Η αποκάλυψη της μεγάλης καταπάτησης της δημόσιας γης και η μάχη για την κατοχύρωση και αξιοποίηση της προς όφελος του λαού και της νεολαίας δεν ήταν απλά ένας δύσκολος και μακροχρόνιος αγώνας.
Σε εκείνη την φάση που ξεκίνησε, το 1984, ήταν μια πρωτόγνωρη πανελλαδικά αγωνιστική δράση για τον χώρο της τοπικής διοίκησης και ειδικά για το Λεκανοπέδιο Αττικής. Μετά την Ηλιούπολη μια σειρά δημοτικές αρχές έβαλαν στο στόχαστρο τους λογής – λογής καταπατητές της δημόσιας γης.
Η μάχη ενάντια στους Νασταίους καταπατητές για την κατοχύρωση της δημόσιας γης, άνοιξε καινούργιους δρόμους για την ανάπτυξη της Ηλιούπολης και υπογραμμίζει την πρωταγωνιστική παρουσία και δράση ευρύτερων αγωνιστικών δυνάμεων με κορμό το ΚΚΕ και τα στελέχη του μέσα από την Δημοκρατική Ενότητα.
Ο δήμαρχος Δημήτρης Κιντής η πρωταγωνιστική φυσιογνωμία αυτής της σημαντικής περιόδου για την Ηλιούπολη, ανήκει στην γενιά των δημαρχών που ήταν εμπνευσμένοι και ζυμωμένοι με τους πιο λαμπρούς αγώνες του λαού μας, με τις αρχές και τις αξίες του ΚΚΕ, την εμπειρία της Εαμικής αντίστασης. Γι αυτό και έντυσε με το κύρος μιας συνεχούς και συνεπούς αγωνιστικής δράσης την παρουσία του σαν δήμαρχος (1978-1990) και την παρουσία του, για πάνω από 20 χρόνια, στο χώρο της τοπικής διοίκησης.
Ο Δημήτρης Κιντής και η γενιά του δεν μπορούσε να χωρέσει στο χώρο μιας μίζερης Τοπικής Διοίκησης, διαχειριστής των μικροπροβλημάτων των δημοτών. «Πως έγιναν όλα αυτά που έχουν αλλάξει το περιεχόμενο την άξια και την όψη της Ηλιούπολης? Δεν έγιναν με γραφειοκράτες!!! Έγιναν στο σύνολο τους σχεδόν ενάντια στην θέληση των αρμοδίων!!! Αυτό είναι ΔΙΔΑΓΜΑ ΜΕΓΑ …» έλεγε ο ίδιος το 1994 εκτιμώντας την κατάσταση στο Δήμο.
Η τότε δημοτική αρχή του ΚΚΕ με επικεφαλής τον Δημήτρη Κιντή δεν είχε αντιμέτωπους μόνο τους σφετεριστές της δημόσιας γης στην πόλη αλλά και την αδιαφορία μέχρι και εχθρική συμπεριφορά του κράτους, των οργάνων του, των Κυβερνήσεων.
Είχε την δύναμη να αγωνιστεί, δεν συμβιβάστηκε, δεν κάμφθηκε από απειλές και διώξεις, δεν απέκρυψε τίποτα από τον λαό της περιοχής, εμπιστεύτηκε την δύναμη του, έδρασε μαζί με τον λαό, αξιοποιώντας όλες τις μορφές πάλης, (συγκεντρώσεις, λαϊκές συνελεύσεις, καταλήψεις κλπ) που ανέβαζαν την λαϊκή μαχητικότητα και συσπείρωση.
Αυτό τον αγώνα και στην αφετηρία του και στην εξέλιξη του ήταν πολλοί αυτοί που τον αντιστρατεύτηκαν (πολιτικές δυνάμεις, δημοτικές παρατάξεις, αστοί πολιτικοί που στάθηκαν με την μεριά των Νασταίων), ουδείς όμως μπόρεσε να προσπεράσει, να αμφισβητήσει ανοιχτά!
Πολλοί είναι επίσης αυτοί που μετέπειτα και αφού οι λαϊκές κινητοποιήσεις και οι de facto κατακτήσεις τους είχαν οριοθετήσει την σπουδαιότητα του ζητήματος για την πόλη, επιχείρησαν να αρμέξουν από την μεγάλη προίκα αυτών των αγώνων κάτι που είναι σύνηθες όταν οι πρώτοι καρποί των αγώνων είναι πια ολοφάνεροι.
Το πιο ανέντιμο ίσως είναι ότι δεν αρκέστηκαν σε αυτό, επιχείρησαν και επιχειρούν να διαχωρίσουν τον ηγέτη αυτών των αγώνων, τον ΔΗΜΑΡΧΟ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΙΝΤΗ, την ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ, από ΤΟ ΚΟΜΜΑ ΤΟΥΣ το ΚΚΕ!
Το σημερινό, μετά από 31 χρόνια, θετικό αποτέλεσμα της δίκης που κρίνει τον χαρακτήρα της δημόσιας γης δεν πρέπει να μας εφησυχάζει, πρέπει τώρα η με αγώνες κατακτημένη δημόσια γη, να φύγει από νύχια του ΤΑΙΠΕΔ και της Τρόικας, να περάσει και να εξυπηρετήσει τις ανάγκες των κατοίκων και τις δημόσιες υποδομές της πόλης μας.
