Το Ηλιούπολη για όλους εντόπισε αυτό το άρθρο  στο alfavita.gr, της εκπαιδευτικού Κυρίας Φωτεινής Πανοπούλου,  Γεν. Γραμματέας της ΕΛΜΕ Ευρυτανίας.

Το βρήκαμε ενδιαφέρον και το αναδημοσιεύουμε, και με χαρά θα δημοσιεύουμε και απόψεις εκπαιδευτικών της πόλης μας πάνω στο θέμα.

της Φωτεινής Πανοπούλου*

Όταν ο Αγαμέμνονας θυσίαζε την κόρη του Ιφιγένεια για να φυσήξει ούριος άνεμος που θα φούσκωνε τα πανιά των Αχαιών για τη μεγάλη εκστρατεία στην Τροία, το ελαφρυντικό της πράξης του ήταν ότι τουλάχιστον το διακύβευμα ήταν ένας κατακτητικός πόλεμος που οι ελληνικές πόλεις της εποχής θεωρούσαν ότι επιχειρούσαν από θέση ισχύος. Το σημαντικό στην όλη ιστορία ήταν ότι αυτό που ονομάζουμε «κοινό αίσθημα» δεν εξέλιπε προκειμένου να εξυπηρετηθεί το κοινό συμφέρον.

Τα συμφέροντα συμφέροντα και οι ηθικές αξίες ηθικές αξίες.

Γι’ αυτό, η πράξη του Αγαμέμνονα (ανεξάρτητα από τις διαφορετικές παραλλαγές του μύθου για την κατάληξή της) έχει καταγραφεί στη συνείδηση των αρχαίων αλλά και των Νεοελλήνων (τουλάχιστον όσων έχουν κάνει μια στοιχειώδη μελέτη του αρχαίου κόσμου) ανάμεσα στον κατάλογο των διακεκριμένων περιπτώσεων ύβρεως, των πράξεων δηλαδή εκείνων που ο άνθρωπος ξεπερνά το μέτρο και δείχνει ασέβεια προς τους θεούς αλλά και αλαζονεία προς τους ανθρώπους, περιφρόνηση των ηθικών αξιών και των νόμων της φύσης.

Οι μύθοι με τους οποίους οι αρχαίοι Έλληνες προσπαθούσαν να παραδειγματίσουν και να διδάξουν τη νεολαία τους να αποφεύγει την ύβρη και να τηρεί το μέτρο είναι πάμπολλοι και σ’ αυτούς έχουν συμπεριλάβει ανθρώπους, ζώα αλλά και άψυχα, όπως τον Ήλιο, που ούτε αυτός δεν έχει το δικαίωμα να παρεκκλίνει της πορείας του χωρίς να διαπράξει ύβρη.

Για τους «διανοούμενους» του ΣΥΡΙΖΑ, βέβαια, που έχουν μια φοβερή ικανότητα στην επιλεκτικότητα αλλά και στον αγνωστικισμό – θα μου επιτρέψετε – η γνώση είναι ένα πράγμα με εντελώς χρησιμοθηρική αξία. Μπορούμε να διυλίζουμε τον κώνωπα για να βρούμε την ακριβή διάκριση ανάμεσα στην έννοια «γενοκτονία» και «εθνοκάθαρση» - και δεν αποκλείεται πολλές φορές κάποιος και να συμφωνεί μαζί τους επιστημονικά – αλλά δεν μπορούμε βρε αδερφέ να συμφωνήσουμε έτσι αμαχητί στις κοινές παραδοχές όπως τι είναι εθνική ανεξαρτησία, τι είναι εθνική μειοδοσία, πού αρχίζουν και πού τελειώνουν τα όρια της λέξης «προνομιούχος».

Είναι τελικά «προνομιούχος» ο δικαιούχος σύνταξης πάνω από τα 680 ευρώ ή εκείνος που παίρνει πάνω από 800, 900, 1.000 ευρώ; Αυτές οι απλουστευτικές κοινές παραδοχές είναι σίγουρα «κοινοτυπίες» και ταμπού που πρέπει να ξεπεράσει η πέρα από τα όρια μας «αριστερά» προκειμένου να φυσήξει ούριος άνεμος για την κατάκτηση της «Ευρώπης των λαών», η οποία μπορεί να αργήσει – σαν την Τροία ένα πράμα – αλλά πού θα πάει, το φρούριο θα καταρρεύσει και από τα μέσα μάλιστα…

