Eπί τη ευκαιρία διαφόρων κοινωνικών εκδηλώσεων που λαμβάνουν χώρα στην αρχή κάθε χρόνου στην Ηλιούπολη γινόμαστε μάρτυρες όλοι των απόψεων και μηνυμάτων που θέλει ο επικεφαλής της δημοτικής παράταξης που τώρα διοικεί την Ηλιούπολη να περάσει.
Η κάθε φορά εκπρόσωποί του μιλούν για ενότητα. Ενότητα που πρέπει να υπάρξει κατ’ αυτούς, προκειμένου να αντιμετωπιστούν τα προβλήματα που ταλανίζουν την πόλη μας αλλά και γενικότερα τη χώρα.
Και όλα αυτά όταν στα μέσα του περασμένου Δεκέμβρη, σε εκδήλωση της παραπάνω παράταξης, το βασικό σύνθημα ήταν πως «για να πάει η πόλη μπροστά θέλει όραμα, ορχήστρα και μαέστρο».
Προφανώς ο μαέστρος θα είναι ο άνω επικεφαλής και νυν δήμαρχος. Τώρα εάν η κάθε φορά φρασεολογία είναι διαφορετική τι πειράζει;
Όπως λένε και οι αδελφοί Μαρξ «αυτές είναι οι απόψεις μου, αλλά εάν δεν σας αρέσουν έχω και άλλες». Εν ολίγοις όταν το καράβι βουλιάζει, η «ενότητα» βοηθάει.
Και βέβαια η παραπάνω άποψη δεν είναι ιδέα μόνο των εν Ηλιούπολη ιθυνόντων.
Προφανώς αποτελεί γενικότερο σχήμα των πέραν της Ριζοσπαστικής Αριστεράς νεοφιλελεύθερων και κεντροαριστερών εκπροσώπων.
Είναι αυτοί οι ίδιοι που πριν λίγο καιρό μας μιλούσαν για ευρωπαϊκό μπλοκ για τις δυνάμεις του ΝΑΙ , για την πάση θυσία υπογραφή μας στα κελεύσματα των ευρωπαίων «εταίρων», προκειμένου να μη πέσουμε στα βράχια.
Είναι αυτοί που έφεραν την ΤΡΟΙΚΑ μετατρέποντας την Ελλάδα σε αποικία χρέους και όταν τα πράγματα άρχισαν να δυσκολεύουν εξέθρεψαν το κτήνος του φασισμού το οποίο ζητούσε το σύστημα σαν λύση ύστατης ανάγκης.
Μπορεί στο συλλογικό υποσυνείδητο να έχουν μείνει σαν «τα κόμματα της ρεμούλας» αλλά στη πραγματικότητα η μεγάλη «συνεισφορά» τους είναι ότι έκαμψαν τις λαϊκές αντιδράσεις απέναντι στην πιο σκληρή νεοφιλελεύθερη πολιτική.
Για αυτό το λόγο η αξία χρήσης τους στα μάτια των ελληνικών και ξένων οικονομικών ελίτ ήταν ανεκτίμητη για τρείς και πλέον δεκαετίες.
Αυτοί οι ίδιοι λοιπόν «αναπαλαιωμένοι» τώρα θέλουν και πάλι να σώσουν τη χώρα, έστω και μέσω της «ενότητας».
Και πάλι μετά από όλα αυτά στη Ριζοσπαστική Αριστερά ανατίθεται το καθήκον να θέσει στο πολιτικό επίκεντρο όχι την εφαρμογή της συμφωνίας η οποία πρέπει να έχει ένα δευτερεύοντα ρόλο αλλά την διατήρηση και επέκταση της πολιτικής κυριαρχίας της Αριστεράς στο πεδίο των θεσμών διακυβέρνησης , στη σφαίρα των ιδεών, στο νομικό και στο ευρύτερο πλαίσιο της οικονομικής πολιτικής.
Με τον τρόπο αυτό σήμερα θα δημιουργηθούν οι αναγκαίοι όροι ώστε να μπορέσει να ασκηθεί αναδιανεμητική οικονομική πολιτική στη χώρα.
Η ανατροπή της οικονομικής πολιτικής που ασκείται σήμερα στην Ευρώπη (καθαρά μονεταριστική) και των προγραμμάτων λιτότητας στη χώρα μας δεν μπορεί να προέλθει από την στείρα σύγκρουση μέσα από τους όρους ενός νομισματικού οικονομισμού αλλά μόνο από τον αναγκαίο αλλά μη επαρκή όρο ό,τι έχει κατακτηθεί η πολιτική και ιδεολογική ηγεμονία από την Αριστερά στη χώρα.
Αυτό βέβαια προϋποθέτει την ανασυγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ ως πολιτικού φορέα ιδεών της Αριστεράς, αφού η κατάκτηση της ηγεμονίας είναι κρίσιμο ζήτημα του πολιτικού υποκειμένου πέρα από την κρίσιμη δυνατότητα που προσφέρει η διακυβέρνηση αλλά και για την αποτροπή της ενσωμάτωσης που ελλοχεύει από την διαχείριση της συμφωνίας.
Σήμερα ίσως υπάρχουν οι ουσιαστικές πολιτικές προϋποθέσεις ώστε με την πρόταξη από τον ΣΥΡΙΖΑ του ηγεμονικού διακυβεύματος της Αριστεράς να υλοποιηθεί η έξοδος της χώρας από την κρίση με όρους που θα διασφαλίζουν στο προβλεπτό μέλλον την κοινωνική και οικονομική ευημερία των πολλών.
Έτσι οι ιδεοληψίες άλλων εποχών πουν αναμασούν απόψεις περί ενότητας που στόχο και σκοπό έχουν να μας βάλουν και πάλι στα γνωστά και δύσβατα για τις λαϊκές τάξεις παρακμιακά φαινόμενα του παρελθόντος, αν δεν προκαλούν απλά θυμηδία τουλάχιστον ας αντιμετωπιστούν δεόντως.
ΦΛΕΒΑΡΗΣ 2017
ΙΩΑΝΝΗΣ ΠΑΠΑΔΑΤΟΣ
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ
