Βατερλώ για τη χώρα η δεύτερη αξιολόγηση. Με την κυβέρνηση σε πλήρες αδιέξοδο.
Η δεύτερη αξιολόγηση από δοκιμασία πάει να καταστεί η θηλιά, που θα πνίξει και θα δώσει τη χαριστική βολή στη χώρα.
Η κυβέρνηση Τσίπρα, όπως και οι προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις, δεν αποτελεί συμμέτοχο κάποιων διαπραγματεύσεων που διαμορφώνουν την μνημονιακή πορεία της χώρας.
Οι μνημονιακές προδιαγραφές στην ελληνική πορεία ορίζονται, στα πλαίσια των ”θεσμών”, ερήμην της χώρας, με τις υπαλληλικές κυβερνήσεις να δίνουν την εντύπωση αλλά μόνο την εντύπωση, σκληρού διαπραγματευτή για λόγους εσωτερικών εντυπώσεων, ενώ στην πραγματικότητα το μόνο που κάνουν είναι να εκλιπαρούν.
Και αυτό είναι προφανέστατο, αφού οι μνημονιακές κυβερνήσεις δεν διαθέτουν καμία ισχύ για διαπραγμάτευση, μιας και έχουν αναγορεύσει ως καταστροφή τη μόνη οδό διαφυγής και εναλλακτικής λύσης, που είναι η έξοδος από την ευρωζώνη και η απαίτηση για διαγραφή του χρέους.
Αν όλα αυτά ίσχυσαν πλήρως μέχρι τώρα στο αγκιστρωμένο ψάρι που λέγεται Ελλάδα, ισχύουν στο πολλαπλάσιο σήμερα ενόψει της δεύτερης αξιολόγησης.
Η κυβέρνηση Τσίπρα στην πραγματικότητα δεν είναι μέρος της διαπραγμάτευσης για το πώς θα ολοκληρωθεί η δεύτερη αξιολόγηση αλλά το εκτελεστικό χέρι του όποιου σκληρού, για τη χώρα, «συμβιβασμού» προκύψει ανάμεσα στη Γερμανία και το ΔΝΤ ή προσωποποιημένα ανάμεσα στον Σόιμπλε από τη μία και την Λαγκάρντ και τον Τόμσεν από την άλλη και ιδίως τον δεύτερο.
Η προσπάθεια της κυβέρνησης να κρατηθεί από τον επίτροπο Οικονομικών, Γάλλο Μοσκοβισί, προκειμένου να επηρεάσει τις διαπραγματευτικές εξελίξεις, μοιάζει περισσότερο ως κίνηση απελπισίας που απλώς φανερώνει τη δεινή θέση της.
Ο Πιερ Μοσκοβισί δεν παίζει κανέναν ρόλο πέραν των δημοσίων σχέσεων.
Το παιχνίδι της Ελλάδας παίζεται ανάμεσα στη Γερμανία και το ΔΝΤ και προσλαμβάνει διαστάσεις που σχετίζονται σε ένα βαθμό, ίσως σημαντικότερο από ό,τι νομίζουμε, με τις υπό διαμόρφωση τεταμένες σχέσεις Τραμπ με τη γερμανική Ευρώπη της Μέρκελ.
Ο Σόιμπλε σε μια απέλπιδα κίνηση κίνηση του προσπάθησε να πει ότι μπορεί να συνεχιστεί το ελληνικό πρόγραμμα, έστω με επαναδιαπραγμάτευσή του, χωρίς το ΔΝΤ και μέσω του ESM, το οποίο θα μπορούσε να γίνει ένα ευρωπαϊκό είδος ΔΝΤ.
Ο Β. Σόιμπλε γρήγορα αντελήφθη το μάταιο και επικίνδυνο το πειράματος.
Ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας έφαγε πόρτα από το συντηρητικό γερμανικό κατεστημένο, πολύ περισσότερο που το τελευταίο του υπέδειξε ότι σε μια τόσο λεπτή φάση επίθεσης του Τραμπ στη Γερμανία, μια κίνηση ρήξης με το ΔΝΤ, θα ήταν σκέτος τυχοδιωκτισμός για τα γερμανικά συμφέροντα.
Ο Β. Σόιμπλε υποχρεώθηκε τάχιστα σε αναδίπλωση και σε πλήρη, άνευ όρων, παράδοση στο ΔΝΤ.
Η Κρ. Λαγκάρντ έκανε αμέσως κατευναστικές δηλώσεις για συμμετοχή του ΔΝΤ στο πρόγραμμα, πράγμα, όμως, που υπάρχουν ζωηρές αμφιβολίες αν το πιστεύει ο Τόμσεν και αν θα επιβεβαιωθεί στην πράξη.
Για το ΔΝΤ η Ελλάδα παραμένει πάντα ένας εφιάλτης και μια δυσφήμησή του.
