Είναι η περίοδος που στη χώρα μας οι εξελίξεις είναι ραγδαίες. Το παλιό έχει πεθάνει και το νέο προσπαθεί να γεννηθεί.
Η Ηλιούπολη στο θολό τούτο τοπίο ανεβαίνει το δικό της Γολγοθά και τούτο γιατί τα διαδραματιζόμενα στην πόλη, πολλές φορές λόγω πράξεων, ενεργειών και απόψεων κάποιων, αγγίζουν ίσως τα όρια της γελοιότητας.
Τα παιχνίδια των ιθυνόντων της δημοτικής αρχής δεν έχουν ανθρώπινη λογική. Είναι εκδικητικά από τη μαγική τους φύση γιατί επιζούν και διαιωνίζονται μέσα από τα λάθη και τις αδυναμίες των παικτών τους.
Γύρω από ιστορίες μισόλογα και ερωτηματικά οι «ήρωες -άρχοντές μας» ακολουθούν τη μοίρα τους, σφραγισμένη έτσι και αλλιώς από τη μεθυστική πικρή γεύση του άγχους για την εξουσία σε μια ιδιαίτερη κρίσιμη, όσο και μεταβατική περίοδο. Άραγε είμαστε κοντά στη μυθική Κυψέλη του 1957;
Φτάσαμε στο σημείο θεσμικοί παράγοντες της πόλης να βγάζουν ανακοινώσεις -μνημεία κούφιων μεγαλοστομιών και ανούσιων πομφολύγων. Τώρα μετά από έξι χρόνια και όταν όλο το Δημοτικό Συμβούλιο βοούσε και κάποιοι ποιούσαν την νήσσα.
Για τη «μη αντιμετώπιση του συνόλου των δημοτικών παρατάξεων με τις αρχές της ισοτιμίας, της διαφάνειας και τη δημοκρατικής λειτουργίας» από το Δήμαρχο και τη Δημοτική Αρχή, ενώ συγχρόνως «θα ψηφίζουν θετικά όλα τα θέματα που θα προτείνει η Διοίκηση ακόμη και αυτά που θα διαφωνούν...»
Δεν είναι πλάκα. Έχουν πάθει πλάκα. Είναι κάτι που πολιτικό δεν το λες. Σε παράκρουση, όχι απλώς θεσμική, αλλά και πνευματική παραπέμπει. Και ύστερα μιλάμε και «ήθος» για «πολιτικούς άνδρες» για ανακοινώσεις –αναρτήσεις ακόμη και από εκκλησιαστικούς κύκλους.
Είναι γνωστό πως σε τούτο το κράτος «Γουλιμήδες» υπήρξαν ανέκαθεν, αλλά τόση κατάπτωση ακόμη και το 2016, λίγο δύσκολο φαντάζει.
Γνωρίζουμε βέβαια ποιοί διοικούν την Ηλιούπολη. Γνωρίζουμε ότι ο θρόνος κατοικείται από πολιτικό μικρού βεληνεκούς, αλλά μεγάλων φιλοδοξιών, έτοιμο να στηριχτεί πια στον οποιονδήποτε, αφού η παράταξή του στην ουσία δεν συνεδριάζει καθόλου όπως μαθαίνουμε, για να ικανοποιήσει τα όποια τρελά του όνειρα. Τότε είναι ώρα για δημοκρατικό SOS, αυτό που δεν ολοκληρώθηκε το Μάη του 2014.
Αυτού του τύπου άνθρωποι, καταγγέλλοντες αλλά και σιωπώντες, δεν έχουν ασφαλώς πολλά κοινά με το άτομο που επαγγελλόταν ο διαφωτισμός, ούτε με τη δομή της προσωπικότητας που περιέγραψε ο Φρόυντ.
Είναι ακριβώς η υλική έκφραση του σολιψισμού, δηλαδή της ιδέας ότι δεν υπάρχει τίποτα πέρα από μένα, και που στην ακραία μα όχι και τόσο απόμακρη εκδοχή της, καταλήγει στο να μην υπάρχω ούτε εγώ ως προσωπικότητα.
Αυτή είναι η συνέπεια του ναρκισσισμού, της παθογένειας του καιρού μας που αντικατοπτρίζει ένα ασπόνδυλο εγώ σε όσα αντικείμενα το περιβάλλουν. Σε μια τέτοια κατάσταση, σε μια τέτοια δυστοπία, εάν θέλετε, ό,τι έχει χαθεί ή τείνει να χαθεί, είναι ο κοινός κόσμος, τα κοινά, ό,τι αποτέλεσε για χιλιετίες το ειδοποιό γνώρισμα του ανθρώπου homo sapiens.
Και από την άλλη κάποιοι με ανακοινώσεις για θλιβερά γεγονότα που τα θεωρούν «επετείους», τυμβωρυχούν πολιτικά. Είναι γεγονός πως μεταξύ της φιλοδοξίας και της γελοιοποίησης υπάρχει μια λεπτή μόνο γραμμή.
Γνωρίζαμε πως στις αριστερές συλλογικότητες μπορεί οι «θάλασσες να μας χωρίζουν, η αυτονομία μας δένει» και επίσης πως εκεί δεν χωρούν ηγέτες ή πρωτοπορίες, αλλά η ιδέα της «επανάστασης από τα κάτω».
Πολλές φορές υπήρχαν ερωτήματα άμεσα και έμμεσα, μπορεί και σιωπηλά, αφού έπρεπε να κρατηθεί η ενότητα παρ’ όλες τις πίκρες, τις αδεξιότητες, τις κουτοπονηριές και τις ανοησίες. Όμως το πολιτικό παρελθόν κάποιων φαίνεται πως δεν αντέχει τέτοιες ιδέες.
Όσο κάποιοι και εάν το προσπάθησαν κάτι τους τραβάει από το μανίκι.
Ίσως να ζήσαμε την τελευταία στιγμή της ψευδαίσθησης, όπου κάποιος φαίνεται έστω καλός και αποτελεσματικός και αμέσως μετά ήλθε η πραγματικότητα όπου προβάλλει η αδυναμία. Ή ίσως το μένος είναι και καρπός απογοήτευσης.
Κάποιοι δεν αντέχουν ούτε τους χώρους όπου γίνεται το «πεθαμένο λικέρ» και έτσι δεν ελπίζουν πια ούτε σε κάποια σπλαχνική ασυλία.
Οκτώβρης 2016
ΙΩΑΝΝΗΣ ΠΑΠΑΔΑΤΟΣ
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ
