Για τα λιγότερο τυχερά παιδιά του κόσμου που αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους αφήνοντας πίσω τα δωμάτιά και τα παιχνίδια τους

Αγαπητά μου παιδιά,

Ήλπιζα ότι μέχρι τώρα θα ήμουν έτοιμος να παραδώσω τα χριστουγεννιάτικα δώρα σε όλους σας. Τα ξωτικά έχουν εργαστεί σκληρά όλο το χρόνο φτιάχνοντας παιχνίδια και η κυρία Άη-Βασίλη τα τύλιγε με κορδέλες και φιόγκους. Κανονικά, η ομάδα μου στο Βόρειο Πόλο θα ήταν γεμάτη ενθουσιασμό, προετοιμάζοντας τους ταράνδους και το έλκηθρο και ελέγχοντας προσεκτικά τη λίστα μου, ώστε κανένα παιδί να μη μείνει χωρίς δώρο.

Αυτή τη χρονιά όμως, συνέβη κάτι τρομερό και δεν μπορώ να σας φέρω δώρα.

Φέτος είχα να κάνω μια ειδική στάση. Σε όλο τον κόσμο υπάρχουν πολλά παιδιά που δεν είναι τόσο τυχερά όσο τα περισσότερα από εσάς. Μερικά παιδιά αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους, αφήνοντας πίσω τα δωμάτιά και τα παιχνίδια τους. Μερικά παιδιά είναι αναγκασμένα να αφήσουν ακόμη και τους γονείς τους και να μην τους ξαναδούν ποτέ.

Έτσι λοιπόν, ξεκίνησα το ετήσιο ταξίδι μου για το γύρο του κόσμου με πρώτη στάση τη Συρία. Διέσχισα τον ουρανό πετώντας μέσα στη νύχτα, με τα φώτα της πόλης να λάμπουν από κάτω· πέρασα σαν αστραπή μέσα από τα σύννεφα με τον Ρούντολφ να ανοίγει το δρόμο.

Όταν έφτασα στη Συρία όμως, χτυπήθηκα και έπεσα από τον ουρανό. Μην με ρωτάτε από ποιον ή με τι. Δεν έχω ιδέα. Το έλκηθρό μου σωριάστηκε στο έδαφος, οι τάρανδοι και όλοι μαζί πέσαμε στην έρημο, κοντά σε μια πόλη. Είπα στον Ρούντολφ και στους άλλους ταράνδους να πετάξουν μακριά και να βεβαιωθούν ότι είναι ασφαλείς.

Πυροβολισμοί και εκρήξεις ηχούσαν παντού γύρω μου. Κρύφτηκα στα ερείπια ενός κοντινού κτιρίου μαζί με κάποιες οικογένειες που με αναγνώρισαν. Αλλά αυτό που είδα με γέμισε βαθιά θλίψη. Είδα φόβο και απελπισία. Είδα θλίψη στα μάτια τους. Δεν υπήρχε σχεδόν καμία αχτίδα ελπίδας πια. Ωστόσο, αυτά τα παιδιά και οι γονείς τους μου έδωσαν θάρρος, δείχνοντάς συμπόνια σε εμένα – έναν ξένο.

Με πήραν μαζί τους όταν βρήκαν τρόπο να διαφύγουν. Είπαν ότι έπρεπε να περάσουμε μέσα από την Τουρκία. Τα παιδιά κρύωναν και πεινούσαν. Αλλά ήταν γενναία και ποτέ δεν έκλαψαν και δεν παραπονέθηκαν. Το μικρότερο κορίτσι τούς εμψύχωνε όλους, μαζί κι εμένα. Έλεγε διαρκώς ότι σχεδόν φτάσαμε, ότι πλησιάζαμε στην ασφάλεια. Κρατούσε το ηθικό μας ψηλά.

Περπατήσαμε για εβδομάδες και χρειάστηκε να περάσουμε με δυσκολία κάτω από φράχτες και να κρυφτούμε μέσα σε ετοιμόρροπα κτίρια.

Τελικά φτάσαμε στην ακτή! Ήταν σκοτεινά, φυσούσε κι έκανε κρύο. Εκεί μας περίμενε ένα φουσκωτό σκάφος με μερικούς αγριωπούς άνδρες που το φρουρούσαν.

Όταν πλησιάσαμε, μας ζήτησαν χρήματα. Εγώ δεν είχα καθόλου. Οι άνδρες άρχισαν να με χλευάζουν για την εμφάνισή μου. "Αυτός ο τύπος πρέπει να είναι τρελός· νομίζει ότι είναι ο Άγιος Βασίλης". Δεν είπα τίποτα. Έτρεμα ότι θα έμενα πίσω, αλλά οι άλλοι συνεισέφεραν και πλήρωσαν για τη θέση μου στη βάρκα. Δεν ήθελαν να με αφήσουν μόνο μου εκεί.