Πολλώ μάλλον που το ελληνικό πρόγραμμα δεν βγαίνει και η αποτυχία είναι περίπου προδιαγεγραμμένη, ενώ το ΔΝΤ κινδυνεύει για πρώτη φορά να χάσει τα λεφτά που δάνεισε.
Έτσι, το ΔΝΤ και κατά προέκταση οι ΗΠΑ, με τον Σόιμπλε στην αγκαλιά του, έναν Τσίπρα αδύναμο όσο ποτέ και τις αντιμνημονιακές αντι-ευρώ, αντί – ΕΕ δυνάμεις διασπασμένες, παρά τις ενωτικές προσπάθειες της ΛΑ.Ε, αισθάνεται ότι παίζει σχεδόν μόνο του μπάλα και βάζει, χωρίς ενοχλήσεις, τους όρους για το αξιολογικό κλείσιμο.
Αυτοί οι όροι του ΔΝΤ για το κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης δεν φαίνεται να είναι απλώς σκληροί αλλά όροι πραγματικού εξευτελισμού της κυβέρνησης και εξόντωσης της χώρας.
Το ΔΝΤ ανεβάζει πολύ ψηλά τον πήχη τόσο για τα προαπαιτούμενα όσο και για τα μέτρα που απαιτεί να ψηφιστούν από τώρα και με ενισχυμένο τρόπο για την βέβαιη εφαρμογή τους από το 2018.
Δυστυχώς, η παραδομένη κυβέρνηση Τσίπρα με την αποδοχή των γερμανικών απαιτήσεων για υπέρογκα πρωτογενή πλεονάσματα της τάξης του 3,5% μετά το 2018 άνοιξε τον ασκό του Αιόλου.
Το ΔΝΤ, δίπλα σε θεσμοθέτηση μέτρων που κατακρεουργούν το αφορολόγητο, μειώνουν δραστικά τις κύριες συντάξεις, αυξάνουν ξανά τον ΦΠΑ κλπ, προσθέτει, τώρα, ως προαπαιτούμενα, δίπλα στις ιδιωτικοποιήσεις και τη διάλυση του ενεργειακού τομέα και την πλήρη απελευθέρωση των απολύσεων.
Η κυβέρνηση ατάκτως επιχειρεί ματαίως να συγκρατήσει τον χείμαρρο των απαιτήσεων, προτείνοντας σκληρό ”κόφτη” για ένα χρόνο για να εισπράξει ειρωνείες.
Το κυβερνητικό αδιέξοδο είναι πλήρες και η χώρα οδεύει σε Βατερλώ.
Οι κυβερνητικοί υπάλληλοι των Αθηνών είναι έτοιμοι να συνυπογράψουν τα πάντα για να κρατηθούν στις καρέκλες τους.
Η δυσκολία τους είναι, όμως, η γενική κοινωνική κατακραυγή και ο φόβος των κοινωνικών αντιδράσεων και των κοινωνικών αγώνων.
Οι μνημονιακοί κρατούντες στην Αθήνα, ξενόδουλοι και πάντα εκτός τόπου και χρόνου, δεν μπορούν να αντιληφθούν ότι το ευρωπαϊκό και διεθνές τοπίο έχει αλλάξει έως ανατραπεί.
Είναι πολύ αμφίβολο πλέον αν οι ΗΠΑ του Τραμπ θέλουν να βοηθήσουν τη Γερμανική ευρωζώνη και την ΕΕ και αν θέλουν να ”σταθεροποιήσουν” την Ελλάδα εντός της ευρωζώνης, η οποία έτσι κι αλλιώς παραπαίει.
Ο Μ. Ντράγκι έφτασε στο σημείο να εξαγγείλει ότι όποια χώρα θέλει να φύγει από το ευρώ, πρέπει πρώτα να ξοφλήσει την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.
Τους ζυγούς λύσατε!
Σε μια συγκυρία στην οποία αναδύεται ένας πολύς διαφορετικός κόσμος και πάει να εμφανιστεί μια πολύ διαφορετική Ευρώπη μέσα από τις αντιφάσεις, τα αδιέξοδα, τις αντιθέσεις και τις συγκρούσεις των αγορών και της ΕΕ, η Ελλάδα διαθέτει μια και μόνη ρεαλιστική λύση διεξόδου: την άμεση, σχεδιασμένη και σε προοδευτική βάση έξοδο από την ευρωζώνη, σε σύγκρουση με την Γερμανική ΕΕ και με ένα ριζοσπαστικό πρόγραμμα.
Αν αυτή η διέξοδος δεν γίνει από αριστερά και με την ενίσχυση ενωτικών ριζοσπαστικών δυνάμεων, όπως η ΛΑ.Ε, οι οποίες διαθέτουν πρόγραμμα και αντίληψη της μετάβασης, τότε η έξοδος θα γίνει άμεσα αλλά ασύντακτα, χωρίς σχέδιο και με τη διεύθυνση των ίδιων ξενόδουλων πολιτικών και οικονομικών κατεστημένων.
Και τότε αλίμονο!
Ν.Ζ