Θα μου πει κανείς, τι να λέμε, πουλήθηκαν τα λιμάνια, οι συγκοινωνίες, η ενέργεια, η γη, το φως, ο αέρας που αναπνέουμε, προς τι άλλο ένα άρθρο για να τονίσουμε από μια άλλη πλευρά το ίδιο γεγονός και τι άλλο μένει ακόμη να πουληθεί. Δυστυχώς πολλά… γιατί το βαρέλι δεν έχει πάτο. Κι αφού κάναμε την αποφασιστική κορυφαία πράξη να θυσιάσουμε το παιδί μας ή τη μάνα μας εν προκειμένω, τώρα θα πάμε προς τα κάτω, στα μικρά, τα ασήμαντα, τα καθημερινά, αυτά που πονάνε… Εξάλλου μετά την επιχείρηση «σοκ και δέος» έχουμε καλύτερες πιθανότητες να περάσουν και αυτά…

Το ζήτημα είναι πόσο μεγάλο πια στομάχι μπορεί να αποκτήσει ένας λαός. Για όποιον βέβαια έχει ιστορική μνήμη και την κρατάει γερά και τη σφίγγει πάνω του, γιατί ξέρει ότι μόνο έτσι δεν πρόκειται να χάσει και το ταξικό και το πολιτικό του κριτήριο, είναι επίσης κοινός τόπος ότι κορυφαίες αντιδραστικές πράξεις, μαύρες σελίδες στην ιστορία, έχουν γραφτεί όχι από τα «παραδοσιακά συντηρητικά» κόμματα, από τους «φυσικούς» και «παραδοσιακούς» υπηρέτες και «εκφραστές» της αστικής τάξης και του διεθνούς ιμπεριαλισμού – ίσως γιατί δε θα χωνεύονταν εύκολα; - αλλά από τα κόμματα-εφεδρείες του συστήματος, τα κεντρώα, «τα προοδευτικά».

Θυμίζουμε – έτσι για ένα φρεσκάρισμα της ιστορικής μνήμης των αμετανόητων – τις κυβερνήσεις Γ. Παπανδρέου, Ν. Πλαστήρα και τα Δεκεμβριανά, τον Εμφύλιο, τη δολοφονία του Μπελογιάννη και… ο κατάλογος είναι μακρύς. Ας μείνουμε στα κορυφαία.

Αυτό που μου καρφώθηκε σήμερα το πρωί στο μυαλό, λοιπόν, και με παρακίνησε σ’ αυτή την ιστορική αναδρομή, ήταν ότι η επόμενη κίνηση – τώρα, άμεσα, αυτές τις μέρες που στέλνονται τα στατιστικά στοιχεία λήξης του σχολικού έτους στις Διευθύνσεις Εκπαίδευσης, προκειμένου οι διευθύνσεις να στείλουν τα κενά σε εκπαιδευτικό προσωπικό στο ΥΠΠΕΘ και να ξεκινήσει επιτέλους η διαδικασία: υπηρεσιακές μεταβολές, μόνιμοι διορισμοί (;), διορισμοί αναπληρωτών – θα είναι ίσως μια μεγάλη επιχείρηση δραστικού περιορισμού αυτών των κενών, των δηλωθέντων έστω, προκειμένου να μας βγουν οι πιστώσεις.

Να μας βγουν, γιατί έτσι όπως είναι η κατάσταση και χωρίς μόνιμους διορισμούς (αυθαίρετο δικό μου συμπέρασμα) άντε να τη βγάλουν τα σχολεία καθαρή (απλά να μην καταρρεύσουν δηλαδή) άλλη μια χρονιά. Γιατί όσο αποσπασμένος κι αν είναι κανείς από την πραγματικότητα (ασυνείδητα ή συνειδητά) μέχρι εκεί μπορεί να φτάσει το μυαλό του. Ότι τα σχολεία θα καταρρεύσουν. Και ποια είναι η λύση; Οι λύσεις είναι δύο: Μαζικοί μόνιμοι διορισμοί ή συγχωνεύσεις-καταργήσεις σχολικών μονάδων.

