Ένα σημαντικό γεγονός συνέβη τις τελευταίες μέρες στην Ηλιούπολη, που, μάλλον, δεν πήρε τη δημοσιότητα που του άξιζε.

Πρόκειται για την απόπειρα παρουσίας της διπλωματικής αντιπροσωπείας του Ισραήλ σε σχολείο της πόλης και πιο συγκεκριμένα στο 2ο Γυμνάσιο.

Απόπειρα που εκδηλώνεται για πρώτη φορά σε ελληνικό σχολείο, απ’ όσο λένε αυτοί που παρακολουθούν από κοντά τις σχετικές δραστηριότητες.

Είναι σημαντικό να σημειωθεί, από την αρχή, ότι η προσπάθεια αυτή στέφθηκε από παταγώδη αποτυχία και ότι η επίσκεψη ακυρώθηκε, κάτω από την πίεση της άμεσης δημοσιοποίησης του γεγονότος και της αντίδρασης που υπήρξε.

Ας δούμε μερικές βασικές πτυχές της υπόθεσης και γιατί αυτή δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητη.

Το γεγονός

Από το σχολείο δημοσιοποιήθηκε εκδήλωση αφιερωμένη στο ολοκαύτωμα των Εβραίων, για τις 10-11/5/2016. Υποτίθεται ότι επρόκειτο για δραστηριότητα που είχε υποδείξει το υπουργείο παιδείας, με εγκύκλιό του, στις 22/1/2016 (α.π. 10701/Δ2), με θέμα: «Εκδηλώσεις και εκπαιδευτικές δραστηριότητες για την ημέρα μνήμης του Ολοκαυτώματος – 27 Ιανουαρίου τ.έ.». Αφήνουμε στην άκρη τα αργά ανακλαστικά και τη χρονοκαθυστέρηση (άλλωστε, τι Γενάρης, τι Μάης …).

Στην ιστοσελίδα του ΒΗΜΑΤΟΣ, την Παρασκευή 6/5/2016, υπάρχει ανυπόγραφο ρεπορτάζ για την εκδήλωση (συμβαίνει όταν δημοσιοποιούνται γεγονότα και αναπαράγονται δελτία τύπου), στο οποίο αναφέρεται το ποιοι προσκλήθηκαν, καθώς και ότι «θα παραβρεθεί και η πρέσβειρα του Ισραήλ στην Ελλάδα».

Το συγκεκριμένο δημοσίευμα του ΒΗΜΑΤΟΣ, αναρτάται στην ιστοσελίδα του σχολείου, το Σάββατο 7/5/2016. Με τίτλο: «Το 2ο Γυμνάσιο Ηλιούπολης αποκτά … ΒΗΜΑ» (!!!!!). Υποθέτουμε ότι το περιεχόμενο του δημοσιεύματος είχε, προηγουμένως, αναγνωσθεί (για εκπαιδευτικούς μιλάμε, που τουλάχιστον γραφή και ανάγνωση γνωρίζουν).

Στις πρώτες αντιδράσεις εκπαιδευτικών και γονιών, δεν υπάρχει αμφισβήτηση του γεγονότος της παρουσίας της πρέσβειρας του Ισραήλ. Αντίθετα, η παραπάνω ανάρτηση παραμένει στην ιστοσελίδα του σχολείου, μέχρι την Τετάρτη 11/5/2016. Εκ των υστέρων, προβλήθηκε ο ισχυρισμός ότι δεν υπήρξε ούτε πρόσκληση, ούτε επιβεβαίωση της παρουσίας της πρέσβειρας του Ισραήλ.

Θα μπορούσε να πει κανείς/μία «τι κάνει νιάου – νιάου στα κεραμίδια». Αλλά για να μην αδικηθεί κανείς/μία υπάρχει ένας απλός, όσο και επιβεβλημένος, τρόπος να αποκατασταθεί η αλήθεια: να δημοσιοποιηθεί το δελτίο τύπου, με το οποίο γνωστοποιήθηκε η εκδήλωση του σχολείου και αν αυτό δεν αποδίδεται σωστά στο δημοσίευμα του ΒΗΜΑΤΟΣ, να σταλεί επιστολή αποκατάστασης της αλήθειας. Τόσο απλά. Τόσο, που προκαλεί απορία το γιατί κάτι τέτοιο δεν έχει, ήδη, γίνει. Αλλά ας αφήσουμε το «μικρόκοσμο» του σχολείου και τις όποιες προσωπικές ευθύνες υπάρχουν κι ας μην είναι καθόλου αμελητέες.

Τι σηματοδοτεί αυτή η προσπάθεια

Ανεξάρτητα από τι ακριβώς συνέβη στο συγκεκριμένο σχολείο, η επιδίωξη του Ισραήλ να διευρύνει την πολιτική – οικονομική – πολιτιστική διείσδυσή του στην ελληνική κοινωνία είναι αδιαμφισβήτητη. Και σε αυτή του την προσπάθεια, υποστηρίζεται από το σύνολο των κυβερνήσεων των τελευταίων ετών, δυστυχώς και από τη σημερινή κυβέρνηση. Μέσα από αυτήν την πολιτική τακτική, επιδιώκει, εκτός όλων των άλλων, να αμβλύνει τη διαχρονική αποδοκιμασία του ελληνικού λαού στη βάρβαρη πολιτική της κρατικής οντότητας του Ισραήλ σε βάρος του παλαιστινιακού λαού, στην κατοχή παλαιστινιακών εδαφών, στο καθεστώς του σύγχρονου απαρτχάιντ που εφαρμόζει, στην ισοπέδωση της Γάζας, στις δολοφονίες αμάχων, μεταξύ τους και χιλιάδων παιδιών.

Το συγκεκριμένο γεγονός δείχνει ότι η κατηγορία των εφήβων, ειδικά των μαθητών, έχει επιλεγεί σαν πρόσφορος χώρος για τη σχετική προπαγάνδα. Χρησιμοποιώντας σαν προκάλυμμα το ιστορικό γεγονός του ολοκαυτώματος, τα διδάγματα του οποίου αγνοούνται συστηματικά στη χάραξη της πολιτικής του σύγχρονου ισραηλινού κράτους. Ας μην ξεχνάμε και τούτο: από το «άγρυπνο μάτι» της ισραηλινής πρεσβείας στην Αθήνα σίγουρα δεν έχει διαφύγει το γεγονός ότι το 2ο Γυμνάσιο Ηλιούπολης έχει μια παράδοση πολλών χρόνων εκδηλώσεων αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό, ανάπτυξης σχέσεων επικοινωνίας με παιδιά της Παλαιστίνης, υποστήριξης των προσφύγων και πολιτιστικών δράσεων, που σχετίζονται με τα παραπάνω.

Κάποιοι, είτε από σκοπιμότητα, είτε από αφέλεια, επικαλούνται το γεγονός της ύπαρξης διπλωματικών σχέσεων με το Ισραήλ, θεωρούν μεροληπτική και ρατσιστική μια στάση καταδίκης της πολιτικής του και υπερασπίζονται το δημοκρατικό «δικαίωμά» του να ασκεί ανενόχλητα την προπαγάνδα του, ακόμη και μέσα στα σχολεία. Μιλούν για «πολιτικοποίηση» του σχολείου και για τακτική διακρίσεων. Σε όσους, ανεύθυνα, προβάλλουν αυτούς τους ισχυρισμούς, έχω να πω τα εξής πολύ απλά:

Η κριτική στην επίσημη Ισραηλινή πολιτική του απαρτχάιντ δεν αποτελεί μομφή ή διακριτική – ρατσιστική στάση απέναντι στο λαό του Ισραήλ. Πολύ δε περισσότερο, στα θύματα του ολοκαυτώματος, πολλά από τα οποία έχουν εκφράσει στο παρελθόν την αποδοκιμασία τους στην κρατική πολιτική του Ισραήλ.

Υπάρχουν δεκάδες περιπτώσεις στην πρόσφατη ιστορία, που ο λαός μας εκφράστηκε ανοιχτά κατά χωρών με τις οποίες υπήρχαν μακροχρόνιες διακρατικές σχέσεις. Λέει κάτι, στους όψιμους υποστηρικτές του Ισραήλ, η μαζική καταδίκη των επεμβάσεων των Αμερικανών στο Βιετνάμ και σε άλλες χώρες;

Των Αμερικανών για την επιβολή και υποστήριξη της χούντας στη χώρα μας; Των χωρών του ΝΑΤΟ για τους βομβαρδισμούς της Γιουγκοσλαβίας; Της Τουρκίας για την εισβολή και κατοχή της Κύπρου; Σε ποιες αρχές εδράζεται μια στάση «προστασίας» του Ισραήλ, απέναντι στη δικαιολογημένη καταδίκη των εγκλημάτων, που διαπράττει σε καθημερινή βάση;

«Πολιτικοποίηση» του σχολείου αποτελεί η άκριτη και αδιαμαρτύρητη αποδοχή των όποιων επιλογών των κυβερνήσεων, που δεν εδράζεται στις αρχές και τις αξίες, που οφείλουν να καλλιεργούν οι εκπαιδευτικοί και να υπηρετεί ένα δημοκρατικό σχολείο. Υποχρέωση των εκπαιδευτικών και του σχολείου είναι να καλλιεργούν αξίες και ιδανικά στους μαθητές τους, ανεξαρτησία γνώμης και στάσης και να μην υποκύπτουν σε κανενός είδους σκοπιμότητες.

Δε χρειάζεται κανένας εφησυχασμός

Έχουν κάθε δίκιο να αισθάνονται ικανοποιημένοι όσοι/ες προσπάθησαν και κατάφεραν να αποτρέψουν τη, για πρώτη φορά, «εισβολή» της ισραηλινής πρεσβείας σε ελληνικό σχολείο. Το ίδιο και όσοι/ες τους συμπαραστάθηκαν έμπρακτα. Αυτό το γεγονός, ωστόσο, δεν αποτελεί λόγο για οποιονδήποτε εφησυχασμό. Αφενός, γιατί είναι βέβαιο ότι παρόμοιες προσπάθειες θα επαναληφθούν και, μάλιστα, πολύ πιο καλά προετοιμασμένες.

Αφετέρου, γιατί η συγκεκριμένη απόπειρα έφερε στην επιφάνεια μια σειρά από εξαιρετικά ανησυχητικά σημάδια, όπως:

Τη συστηματική προσπάθεια δημιουργίας θυλάκων ωραιοποίησης του ισραηλινού καθεστώτος και μέσα στην εκπαιδευτική κοινότητα.

Την ανεκτική στάση μιας άλλης μερίδας των εκπαιδευτικών, που είτε προσπάθησαν να υποβαθμίσουν το ζήτημα, είτε δίστασαν να καταδικάσουν το γεγονός, παρά τη διαφωνία τους με αυτό που επιχειρήθηκε να γίνει. Στάση που συνδέεται και με τις καταλυτικές συνέπειες των μνημονιακών πολιτικών στις συνειδήσεις των ανθρώπων και στα κοινωνικά ανακλαστικά τους.

Τη στάση συνδικαλιστών, προσκείμενων στο χώρο του ΣΥΡΙΖΑ, που απέτρεψαν την έκδοση αποφάσεων από την ΟΛΜΕ και την τοπική ΕΛΜΕ. Προτιμώντας να μη φέρουν σε δύσκολη θέση την κυβέρνηση και τα φιλο-ισραηλινά ανοίγματά της, παρά να υπερασπιστούν τους «δρώντες» συναδέλφους τους.

Σε κάθε περίπτωση, είναι εξαιρετικά χρήσιμο να μην υποτιμηθεί το γεγονός. Αντίθετα, θα είναι πολλαπλά χρήσιμο να αξιοποιηθεί για μια απροκατάληπτη συζήτηση, γενικότερα και μέσα στην εκπαιδευτική κοινότητα, για την αξία της υπεράσπισης των δημοκρατικών αξιών, κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες.

Τάσος Κεφαλάς (απο http://www.presspublica.gr)