Μας έβαλαν στο φουσκωτό σκάφος και διασχίσαμε τη θάλασσα. Ήταν η πιο τρομακτική στιγμή της ζωής μου. Κρατούσαμε σφιχτά ο ένας τον άλλον, καθώς η βάρκα κλυδωνιζόταν πάνω – κάτω. Πέρασε μισή ώρα. Αρχίσαμε να βλέπουμε στο βάθος ένα νησί. Ήμασταν μούσκεμα και τρέμαμε μέσα στον κρύο αέρα.

Ξαφνικά, οι άνδρες μας πέταξαν από το σκάφος 20 μέτρα από την ακτή. Έπρεπε να κολυμπήσουμε στο παγωμένο νερό, βάζοντας τα δυνατά μας για να μη χάσουμε τα παιδιά και να βοηθήσουμε εκείνους που ήταν πολύ αδύναμοι ή πολύ τρομοκρατημένοι για να κινηθούν.

Πέσαμε πάνω στις βραχώδεις ακτές. Συνειδητοποίησα ότι ήμουν στην Ευρώπη, στην Ελλάδα. Επιτέλους, σκέφτηκα. Τα προβλήματά μου θα τελείωναν εκεί. Θα μπορούσα να εξηγήσω ποιος είμαι και μετά θα φρόντιζαν να επανενωθούμε με την κυρία Άη-Βασίλη, τους ταράνδους και τα ξωτικά μου.

Κανείς όμως δεν με άκουγε. Δεν είχα πάνω μου ταυτότητα ή κάποιο άλλο έγγραφο και κανένας δεν με πίστευε όταν προσπαθούσα να εξηγήσω ποιος ήμουν. Τα ρούχα μου ήταν ξηλωμένα, σκισμένα και βρώμικα. Δεν είχα πλυθεί για εβδομάδες. Όταν μας μετέφεραν στον καταυλισμό, διαπίστωσα ότι δεν υπήρχε ζεστό νερό και μας δόθηκε μόνο μία κουβέρτα. Τα παιδιά κλαίνε τη νύχτα, επειδή κρυώνουν πάρα πολύ. Εδώ και μερικές μέρες έχω αρχίσει να βήχω και ο λαιμός μου πονάει. Είμαι άρρωστος και πεινασμένος. Μου λείπει η κυρία Αη Βασίλη.

Έχω εγκλωβιστεί σε αυτό το ελληνικό νησί, ανήμπορος να φύγω. Απευθύνθηκα στην ελληνική κυβέρνηση και στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά λένε ότι πρέπει να περιμένω. Ωστόσο δεν είμαι σίγουρος τι περιμένω. Κάποιοι λένε ότι μπορεί να χρειαστεί να πάω πίσω στην Τουρκία. Το μόνο που θέλω να κάνω είναι να πάω σπίτι. Εκεί θα είμαι ασφαλής και ζεστός.

Μετά όμως σκέφτομαι – τουλάχιστον εγώ έχω κάπου να επιστρέψω. Ξέρω ότι μια μέρα αυτό θα συμβεί. Οι άνθρωποι όμως με τους οποίους ταξίδευα μαζί, δεν έχουν κανένα σπίτι. Πόσο καιρό θα πρέπει να περιμένουν αυτοί;

Λοιπόν παιδιά – η κυρία Άη-Βασίλη, ο Ρούντολφ και τα ξωτικά θα κάνουν τα πάντα για να παραδώσουν τα δώρα σας χωρίς εμένα φέτος, αλλά θέλω να σας ζητήσω να κάνετε κάτι για μένα. Κρατήστε στη σκέψη σας τα παιδιά που αναγκάστηκαν να φύγουν από τα σπίτια τους, να εγκαταλείψουν τα παιχνίδια τους και είναι τώρα εγκλωβισμένα στα σύνορα της Ευρώπης.

Ζητήστε από τους γονείς σας, τους δασκάλους σας και όλους τους ενήλικες που έχουν τη δύναμη να αλλάξουν τα πράγματα, να εξασφαλίσουν ότι αυτά τα παιδιά είναι ασφαλή και προστατευμένα. Και αν τύχει και συναντήσετε κάποιο από αυτά, πείτε ένα γεια, αγκαλιάστε τα και κάνετέ τα να νιώσουν ευπρόσδεκτα.

Ίσως, με λίγη τύχη, η επόμενη χρονιά να είναι καλύτερη – για όλους μας.

Σας εύχομαι χαρούμενα Χριστούγεννα,

Άγιος Βασίλης

***

Ευχαριστούμε τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα για την αποστολή του γράμματος. Μετά από πεντέμισι χρόνια σφοδρών συγκρούσεων, η κατάσταση στη Συρία συνεχίζει να επιδεινώνεται. Από την αρχή του πολέμου το 2011, οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα υποστηρίζουν έναν αυξανόμενο αριθμό ιατρικών δομών στις περιοχές που έχουν πληγεί περισσότερο. Στην Ελλάδα οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα αυτή τη στιγμή, δραστηριοποιούνται σε πάνω από 20 διαφορετικά σημεία σε ολόκληρη τη χώρα. Περισσότερες πληροφορίες msf.gr

Το σκίτσο είναι του OSAMA HAJJAJ / [email protected]

Πηγή: www.m.news247.gr