Σταμάτα να πνίγεσαι σε μια κουταλιά «ΕγΩ».

Έχεις χάσει τόσα πολλά εξαιτίας του.

Κι αν δε το παραδέχτηκες ποτέ, μέσα σου, το ξέρεις!

Και κρυφά θες να ξορκίσεις το κακό.

Αλλά, εκεί! Επιμένεις να μην αλλάζεις.

Τον αφήνεις να σε κυβερνά, να σε τραβολογά σαν έρμαιο και να σε καπελώνει.

Σε τυφλώνει και καθορίζει παντελώς, τη συμπεριφορά σου.

Στάζει πρώτα το δηλητήριο μέσα σου και ύστερα σου δίνει τα ηνία και την ψευδαίσθηση ότι –δήθεν- έχεις τα κουμάντα εσύ!

Και την ευθύνη των αποφάσεων(!)

Σ΄αφήνει –τάχα- εσύ ν’ αποφασίσεις κι ύστερα έρχεται αυστηρός κριτής! Κρίνει, επικρίνει, κατακρίνει!

Σε καταβροχθίζει ολόκληρο! και πάλι δεν ησυχάζει…

Εγωισμός λέγεται και στους τυφώνες του παρασύρει και καταστρέφει ότι βρεθεί μπροστά του!

Έχασες ανθρώπους σημαντικούς απ’ τη ζωή σου, «γιατί έτσι!» Για ένα γινάτι!

Ναι! αυτό που «βγάζει μάτι», αλλά εσένα δε σε σταμάτησε ποτέ αυτό το ενδεχόμενο.

Για να μη πεις «ναι, έκανα λάθος».

Για να μη ζητήσεις μια «συγνώμη».

Για να μη ρίξεις χαμηλά το «εγΩ» Σου, ρίσκαρες σχέσεις ζωής, κι ανθρώπους και τα έχασες!

Αυτά τα «εγΩ»! πόσο καταστροφικά είναι, αλήθεια!

Έρχονται, σε σφίγγουν σαν κλοιός, και δε σ’ αφήνουν ν’ ανασάνεις αν δε κάνεις το «δικό τους»…

Φωνές μέσα σου οργιάζουν, να μην υποχωρήσεις, να μη κάνεις πίσω, να σταθείς στο ύψος σ(τ)ου!

Κι εσύ, θολώνεις, πορώνεσαι, τυφλώνεσαι και δε βλέπεις μπροστά σου, τι ρισκάρεις και τι χάνεις!

Σε νοιάζει μόνο, να μη φανείς αδύναμος.
Κρύβεσαι πίσω από την ασπίδα του και πολεμάς να νικήσεις -εσένα πρώτα-, παριστάνοντας το δυνατό!

Κι αυτός, όσο εσύ παλεύεις, τόσο γιγαντώνεται κι ορθώνεται μπροστά σου.

Αλήθεια; Πόσο ύψος έχει ο εγωισμός;

Θα σου πω…

Όσο τον θρέφεις, τόσο Μεγαλώνει και Ψηλώνει επικίνδυνα!

Μην ελπίζεις να χορτάσει και να σταματήσει να καταπίνει σχέσεις, ανθρώπους και συναισθήματα.

Όσο του δίνεις χώρο, τόσο αυτός θ’ απλώνεται και θα καλύπτει τα πάντα με τα σκοτάδια του.

Μη ξαφνιαστείς, αν μια μέρα ξυπνήσεις κι είσαι μόνος/η κι όλα μαύρα κι άραχνα γύρω σου.

Αυτό θα είναι το έπαθλό σου! Που ΣΕ νίκησες!

Που φόρεσες την πανοπλία του θεριού, και δεν άφησες να τη διαπεράσει κανένα συναίσθημα, κανένα δάκρυ, κανένα βλέμμα, κανένα χαμόγελο, κανένας άνθρωπος όσο σημαντικός κι αν ήταν.

Άνθρωπε, που σε κυβερνά το «εγΩ» σε οικτίρω, αλήθεια!

Είσαι, αξιολύπητος. Γιατί είσαι ο πιο αδύναμος κρίκος στην αλυσίδα, τελικά…

Είσαι ο κρίκος, αυτός που θα κοπεί, και θα σε αποκόψει εν τέλει, απ’ όλους!

Θα σε καταδικάσει στη μοναξιά και θα σ’ αφήσει να πνίγεσαι στις κουταλιές του «ΕΓΩ» Σου, μόνος κι αβοήθητος. Και λησμονημένος απ’ όλους…

Αλήθεια; Μπορείς να σκεφτείς πιο φρικτό τέλος απ’ αυτό;

Της Χριστίνας Ζαμπούνη.

ΠΗΓΗ: www.anapnoes.gr