Του Στάθη.
Φέτος στις εκπτώσεις τα μαγαζιά έκαναν τζίρο 20% λιγότερο από πέρυσι. Και πέρυσι 20% λιγότερο από πρόπερσι. Ετσι πάει η Ελλάδα, σαν τον κάβουρα. Προς τα πίσω.
Στην Επταετία των Μνημονίων η φτώχεια στη χώρα αυξήθηκε κατά 40%! Η πατρίδα μας φτωχαίνει με τον ταχύτερο ρυθμό στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Και αν το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού ζει στο όριο ή κάτω απ’ το όριο της φτώχειας, όλοι οι υπόλοιποι πλην των πλουσίων έχουν δει το επίπεδο ζωής τους να πέφτει όλο και πιο χαμηλά. Και θα πέσει κι άλλο! Αυτές τις ημέρες με τις διαπραγματεύσεις προδιαγράφεται το επόμενο στάδιο της εξαθλίωσης.
Κι όμως! ο Τσίπρας είχε αναστήσει την οικονομία από το προηγούμενο Πάσχα! Ερχεται το φετινό και (αυτή η αναίσθητη) η οικονομία παραμένει τέζα! Εν τέλει αρχίζω να πιστεύω ότι ο Τσίπρας δεν πρόδωσε αυτή τη χώρα, αλλά ότι αυτή η χώρα προδίδει ασυστόλως τον Τσίπρα. Αν κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει, τα πράγματα δεν έχουν λογική εξήγηση.
Για παράδειγμα: Το Ελληνικό Δημόσιο ιδιωτικοποίησε πλήθος αεροδρομίων παραχωρώντας τα στην (εν πολλοίς κρατική) γερμανική εταιρεία FRAPORT. Τώρα το Ελληνικό Δημόσιο θα πρέπει να χρηματοδοτήσει τη FRAPORT για να «αξιοποιήσει» η τελευταία τα εν λόγω αεροδρόμια. Λογικό; Τελείως! Αλλιώς οι (εναπομείναντες) Συριζαίοι θα είχαν εξαγριωθεί.
Παράδειγμα δεύτερον: Ο Τσίπρας δήλωσε ότι βγήκαμε από τη λιτότητα. Πριν αλέκτορα φωνήσαι, Τσακαλώτος είπε και ελάλησε: ποιος είπε ότι βγήκαμε από τη λιτότητα; Υστερα απ’ αυτό λάλησε μήπως η λογική; Οχι! Λάλησαν μήπως οι (εναπομείναντες) Συριζαίοι; Οχι βέβαια! Αναρωτήθηκαν μήπως οι (εναπομείναντες) Συριζαίοι ποιος από τους δύο λέει ψέματα; Οχι βέβαια! Είναι απλό: λένε και οι δύο την αλήθεια! No problem...
Ισως το πιο τραγικό από όλα όσα μας συμβαίνουν είναι το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν απευθύνεται πλέον στον λαό. Στους πολίτες. Στο εκλογικό σώμα. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν απευθύνεται πλέον ούτε καν σε όσους τον ψήφισαν (και οι οποίοι λιγοστεύουν δραματικά). Ο ΣΥΡΙΖΑ απευθύνεται μόνον στους εναπομείναντες Συριζαίους. Κι αυτό είναι το πιο επικίνδυνο από όλα όσα μας συμβαίνουν.
Ο Τσίπρας (εδώ και καιρό) δεν απευθύνεται στην κοινή λογική, αλλά στον φανατισμό ή την καρτερία εκείνων που απέμειναν να υποστηρίζουν την τρέλα που ζούμε. Για διαφορετικούς ή και πολύ διαφορετικούς λόγους ο καθένας, αλλά με το ίδιο αποτέλεσμα: την καταστροφή και τη διαιώνιση της καταστροφής.
