Τι εστί καθηγητής Πανεπιστημίου;

Ο τίτλος που δίνει σε κάποιον την εξουσία να διδάσκει στην ανώτατη βαθμίδα της εκπαίδευσης. Συνήθως, η σχετική περί την απονομή του τίτλου απόφαση της συγκλήτου δεν απονέμει ούτε τη σοβαρότητα ούτε, πολύ περισσότερο, την αναγκαία ευφυϊα.

Συχνά παρατηρείται συνωστισμός ανόητων στα Πανεπιστήμια της ημεδαπής, χωρίς να εξαιρούνται και τα αντίστοιχα της αλλοδαπής, στα οποία, συνήθως, «σπουδάζουν» τις επιστήμες των «αγορών» οι προνομιούχοι κανακάρηδες των εν ενεργεία καθηγητών, εις τρόπον ώστε, μόλις αφιππεύσουν, να βρουν έτοιμη και ζεστή τη θέση και τον τίτλο και να την αρπάξουν, συμφώνως προς τους κανόνες της σκυταλοδρομίας, ή μάλλον προς εκείνους της διαδοχής ιατρείου ή μανάβικου ή δικηγορικού γραφείου.

Στο σημείο τούτο θα πρέπει να τεθεί το κρίσιμο ερώτημα:

Επιτρέπεται σε «Πανεπιστημιακούς», πλην των συλλόγων τους ή επιστημονικών ενώσεων, να είναι και μέλη αγέλης; Η απάντηση τυγχάνει αρνητική, καθώς αγέλη (από το ρήμα άγω) είναι το κοπάδι από ομοειδή ζώα, πλήθος ατόμων χωρίς πρωτοβουλία. Το μπουλούκι, ο όχλος.

Αδιανόητο καθηγητές πανεπιστημίων, των οποίων ο ρόλος είναι η προαγωγή της επιστήμης και η εμπέδωση της διδασκαλίας, να κοντοτρίβονται όπως τα μέλη μιας αγέλης βοοειδών, να συναντώνται, «τυχαίως», σε ένα άθλιο σύμφυρμα, σε ένα μείγμα χωρίς προσωπικότητα, σε ένα λυπηρό ανακάτωμα δίχως τάξη και δίχως αναλογία.

Είναι κατάντημα πνευματικοί, υποτίθεται, άνθρωποι, να κουβαλούν, ως άγγαροι, (1) τις βουλές των ισχυρών και συνάμα, όχι πνευματικά, μα πολεμικά μηνύματα.

Να μεταμορφώνονται σε πνευματικούς αυγουλάδες, σε ματαιόδοξους, ανόητους Αβδηρίτες (2).

Γιατί το «κείμενο» κάτωθεν του οποίου 132 «πανεπιστημιακοί»- «εκπαιδευτικοί» κρέμασαν τα ονοματεπώνυμά τους σαν άπλυτα εσώρουχα, δεν αποτελεί πνευματικό πόνημα, αλλά ακατανόητη και ανόητη στρατιωτική διαταγή Επιτελείου Αποτυχημένων, σαν εκείνες τις γελοίες διαταγές του «γυάλινου» αρχιστρατήγου Χατζανέστη μετά την κατάρρευση του Μετώπου της Μικράς Ασίας. (3)

Στο εν λόγω κείμενο απουσιάζουν οι τεκμηριωμένες θέσεις, οι στατιστικές, τα πορίσματα, τα συμπεράσματα τα «βρεγμένα στο λάδι του λυχναριού» (4).

Απουσιάζουν οι επίσημες απόψεις των πανεπιστημίων, στα οποία «διδάσκουν» οι 132 μουστερήδες. Δεν υπάρχουν πορίσματα, ούτε καν αναφορές σε αυτά, από τα οποία να προκύπτει πως είναι ορθότερο να διδάσκονται τα αρχαία ελληνικά μόνο στο Λύκειο και μάλιστα με τον τρόπο που διδάσκονται τα κορακίστικα ή τα Σουαχίλι!

Στο εν λόγω κείμενο επιχειρείται από μέρους των 132 «καθηγητών», η αντίκρουση έξι «μύθων» και ισάριθμων «πλανών», καθώς και των αντίστοιχων «ανυπόστατων» και «ευτράπελων» κειμένων, τα οποία ορισμένοι θρασείς εξ ημών, τολμήσαμε να υποστηρίξουμε, παρότι το δικαίωμα τούτο έχει αποστερηθεί διά βίου εις όποιον δεν διαθέτει ειδικό πανεπιστημιακό τίτλο ή δεν διατελεί μέλος της αγέλης των Καθηγητών!

Ακούστε με πόση αλαζονεία το διατυπώνουν:

«Επειδή τα κείμενα αυτά ( ενν. όσων τολμούν να διαφωνούν μαζί τους) περιλαμβάνουν ανυπόστατους ισχυρισμούς, που συχνά υπερβαίνουν τα όρια του ευτράπελου, ως μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας (ενν. της αγέλης τους) στα γλωσσικά θέματα, οφείλουμε να ενημερώσουμε την κοινή γνώμη (ενν. τους καημένους τους αδαείς) για την επιστημονική αλήθεια….(ενν. που μόνο οι ίδιοι γνωρίζουν )… Τα επιστημονικά ζητήματα έχουν εξεταστεί … και τα σχετικά πορίσματα έχουν διατυπωθεί με σαφήνεια (σ.σ. που, πότε, από ποιους, στο πλαίσιο ποιας μελέτης; Άγνωστο.)

