Τον θυμήθηκα ξαφνικά σήμερα το πρωί.

Του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΑΡΔΑΒΑΝΗ

Ο άνανδρος «γιατρός» της επιτροπής την έσπρωχνε προς την έξοδο, λέγοντας «λες ψέμματα!…είσαι μια χαρά υγιής και πας να μας κοροϊδέψεις, να ξεγελάσεις το κράτος».

Η άρρωστη περιγράφει βουρκωμένη την απόρριψή της από την επιτροπή που θα πιστοποιούσε την αναπηρία της. Την «ανανέωση» της αναπηρίας της. Ναι, ανανέωση της αναπηρίας της.

Φαντάσου εικόνα και δέσε συνειρμούς. Εγώ γιατρέ, συνεχίζει, θέλω να δουλέψω, πώς να ζήσω με τα διακόσια ογδόντα ευρώ του επιδόματος; Να δουλέψω, καθαρίστρια στο ΙΚΑ δούλευα, αλλά με τι χέρια;

Ο γιατρός που ακούει σκυμμένος, ντροπιασμένος για το σινάφι του, γυρίζει και κοιτάζει τα χέρια που του δείχνει η άρρωστη: το δεξί πρησμένο από χρόνιο λεμφοίδημα, το αριστερό άκαμπτο από έγκαυμα εξαγγείωσης χημειοθεραπευτικού -vesicant…

Πιέζεται κι αυτός, αυτοί όλοι στους ελεγκτικούς μηχανισμούς, πιέζονται από πιο ψηλά, σκέφτεται. Αλλά ποιος είναι πιο υπόλογος, ο γραφειοκράτης εκεί ψηλά που δεν ακουμπάει τίποτε άλλο από πλήκτρα και χαρτιά ή κοιτάζει μια οθόνη με πίνακες και αριθμούς ή ο εκτελεστής εγκυκλίων και εντολών «γιατρός» που ακουμπάει ασυγκίνητος βλέμματα δακρυσμένα και δέρματα ιδρωμένα από αγωνία αναγκεμένων ανθρώπων;

Έστω και εν μέρει υποκρινομένων για να ανεβάσουν λίγα εκατοστημόρια την αναπηρία τους…

Ποιον θυμήθηκα; Ακούγοντας τη γυναίκα φάνηκε πίσω από τις μνημονικές κουρτίνες το ανθρωποειδές με πτυχίο γιατρού να μου λέει κυνικά πριν από αρκετά χρόνια: είναι απλό, το σύστημα με ξέρασε· βρέθηκα στην πλευρά του ελεγκτικού μηχανισμού και από κει θα σας γαμήσω όλους -ακόμα δεν έχω ξεκαθαρίσει αν με το «όλους» εννοούσε τους επιχειρούντες στα πεδία των μαχών κλινικούς συναδέλφους του ή αν εγκλώβιζε στο σκόπευτρό του και τους αρρώστους, κυρίως τους τελευταίους.

Τι άλλο τερτίπι θα βρουν για να «κόψουν» το αυτονόητο δίκιο του αδύναμου πολίτη; Θα αλλάξει τίποτε τώρα που πήρε να χαράζει αλλιώτικη η μέρα ή άδικα προσμένω την αιθρία μετά την καταιγίδα; Θα μπορούσα εγώ να είμαι ανάμεσα στην ετερογενή παράταξη των «ελεγχόντων»;

Αυτά σκεφτόμουν σήμερα το πρωί· χύμα και ασυνάρτητα. Ακριβώς όπως χύμα και φαινομενικά ασυνάρτητα με πλημμυρίζουν στο mailbox οι ειδήσεις για νέα φάρμακα που δε θα μπορέσουν ποτέ να φτάσουν στους περισσότερους σημερινούς ασθενείς μου.

Άσε που αν και όταν φτάσουν μπορεί να ξυπνήσουν πλανεμένοι. Όπως εμείς οι πεμπτοφαλαγγίτες, οι ύποπτα σαλπίζοντες κάθε μέρα αλλότριους συναγερμούς.

Ποντίκια λερά, παντού σπαρμένα, τρίζουν δόντια μεθοδικά χτισμένα σε στόματα αδηφάγα…

*Γραμμένο πριν έναν χρόνο. Όλα, ανατριχιαστικά, αμετάβλητα… Από ποια χαραμάδα θα δούμε φως;