Του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΑΡΔΑΒΑΝΗ

-Λέτε να είχε δίκιο ο «έτσι» που μίλησε για έξη μήνες ζωή;

Μια φωνή κυματιστή από αγωνία ρωτά. Η ερώτηση με πετάει ξαφνικά όπως μπίλια μέσα στη ρουλέτα. Αρχίζει πάλι η τρελή περιστροφή. Επειδή καθένας από όσους έχουν το λούστρο της εμπειρίας και του απορρέοντος κύρους, ηδονίζεται να «προβλέπει»…

Πιθανότητες ανταπόκρισης, στασιμότητας, επιδείνωσης κλπ. Κυρίως διάμεσης επιβίωσης∙ αυτή η κακοποιημένη διερώτηση του εναγώνιου ανθρώπου που νοσεί, πεταγμένη σαν κρεατόμαζα σε πεινασμένα σκυλιά -τα αυτιά του άτυχου ασθενούς ή του οικείου που ρωτάει τον «έγκυρο» έξπερτ… Προβλέψεις επιβίωσης: πεδίο άσκησης μιας συχνά κτηνώδους εξουσίας των δήθεν επαϊόντων αλλά και της απορρέουσας πλήρους επαλήθευσης ή απόλυτης διάψευσης∙ όλο το φάσμα, από την σφραγίδα της εγκυρότητας μέχρι τα κρεμασμένα κουδούνια στον γελωτοποιό.

Προβλέψεις: η λαγνεία της υποταγής στις πιθανότητες αντί της ζεύξης στη θέση του αλόγου μπροστά από την άμαξα που θα προχωρήσει ενάντια στην ετυμηγορία του Θείου ή της Φύσης. Έγκυροι, παντοίων κακών προφήτες -αν βέβαια δεν εισακουστούν από το βέβηλο πλήθος οι ζοφερές προειδοποιήσεις τους…

Κοίτα τι έπαθα από μία αθώα ερώτηση! Τινάχτηκα στους άγριους δρόμους της πραγματικής ζωής στήνοντας διαλόγους σε ρυθμό μαινόμενου πλήθους με τον ηγέτη του στο μπαλκόνι να παραληρεί υποδυόμενος ψυχραιμία. Μια μπίλια που χοροπηδάει ανάμεσα στις μεταλλικές ράβδους της ρουλέτας διαλέγοντας και ξεδιαλέγοντας αμέτρητους αριθμούς και συνδυασμούς μέχρι να κάτσει εκεί που έχει αποφασίσει ο μπανκέρης από κάτω με τον ειδικό μοχλό.

Αλλά σήμερα το πρωί μπαίνοντας στο νοσοκομείο, με χαιρέτισαν εγκάρδια οι παλιοί σεκιουριτάδες. Με άλλη στολή. Μια πρόχειρη φανέλα, όχι το ψευδο-αλεξίσφαιρο που φορούσαν από την ιδιωτική εταιρεία που «βάρεσε κανόνι» ή κάτι τέτοιο. Είχαν εξαφανιστεί καμμιά δεκαριά μέρες από το θυρωρείο που τους καλημέριζα και καληνύχτιζα.

Μέρος της ζωής μου, κομμάτι του χωροχρόνου του νοσοκομείου και αυτοί. Όλα να ιδιωτικοποιηθούν! Δε σηκώνει άλλους τεμπέληδες δημοσίους υπαλλήλους η κοινωνία! Δε μπορούμε εμείς οι ιδιωτικοί υπάλληλοι να πληρώνουμε για τους κοπρίτες του Δημοσίου… (φωνές αλληλέγγυων… και στο βάθος ο Σαραμάγκου…ιδιωτικοποιήστε και την πουτάνα τη μάνα σας!)

-Μας προσέλαβαν μέχρι τέλους του ’17 από το νοσοκομείο, γιατρέ! Ήμασταν έξη μήνες απλήρωτοι!

Έξη μήνες ζωής, χωρίς πόρους. Ίσως λογάριαζαν πως θα «ψοφολογήσουν» αυτοί που τους στέρησαν το αυτονόητο: την αμειβόμενη εργασία, έστω και με μισθό δούλου. Ίσως, όπως και οι «έγκυροι έξπερτς του σιναφιού μου, να είχαν κάνει και αυτοί «πρόβλεψη επιβίωσης». Έξη μήνες αλλά επέζησαν γελοιοποιώντας τους υποχθόνιους λογαριασμούς τους. Και είναι πάλι εδώ. Υποθέτω πως οι προσλήψεις έγιναν με εντολή του υπουργείου. Και χαμογελώ.

Το βράδυ ή αύριο το πολύ σε «έγκυρους» δικτυακούς βουρκοτόπους θα ουρλιάζουν «έγκυροι αναλυτές» για κομματικές προσλήψεις και τα λοιπά. Είμαι σίγουρος μα δε με νοιάζει πια.

Σε ξεσαλωμένους «έγκυρους» τόπους, βαρυθυμούσα και σήμερα, όπως χτες, προχτές….

Πήρα σήμερα πρωί να χαμογελώ. Αν ρωτάς γιατί, δεν καλοξέρω. Διαισθάνομαι πως τούτο και κάποια άλλα ανάλογα που ψαρεύω διάσπαρτα στις ειδήσεις είναι σημάδια καλά. Και πιστεύω πια πως το πλήθος μόνο να διαισθάνεται το συμφέρον του μπορεί. Πώς να αναλύει μέσα στο χάος της δόλιας πληροφόρησης που, σήμερα όπως πάντα, το φλομώνει.

Και είναι βοτσαλοακρογιαλιά το πλήθος. Και είμαι μέσα στο πλήθος ένα βοτσαλάκι κι εγώ.

Βοτσαλοχαμογελώ λοιπόν. Ό,τι σημαίνει, για όσο κρατήσει.

Άλλωστε τι άλλο από πλάσμα της φαντασίας μας είναι ο κόσμος;