Αφιέρωμα στο ξαφνικό χαμό του, από τον Περικλή Καπετανόπουλο, πριν επτά χρόνια...
Στις 22 Οκτωβρίου 2009, μας συγκλόνισε όλους ο αδόκητος θάνατος του αγαπημένου φίλου και παλιού συντρόφου Κώστα Κονδύλη.
Έφυγε ξαφνικά, "ορθοστατών και ορθοβαδίζων", κόντρα στο ρεύμα των καιρών και στις "φωνές της λογικής", για συμβιβασμό και παραίτηση από ...τα συλλογικά οράματα.
Η ματιά του Κώστα θα λείψει από το Δημοτικό Συμβούλιο, ιδιαίτερα σε θέματα δημόσιας περιουσία.
Θυμάμαι, οτι σε πολλές περιπτώσεις η παρέμβασή του στάθηκε κρίσιμη για τα συμφέροντα των κατοίκων της Ηλιούπολης και ιδιαίτερα της νέας γενιάς, με τελευταίο παράδειγμα την "παγίδα" της Κ.Ε.Δ, που ανακάλυψε στην συμφωνία για την παραχώρηση των τριών οικοπέδων στο Δήμο, θέμα που ήρθε για ψήφιση από το Δ.Σ το τελευταίο καλοκαίρι .
Έτσι ήταν πάντα ο Κώστας. Μαχητικός, βροντόφωνος, ενημερωμένος και πάντα γελαστός.
Έτσι τον γνώρισα και εγώ. Το Σεπτέμβριο του 1977.
Στα γραφεία της κεντρικής πλατείας. Εκεί που "φώλιαζε" εκείνα τα χρόνια το "δημιουργικό μελίσσι της νιότης".
Γελαστός στη πρώτη συνέλευση της Νεολαίας, μίλησε πάνω στο θέμα της εισήγησης για το πολιτιστικό κίνημα.
Ανάπτυξε με πάθος τα επιχειρήματά του, επεσήμανε τα σημεία που διαφωνεί με τον εισηγητή και τέλος, έκανε προτάσεις βελτίωσης της απόφασης, στην κατεύθυνση της μεγαλύτερης αποτελεσματικότητας.
Απ΄ την πρώτη εντύπωση, σου έδινε την εικόνα που διαπίστωνες στη συνέχεια οτι αντιπροσώπευε πλήρως το χαρακτήρα του. Άμεσος, ειλικρινής, επιθετικός ως συζητητής, δεν κρατούσε ποτέ κακία σε κανένα, είχε με λίγα λόγια την καρδιά μικρού παιδιού.
Γίναμε, εκτός απο σύντροφοι, και φίλοι. Στη Νεολαία και μετά στο Κόμμα. Από το Κώστα άκουσα, κάποια βραδιά μετά από λίγο καιρό , σε ένα ταβερνάκι που είχαμε πάει με άλλους νεολαίους, την οικογενειακή του ιστορία.
Γεννήθηκε το 1958 στο Βουτσαρά (Ζαΐμη) της επαρχίας Μεγαλόπολης του Νομού Αρκαδίας.
Η οικογένεια του πήρε ενεργά μέρος στην Εθνική Αντίσταση ενάντια στους ξένους κατακτητές και τους δοσίλογους συνεργάτες τους.
Το πατρικό του σπίτι κάηκε δυο φορές, μία στην Αντίσταση και τη δεύτερη στον Εμφύλιο, από τους επαγγελματίες της "εθνικοφροσύνης", που υπηρέτησαν πιστά και τα δύο αφεντικά τους: πρώτα τους Γερμανούς και στη συνέχεια, τους Εγγλέζους και τους Αμερικάνους.
Δυο αδέλφια του πατέρα του, ο Γιώργος και ο Νίκος, έδωσαν την ζωή τους στον τρίχρονο Εμφύλιο Πόλεμο, που έσπρωξε τη χώρα, ο ξένος παράγοντας, η ελληνική αστική τάξη και το Παλάτι.
Ο Γιώργος Κονδύλης σκοτώθηκε πολεμώντας μέσα από τις γραμμές του ηρωικού Δημοκρατικού Στρατού Πελοποννήσου, σε ηλικία 20 χρονών. Ο Νίκος Κονδύλης,14 χρόνων υπήρξε τραγικό θύμα, των παρακρατικών συμμοριών που δρούσαν σε όλη τη Πελοπόννησο, εξ αιτίας και μόνο του γεγονότος ότι έφερε το επώνυμο Κονδύλης.
Ο πατέρας του Κώστα, Αποστόλης, κλείστηκε " ως επικίνδυνος για τη δημόσια ασφάλεια" στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Τρίπολης, από το νέο "Μπραϊμη του Μοριά", τον στρατηγό Πετζόπουλο του κυβερνητικού στρατού.
Αυτά τα κουβεντιάζαμε συχνά, καταθέτοντας ο καθένας την δική συνεισφορά στην κιβωτό της συλλογικής ιστορικής μνήμης. Αγαπούσε το χωριό του και το τόπο του. Μιλούσε με νοσταλγία για τα παιδικά του χρόνια.
Συχνά του έλεγα, ότι τελικά "πατρίδα μας είναι οι μνήμες των παιδικών μας χρόνων, και εκεί γυρίζει πάντα η σκέψη του καθενός μας , όπου κι αν τον έχει οδηγήσει το ταξίδι της ζωής".
Το 1967 μαζί ο Κώστας με την οικογένειά του εγκαταστάθηκε στην Ηλιούπολη την οποία αγάπησε σαν δεύτερη πατρίδα του. Ανήσυχο πνεύμα από τα νεανικά του χρόνια, ανέπτυξε έντονη πολιτική και κοινωνική δράση μέσα από τις γραμμές της Κ.Ν.Ε και στη συνέχεια του ΚΚΕ.
Εκεί τον συνάντησα και εκεί συνεργαστήκαμε για πολλά χρόνια. Πρωταγωνίστησε το 1988 στη δημιουργία του ενιαίου ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ στην Ηλιούπολη.
Το 1991, μετά την αποχώρηση του ΚΚΕ από τον ενιαίο Συνασπισμό, ο Κώστας παρέμεινε στο ΣΥΝ. Συνέχισε, όπως και πριν, να πιστεύει, στην ενότητα των δυνάμεων της Αριστεράς,στο διάλογο και την κοινή δράση.
Και αυτό το έκανε πράξη, με την στάση στην προάσπιση της δημόσιας- δημοτικής περιουσίας και των ελεύθερων χώρων στο Δήμο Ηλιούπολης, με τις ενωτικές του προτάσεις στο Δημοτικό Συμβούλιο και το κοινωνικό κίνημα.
Στο κορυφαίο αυτό θέμα για την πόλη, κράτησε συνεπή και ανυποχώρητη στάση "πατώντας στα χνάρια της πολιτικής" που χάραξε και υπηρέτησε αταλάντευτα ο αείμνηστος Δήμαρχος Ηλιούπολης Δημήτρης Κιντής (1979- 1990).
Η ενασχόληση του με τα Δημοτικά πράγματα ξεκίνησε το 1984 όταν εξελέγη γραμματέας του 5ου Συνοικιακού Συμβουλίου Ηλιούπολης με την παράταξη της «Δημοκρατικής Ενότητας».
Το 2002 και το 2006 ήταν υποψήφιος Δήμαρχος, επικεφαλής της δημοτικής κίνησης «Ηλίου – πόλις, Ανθρώπινη Πόλη», εκλεγμένος και τις δύο θητείες Δημοτικός Σύμβουλος. Ήταν παντρεμένος με τη Στέλλα Μήτσιου και έχουν δύο θαυμάσια παιδιά, τον Αποστόλη και την Αφροδίτη.
Αντί επιλόγου, στις λίγες αυτές γραμμές που έγραψα για το άνθρωπο και αγωνιστή, το φίλο και το σύντροφο Κώστα Κονδύλη, μου έρχονται στο μυαλό οι στίχοι του ποιητή:
" Τα παλικάρια, δεν πεθαίνουν στο κρεβάτι, μήτε γερνούν, δεν έχουν τόση υπομονή, μ΄απ΄την ζωή μια μέρα άξαφνα φευγάτοι γίνονται θύμηση βαθειά που μας πονεί"...