Το τρίτο μνημόνιο -το Μνημόνιο Τσίπρα- πάει για τέταρτο μνημόνιο - Μνημόνιο Τσίπρα κι αυτό. Τα πρώιμα ψέματα για «ισοδύναμα μέτρα» αντικαθίστανται με όψιμα ψέματα για «αντίμετρα», οι διακηρύξεις ότι «δεν θα πάρουμε ούτε ένα ευρώ ακόμα μέτρα» αγγίζουν ήδη τα 2,5 δισ. (προτείνει η Τρόικα), 1,5 δισ. με 2 δισ. (προτείνουμε εμείς) - δεν θα τα χαλάσουμε για 500 ψωροεκατομμύρια, και πάει λέγοντας. Οι συντάξεις ξανακόβονται και θα ξανακοπούν.
Για το χρέος ο Τσίπρας υπέγραψε το 2016 ότι δεν μπορεί να γίνει συζήτηση πριν από το 2018 - πλην όμως το δούλεμα συνεχίζεται. Αν συνέχιζα, ο κατάλογος θα ήταν ατελεύτητος. Είναι πλέον φανερό ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν απευθύνεται πια με όλους αυτούς τους παραλογισμούς και τις σοφιστείες στον λαό, ούτε καν στους ψηφοφόρους του, αλλά μόνον στους εναπομείναντες Συριζαίους (είτε ιδιοτελείς, είτε ιδεολόγους).
Κάτι τέτοιο είναι τραγικό - βγάζει τη χώρα έξω από το ενδιαφέρον της κυβέρνησής της, έστω και υποτελούς κυβέρνησης. Είναι τραγικό, ατελέσφορο και επικίνδυνο. Οι «καρέκλες» απευθύνονται πλέον μόνον σε όσους τις στηρίζουν. Εξ ου και η πώρωση με την πόλωση, ο διχαστικός λόγος αλλά και ο ηλίθιος.
Και για μεν τους ιδιοτελείς Συριζαίους ουδέν ερώτημα τίθεται - έχουν τους λόγους τους, κάθε άλλο παρά σεβαστούς, να παρατηρούν ή να συμμετέχουν στης «πατρίδας τον χαμό». Για τους ιδεολόγους όμως το ερώτημα τίθεται και είναι πελώριο - όχι από πολιτική άποψη, αλλά από ηθική.
Από πολιτική άποψη, η συρρίκνωση της απήχησης του ΣΥΡΙΖΑ στο εκλογικό σώμα δεν αφήνει πολλά περιθώρια στους εναπομείναντες Συριζαίους να έχουν ειδικό βάρος στις εξελίξεις. Από ηθική άποψη όμως; γιατί ανέχονται την παράδοση στην κυρία Μέρκελ, τα συνεχή ψέματα, την ταξική γλίτσα, την προσχώρηση στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές; Μήπως διότι «δεν μπορούσαμε (ή δεν μπορούμε) να κάνουμε αλλιώς;» - μα αυτό είναι ο εθνικός ύμνος του ραγιά! Και του σμπίρου.
Ο Τσίπρας είναι ο συνδαιτυμών του Πολάκης. Ο Τσίπρας είναι οι διαταγές της Μέρκελ. Ο Τσίπρας είναι η ασέβεια στους γέροντες καθώς και η αναλγησία για τα παιδιά - αυτά που πεινούν, αυτά που απορφανίζονται από την ειδική αγωγή. Ο Τσίπρας είναι η πολιτική του Μητσοτάκη που θα ασκηθεί στη συνέχεια.
Εφτά χρόνια η ζωή μας υφίσταται αφαιρέσεις. Καθημερινώς. Για όλους - πλην ολίγων. Ο Τσίπρας ευαγγελίσθηκε την αξιοπρέπεια και ανανέωσε την τυραννία. Αυτό είναι ασυγχώρητο...
...και η αλήθεια αυτής της λέξης είναι τρομερή.
Πηγή: enikos.gr