Και τελειώνουν:

«Με βάση αυτά τα πορίσματα, εκθέτουμε παρακάτω την αλήθεια (σ.σ. την οποία κατέχουν πάντα, εξ αποκαλύψεως ή με κληρονομικό δικαίωμα, οι ανόητοι), σε αντιδιαστολή προς διαδεδομένες πλάνες και μύθους γύρω από τη φύση της γλώσσας …με αφορμή το φλέγον ζήτημα (σ.σ. γιατί τόση φλόγα άραγε;) της διδασκαλίας της νέας και αρχαίας ελληνικής γλώσσας στο γυμνάσιο».

Ας υπενθυμίσουμε στους κ.κ. «ελληνιστές» ότι οι πλάνες δεν διαδίδονται «γύρω από τη φύση της γλώσσας», αλλά «ως προς τη φύση της γλώσσας» ή «περί την φύσιν» ή «για τη φύση». Και εγκάρδια να ευχηθούμε: Καλή επάνοδο στα Άβδηρα! Και κάτι ακόμα: Κι εδώ ψηλά που φτάσατε δεν βλάπτει το διάβασμα.

Δεν ενοχλούν οι απόψεις των «κάτωθι υπογεγραμμένων», που έλεγαν οι παλιοί χωροφύλακες.

Ακόμα και οι καθηγητές έχουν το αναφαίρετο δικαίωμα να υποστηρίζουν ανοησίες.

Εκείνο που βλάπτει είναι η κοπαδηδόν στοίχισή τους. Η μπουλουκηδόν προσυπογραφή. Η αγελαία κραυγή.

Ενοχλεί η κομπορρημοσύνη, η βλακώδης υποτίμηση των πολιτών που ευαισθητοποιούνται και αγωνιούν. Η παιδαριώδης περιφρόνηση προς τους ανθρώπους που σκέπτονται .

Τη σκέψη στη χαρίζει η φύση και η άσκηση, έλεγε ο Αριστοτέλης. Δεν στην απονέμει η Σύγκλητος ή το Δ.Σ κάποιου ιδρύματος.

Άθελά του ο γράφων θυμήθηκε τον μακαρίτη πατέρα του, διευθυντή, κάποτε, της ανωτάτης εκπαίδευσης του υπουργείου παιδείας και συνεργάτη των Νικ. Μπέρτου, Λουκή Ακρίτα και Ευ. Παπανούτσου. Μιλούσε για καθηγητές που είχαν γίνει και ακαδημαϊκοί : «…και βλάξ και ακαδημαϊκός…»

Τελειώνοντας, θα θέλαμε να συγχαρούμε τους ερίφηδες (σ.σ η λέξη τουρκική, επελέγη καθώς ένας εξ αυτών, ονόματι Καϊλή Χασάν, διδάσκων σε τουρκικό ίδρυμα, είναι ο πλέον αρμόδιος να μας μιλήσει για τα αρχαία ελληνικά!), για την προσπάθειά τους, τόσοι πολλοί, να μας τρομάξουν, όπως συνηθίζουν οι «πνευματικοί» παλικαράδες.

Θα τους απαντήσουμε με τη δροσιά ενός παλιού πικάντικου ανεκδότου:

Κάποτε ένας πανεπιστημιακός πήγε για μια δουλειά κάπου.

Ελλείψει ξενοδοχείου, του κανόνισαν να μείνει στο σπίτι χυμώδους χήρας, η οποία του ρίχτηκε. Βράχος ο καθηγητής, την απέπεμψε. Το πρωί ο επιστήμων είδε ότι στο κοτέτσι της χήρας, αντί 10 κότες κι ένας κόκορας, υπήρχαν 10 κοκόρια και μια κότα.

Κατηγόρησε τη χήρα ως συνυπαίτια της κακής κατάστασης της ελληνικής οικονομίας. Τότε η χήρα με χάρη του απάντησε :

«Αχ, μην στενοχωριέστε, μόνο ένας από τους κόκορες γαμάει. Οι υπόλοιποι είναι καθηγητές πανεπιστημίου!».

(1) Άγγαροι (έφιπποι ταχυδρόμοι) μεταφ. οι εξυπηρετητές.
(2) Αβδηρίτες : κάτοικοι των Αβδήρων, αρχαίας πόλης της δυτικής Θράκης, ονομαστοί για τη ματαιοδοξία και την ανοησία τους.
(3) Χατζανέστης (και όχι Χατζηανέστης), ο τελευταίος αρχιστράτηγος της στρατιάς της Μικράς Ασίας. Εκτελέστηκε στον Γουδή με τους έξι.
(4) Έτσι έλεγαν για τους λόγους του Αθηναίου ρήτορα Δημοσθένη, πως ήταν καλοδουλεμένοι κάτω από λυχνάρι.

Νίκος Καραβέλος
([email protected])