρες και αποκλειστικό δικαίωμα κυριότητας στην αλήθεια, την οποία κατέχουν, προφανώς, εξ’ αποκαλύψεως από τους οικείους Προφήτες, άλλως ένεκα δωρεάς ανέκκλητης και σε κάθε περίπτωση με τα προσόντα της τακτικής, ή της έκτακτης χρησικτησίας. Επομένως ο ορθός Λόγος δεν είναι δικαίωμα και υποχρέωση του κάθε ανθρώπου, αλλά τσιφλίκι του εκκλησιαστικού Κόμματος ή της κομματικής Εκκλησίας.

5. Τόσο η Εκκλησία όσο και το Κόμμα διαθέτουν και διακινούν το δικό τους «Σύμβολο Πίστεως». Η αμοιβαία αντικατάσταση, όμως, κάποιων κρίσιμων λέξεων, καθιστά και τα δύο «Ιερά Κείμενα» παραδόξως ταυτόσημα. Έτσι εξηγείται το γεγονός πως η Εκκλησία απαιτεί κομματική πειθαρχία και το Κόμμα εκκλησιαστική υποταγή.

Προς απόδειξη των ανωτέρω παραθέτουμε κάποιες σημαντικές Συνόδους – Συνέδρια και τα πορίσματά τους :

1η Οικουμενική Σύνοδος – Καταδίκη Αρείου
2η Οικουμενική Σύνοδος – Καταδίκη Αρείου και Μακεδονίου
3η Οικουμενική Σύνοδος – Καταδίκη Νεστορίου
4η Οικουμενική Σύνοδος – Καταδίκη Μονοφυσιτισμού
5η Οικουμενική Σύνοδος – Καταδίκη Ωριγενισμού
6η Οικουμενική Σύνοδος – Καταδίκη Μονοθελητισμού
7η Οικουμενική Σύνοδος – Καταδίκη σχηματοποίησης της Αγίας Τριάδας
8η Οικουμενική Σύνοδος – Καταδίκη του Φιλιόκβε (Filioque)
9η Οικουμενική Σύνοδος – Καταδίκη του Βαρλαάμ του Καλαβρού
.
.
.
20η «Οικουμενική Σύνοδος» ΚΚΕ – Καταδίκη του Εθνικού Νομίσματος και επιμονή στο ευρώ.

Και ιδού το «άγιο» πόρισμα του 20ου Συνεδρίου (της Οικουμενικής Συνόδου) του ΚΚΕ :

«Η καπιταλιστική Ελλάδα με εθνικό νόμισμα, δεν συνιστά λύση προς όφελος του λαού.

Όσες πολιτικές δυνάμεις προβάλλουν έναν τέτοιο στόχο, ως λύση ή ως ενδιάμεσο στόχο ριζικών αλλαγών, παίζουν αντικειμενικά το παιχνίδι τμημάτων του κεφαλαίου».

Επομένως, κατ’ αντιδιαστολήν, κατά τον κ. Δ. Κουτσούμπα, η παραμονή στο ευρώ συνιστά πράξη σχεδόν επαναστατική.

Ευλόγησον Δέσποτα!

Νίκος Καραβέλος.