Ναι αλλά ποια είναι η λύση έτσι που τα καταφέραμε με το γενικό ξεπούλημα, την παράδοση άνευ όρων και τη γενική άρση μέχρι νεωτέρας κάθε κόκκινης – και ροζ μπορώ να σου πω – γραμμής; Μόνο μία: ΣΑΡΩΤΙΚΗ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΣΥΓΧΩΝΕΥΣΕΩΝ-ΚΑΤΑΡΓΗΣΕΩΝ ΣΧΟΛΙΚΩΝ ΜΟΝΑΔΩΝ, τουλάχιστον στην επαρχία, στις δυσπρόσιτες περιοχές που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε κατά το δοκούν και τα «πορίσματα της παιδαγωγικής επιστήμης». Κάτι «παιδαγωγική και αντιπαιδαγωγική λειτουργία των σχολείων» με μικρό αριθμό μαθητών και «πενιχρά» αποτελέσματα (στις πανελλήνες, εννοείται, στους «μετρήσιμους δείκτες») και γενικά ό,τι διαβάσαμε τσάτρα πάτρα και μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε επιλεκτικά και από αυτή την επιστήμη, ή από τις φιλοσοφίες της έκθεσης του ΟΟΣΑ.

Και γρήγορα, αν είναι δυνατόν. ΤΩΡΑ! Να προλάβουμε και τις υπηρεσιακές μεταβολές.

Δε θέλω βέβαια να το παίξω προφήτης, αλλά ούτε και μετά Χριστόν προφήτης. Αποδείξεις δεν έχω. Ισχυρές ενδείξεις όμως έχω. Καταρχήν το κλίμα. Η μυρωδιά του αέρα. Κάτι το κρασί, κάτι τα λόγια του παπά, κάτι κάποιες… ασήμαντες, βέβαια, θυσίες κάθε Ιφιγένειας που ενδεχομένως θα αντιδρούσε… κάτι μια περιοδεία κλιμακίου σε επίπεδο κορυφής στην Ευρυτανία. Κι όταν λέμε κορυφής, πιο κορυφής δε γίνεται.

Ο Περιφερειακός Δ/ντής Εκπαίδευσης Στερεάς Ελλάδας, συνοδευόμενος από τους Δ/ντές Εκπαίδευσης και των δύο βαθμίδων σε περιοδεία στα σχολεία του Δήμου Αγράφων (δύο δήμους μόνο έχει η Ευρυτανία), σε μέρα πανελληνίων εξετάσεων, που ήρθαν βέβαια για να μας ευχαριστήσουν για την αφοσίωσή μας, χωρίς την οποία δε θα μπορούσε να διαφυλαχτεί το υπέρτατο αγαθό του αδιάβλητου των πανελληνίων εξετάσεων στις εσχατιές της Ελλάδας – και νιώσαμε κι εμείς πολύ σημαντικοί – αλλά τόνιζαν κιόλας πόσο κακές είναι οι συνθήκες του οδικού δικτύου για τους καθηγητές και άκουγαν και τα γενικότερα παράπονά μας αλλά… Υπήρχε ένα αλλά.

Το βασικό ενδιαφέρον δεν ήταν το έμψυχο δυναμικό αλλά… τα κτίρια! Ήθελαν οπωσδήποτε να δουν τα σχολικά κτίρια. Και βιάζονταν μάλιστα να φύγουν – ούτε καφέ δεν ήπιαν – να δουν όλα τα σχολικά κτίρια της περιοχής, δημοτικά, γυμνάσια, όλα! Εσείς τι συμπεραίνετε; Εγώ τουλάχιστον μια αυτογνωσία την έχω.

Είμαι καχύποπτος άνθρωπος. Και τις πιο πολλές φορές είμαι και προκατειλημμένη και μου φτάνουν μόνο οι ενδείξεις. Βέβαια το’ χω και το καλό. Δέχομαι τη διαφορετικότητα και δεν υποστηρίζω ότι αυτό που κάνω εγώ είναι οπωσδήποτε το σωστό. Μπορεί να έχουν δίκιο όσοι προχωράνε στα σίγουρα και θέλουν αποδείξεις. Το πρόβλημα, όμως, για το εκπαιδευτικό κίνημα είναι ότι αν περιμένει αποδείξεις είναι συνήθως αργά, γιατί όταν δεις τις αποδείξεις άντε να αντιστρέψεις μια κατάσταση που έχει ήδη δρομολογηθεί.

