ΜΙΑ ΑΠΛΗ «ΕΚΘΕΣΗ ΙΔΕΩΝ»

Αρθρογραφία 08 Ιουνίου 2016

Ισχυρίζονται πως η ελευθερία αποτελεί καθολικό δικαίωμα.

Αληθέστερο είναι πως η ελευθερία αποτελεί δικαίωμα μόνο για εκείνους που αγωνίζονται για αυτήν, καθώς είναι παιδί του αγώνα και της αξιοπρέπειας.

Το νόημα της ελευθερίας ήταν διαχρονικά το «Μήλον της έριδος» ανάμεσα σε διαφορετικές κατηγορίες ανθρώπων. Καθένας νοηματοδοτεί την ελευθερία σύμφωνα με την παιδεία του αλλά και τα συμφέροντά του. Αλλιώς αντιλαμβάνεται την παιδεία ο τραπεζίτης και οι πολιτικοί υποτακτικοί του, αλλιώς ο εργαζόμενος και ο άνεργος.

Οι τελευταίοι μάλιστα αντιλαμβάνονται την ελευθερία που τους παρέχεται από το κράτος ως συσσίτιο, ως ανελευθερία καθώς η εν λόγω Οργάνωση Καταστολής έχει ταχθεί προς εξυπηρέτηση των ολίγων ισχυρών.

Κατά συνέπεια η ελευθερία είναι έννοια ταξική.

Το αποδεικνύει η ίδια η έννοιά της.

Ελευθερία είναι η ανεμπόδιστη «κατά φύσιν» και «κατά Λόγον» συμπεριφορά εξαιτίας της οποίας το άτομο μετατρέπεται σε πρόσωπο και με την συνδρομή της παιδείας, εν συνεχεία, σε ολοκληρωμένη προσωπικότητα.

Στόχος, άλλωστε, της παιδείας είναι η δημιουργία ήθους και αγωγής. Ανεξάρτητου φρονήματος.

Ελευθερία, ακόμα, είναι η ακώλυτη κίνηση των ανθρώπων μέσα στη φύση και την κοινωνία, ο σεβασμός, η τιμή. Είναι η «ηθικοποίηση» της ίδιας της φύσης και της κοινωνίας.

Με την δύναμή της κατανοούνται οι κανόνες λειτουργίας της ανθρώπινης συμβίωσης, οι νόμοι της και οι όροι της ανατροπής.

Με όπλο την ανάγκη για ελευθερία, ο άνθρωπος απελευθερώνεται απ’ όλες τις βασανιστικές «ελευθερίες» που τον υποδουλώνουν.

Επομένως, η ελευθερία είναι συνώνυμη της σκέψης και η σκέψη ταυτόσημη με την ζωή. Χωρίς ελευθερία ο ζωντανός καταγράφεται στους νεκρούς.

Στην ελευθερία ενυπάρχει η έννοια της υποταγής ; Είναι συμβατή η υποταγή με την ελευθερία ;

Δεχθήκαμε, πως ελευθερία είναι η ανεμπόδιστη «κατά φύσιν» και «κατά Λόγον» συμπεριφορά και κίνηση του ανθρώπου. Η ύπαρξή του στην κοινωνία με μοναδική δέσμευση την φυσική νομοτέλεια του είδους του και την Λογική που έχει αρχή και τέλος την Παιδεία.

Κατά συνέπεια η ελευθερία δεν συνηχεί με την ασυδοσία που είναι αποτέλεσμα υποδούλωσης του σώματος και του πνεύματος. Η ελευθερία ταυτίζεται με την υπακοή στην αναγκαιότητα σεβασμού των φυσικών και κοινωνικών νόμων. Γιατί για να ανατρέψεις κάτι πρέπει να το σεβαστείς. «Ελεύθερος είναι όποιος υποτάσσεται στο Λόγο και όχι όποιος «απελευθερώνεται» από τον Λόγο».

Κανείς δεν αμφισβητεί τα βασικά βιολογικά χαρακτηριστικά της ανθρώπινης φύσης. Ούτε την ανάγκη για νερό και τροφή.

Κανείς, αντίστοιχα, δεν δικαιούται να αμφισβητεί και τα βασικά και αναλοίωτα πνευματικά γνωρίσματα αυτού του έμφρονος αποτελέσματος της εξέλιξης και ταυτοχρόνως δημιουργού.

Ούτε την ανάγκη για μόρφωση και αγωγή. Χωρίς αυτά, ο άνθρωπος αποθηριώνεται.
Αποκτηνώνεται εξαιτίας της άγνοιας.

Εξαιτίας του φόβου που είναι συνέπεια της άγνοιας. Εξαιτίας της υποταγής που είναι το φυσικό επακόλουθο του φόβου και της άγνοιας.

Παιδεία λοιπόν !

Πορεία. Ζωή που βιώνεται. Μνήμη βαθιά.

Αυτά μας στυλώνουν και μας κρατούν ελεύθερους.

Κατά συνέπεια στο αρχικό μας ερώτημα η απάντηση θα πρέπει να είναι η ακόλουθη :

Η ελευθερία δεν αφορά τους πάντες, αλλά μόνο εκείνους που έχουν συνείδηση ότι οφείλουν να αγωνιστούν για να την κατακτήσουν.

Οι υπόλοιποι, όσοι συμβιβάζονται ή ωφελούνται από τους δυνάστες είναι αδύνατον να κατανοήσουν την αναγκαιότητα του αγώνα, καθώς «ελεύθερος είναι μόνο εκείνος που μπορεί να σηκώσει το βάρος της ελευθερίας».

Το να ζητήσεις από τους συμβιβασμένους να απελευθερωθούν είναι σα να ζητάς από τους σκώληκες να εγκαταλείψουν πτώμα τυμπανιαίο.