Έλεγε ο Επίκτητος:
«Εύ ποιήσεις σύ τά μέγιστα τήν πόλιν ει μη τούς ορόφους, αλλά τάς ψυχάς αυξήσεις. Άμεινον γάρ, εν τοίς μικροίς οικήμασι μεγάλας οικείν ψυχάς ή εν ταίς μεγάλαις οικίαις ταπεινά φωλεύειν ανδράποδα».
(Θα ευεργετήσεις αφάνταστα την πόλη σου, αν ορθώσεις όχι τους ορόφους των οικιών, αλλά τις ψυχές των ανθρώπων. Γιατί είναι καλύτερα σε μικρά οικήματα να κατοικούν μεγάλες ψυχές, παρά στα μεγάλα να φωλιάζουν θλιβερά υποζύγια).

Τι όμορφο, κι ας μην καταλαβαίνεις, ν’ ακούς τον ήχο της αρχαίας σου γλώσσας!

Κανείς δε μας τα δίδαξε σωστά, γι’ αυτό τα καταργήσαμε, να μην ταλαιπωρούνται οι νέοι.

Έτσι, κατακόψαμε τη ρίζα, το νήμα επικοινωνίας με την ψυχή μας. Καταργήσαμε τη συνέχεια, εκποιώντας εν τέλει αντί πινακίου φακής τον τόπο που γέννησε εκείνη τη γλώσσα, τον ίδιο που γέννησε κι εμάς που την αρνηθήκαμε.

Δε στερήσαμε από τη γλώσσα μας ένα απλό παραπόταμο. Της αποστερήσαμε τις πηγές της.

Γίναμε άψυχοι.

Κανείς δε μας δίδαξε σωστά ούτε τα μαθηματικά, κανείς, όμως, δε διανοήθηκε να τα καταργήσει για να μην ταλαιπωρούνται οι νέοι.

Καταργήσαμε την αρχαία ψυχή μας χωρίς κανείς από τους «πνευματικούς» μας κάστορες να προβάλει αντίσταση.

Γιατί το ήθελε ένας αγράμματος Εθνάρχης από το Κιούπκιοϊ.

Γιατί το αποφάσισε ο γιος του τρίτου κατά σειράν Κούινσλινγκ, που κι αυτός μεταμορφώθηκε σε «ηγέτη» πάνω στη ράχη μας.

Γιατί το θέλησε ένας «προοδευτικός», βαθιά απαίδευτος αμερικανοτραφής σοσιαλδημοκράτης.

Γιατί το θέλησαν, ως δήθεν προοδευτικό μέτρο, και τα στελέχη της από τότε απαίδευτης και προβληματικής Αριστεράς, καθώς στην κεφάλα τους η αγάπη για την αρχαιότητα ήταν συνώνυμη με την προγονοπληξία.

Έκτοτε η Ελλάς ( η Ελλάδα, αν θέλετε), εκτός από αποικία χρέους που ήταν πάντα, κατέστη επισήμως και αποικία βλακείας και αμάθειας.

Η κατάργηση, όμως, δεν έγινε από κάποιον δικτάτορα, αλλά από τη δημοκρατία. Κι έτσι δεν εκλήφθηκε ποτέ ως αυθαιρεσία, αλλά ως «προοδευτικό» νομοθέτημα.

Γιατί, ως γνωστόν, η δημοκρατία υπερέχει των λοιπών πολιτευμάτων κατά τούτο : ότι και η μεγαλύτερη αθλιότητα, όταν αποφασίζεται και ψηφίζεται στη Βουλή, νομιμοποιείται απολύτως, ενώ στην περίπτωση της ολιγαρχίας, ενσαρκώνεται ως εκδήλωση αυταρχισμού.

Γι’ αυτό η δημοκρατία είναι το καλύτερο πολίτευμα. Γιατί και ο πλέον αγράμματος, αμαθής ή γελοίος έχει το δικαίωμα να υποστηρίζει και να επιβάλλει δημοκρατικά τη βλακεία του.

Θα συμφωνούσε κι ο Ουίνστον Τσώρτσιλ, που έλεγε χιουμοριστικά:
«Η δημοκρατία είναι το χειρότερο πολίτευμα …. εξαιρουμένων όλων των άλλων».

Θυμίζουμε πως η κατάργηση των αρχαίων ελληνικών, καθώς και η κατάργηση της ιστορικής ορθογραφίας, έγιναν αργά το βράδυ, την ώρα που οι βουλευτές «κανονίζουν» τη δημοκρατία και οι κακοποιοί τις ληστείες τους.

Την ίδια ώρα που, κατά πληροφορίες, ο αείμνηστος Εθνάρχης Καραμανλής κακοποιούσε τον Αριστοτέλη.

Οφείλουμε να εγκωμιάσουμε το δημοκρατικό πολίτευμα.

Πράγματι, υπερέχει έναντι όλων των άλλων πολιτευμάτων γιατί :

1) Αποτελεί τη χρησιμότερη για τους ισχυρούς εφεύρεση, μαζί με το άροτρο, τον ηλεκτρισμό και την τυπογραφία.

2) Παρέχει την ψευδαίσθηση και στον πλέον πατενταρισμένο ηλίθιο πως ο ίδιος διαφεντεύει τη χώρα του.

3) Αποτελεί το προσφιλέστερο πολίτευμα σε κείνους που σιχαίνονται τους λαούς και την πραγματική δημοκρατία. Αρκεί να θυμηθούμε τα στυγερά εγκλήματα του Περικλή του Αθηναίου κατά την αρχαιότητα. Αρκεί να αναλογιστούμε τα διαχρονικά εγκλήματα της δυτικής «δημοκρατίας».

4) Είναι το πολίτευμα που παρέχει και στον μεγαλύτερο απατεώνα και στο ελεεινότερο κτήνος την εξουσία να μεταμφιέζεται σε μέλος του Κοινοβουλίου, προκειμένου να ασελγεί σε βάρος του λαού.

5) Είναι το ευγενέστερο πολίτευμα γιατί βγάζει τον λαό από το περιθώριο, όπου τον τοποθετούν τα ολιγαρχικά καθεστώτα και του δίνει, επιτέλους, την εξουσία αυθορμήτως και ελευθέρως να υποκύπτει στις επιθυμίες και στα βίτσια των αφεντάδων του.

6) Τέλος, είναι το λυσιτελέστερο πολίτευμα, γιατί περιάγει τους πολίτες σε τέτοια κατάσταση δουλείας, που αρκούμενοι σ’ έναν καναπέ και μια τηλεόραση, δεν έχουν επίγνωση πως είναι αλυσοδεμένοι. Με συνέπεια να χάνουν στο τέλος την επιθυμία να απαλλαγούν από τις αλυσίδες τους.

Νίκος Καραβέλος
([email protected])