Το εκπαιδευτικό κίνημα κάτι τέτοια πρέπει να τα πιάνει στον αέρα και να προλαβαίνει καταστάσεις. Πόσο μάλλον που σ’ αυτήν την περίπτωση όλα «κουμπώνουν», όλα δείχνουν ότι πρόκειται για το «χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου». Και είναι καλύτερα να κινητοποιηθείς για κάτι που «παρανόησες» και δεν ισχύει τελικά, παρά να σε πιάσουν στον ύπνο. Αν βέβαια δε θέλεις να πιαστείς στον ύπνο…

Δε θέλω, βέβαια, να ανοίξω εδώ το κεφάλαιο: Πλειοψηφία του Δ.Σ. της ΟΛΜΕ, γιατί είμαι και πολυλογού και πιάστηκαν ήδη τα δάχτυλά μου. Θέλω, όμως, να αφαιρέσω το τεκμήριο της άγνοιας ή της «αφέλειας» από όποιον θελήσει να το χρησιμοποιήσει στη συνέχεια. Και να θυμίσω στην πλειοψηφία του Δ.Σ. της ΟΛΜΕ την περίπτωση ενός σχολείου: Γυμνάσιο Παλαιοκατούνας Ευρυτανίας, για το οποίο η ΕΛΜΕ Ευρυτανίας είχε ενημερώσει ιδιαιτέρως και μετ’ επιτάσεως την ίδια την Πρόεδρο της ΟΛΜΕ, υποστηρίζοντας – με τα γνωστά «κολλήματα» της άλλης Αριστεράς, πέστε το ένστικτο, πέστε το ταξικό κριτήριο, πέστε το κληρονομικό χάρισμα, πέστε το όπως θέλετε – τη θεωρία του «ξηλώματος του πουλόβερ».

Αγαπητοί μου, το μικρό, «αντιπαιδαγωγικό» Γυμνάσιο Παλαιοκατούνας ήταν μόνο μια κλωστή. Ας πούμε, για την οικονομία της συζήτησης, ότι δεν το καταλάβατε, ότι δε σας πείσαμε. Τώρα για να μη λέτε, με το πόνημά μου αυτό σας κρούω τον κώδωνα. Θα ακολουθήσει – φαντάζομαι – και ο κώδωνας της ΕΛΜΕ άμεσα, όταν μπορέσουμε να το συζητήσουμε σε συνεδρίαση του Δ.Σ. Αλλά περισσότερο θέλω να κρούσω τον κώδωνα σ’ αυτούς από τους οποίους μπορούμε να περιμένουμε κάτι.

Συνάδελφοι ψαχτείτε.

Τεντώστε μάτια και αυτιά, στις πόλεις και στην επαρχία (κυρίως εκεί κατά την ταπεινή μου κρίση) και επαγρυπνείτε αγωνιστικά.

Και για να κλείσουμε με τον ίδιο τρόπο, να πούμε και το επιμύθιο. Η Ύβρις ακολουθείται πάντα από τη Νέμεση που, σύμφωνα με την αντίληψη των αρχαίων Ελλήνων, επαναφέρει την ηθική τάξη και αποκαθιστά το περί δικαίου αίσθημα. Αργά ή γρήγορα…

Το ζήτημα για μας, όμως, για το εκπαιδευτικό κίνημα, δεν είναι ποια θα είναι η τιμωρία του ΣΥΡΙΖΑ, γιατί αυτή δεν έπεται ότι θα είναι η επαναφορά της ηθικής τάξης στον κόσμο και η δικαίωση του λαού. Μπορεί και το εντελώς αντίθετο. Το θέμα είναι αν θα συμπράξει ο καθένας από μας, κάθε άτομο και κυρίως κάθε συλλογικότητα, κάθε σωματείο πρώτα και κύρια με την ολιγωρία του σε όποιο άλλο ξεπούλημα επιχειρηθεί από δω και μπρος είτε σχολείου είτε εργασιακού δικαιώματος.

Δε νομίζετε ότι έχουμε όχι ισχυρές ενδείξεις αλλά αρκετές εξόφθαλμες και αντιδραστικότατες αποδείξεις ήδη για να ισχυροποιήσουμε τα πρωτοβάθμια σωματεία και να επιχειρήσουμε αντεπίθεση.

Ένα γενικό ξεσηκωμό στην εκπαίδευση που θα είναι – μην αυταπατάται κανείς – μακρύς, δύσκολος, παρατεταμένος και θα ΑΠΑΙΤΗΣΕΙ ΠΟΛΛΕΣ ΘΥΣΙΕΣ ΑΛΛΑ ΘΑ ΕΙΝΑΙ Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ΛΥΣΗ!

*Γεν. Γραμματέας της ΕΛΜΕ Ευρυτανίας