Την είδηση έκανε γνωστή με ανάρτησή του ο Δήμαρχος Νίκαιας-Ρέντη κ. Γιώργος Ιωακειμίδης.
Ο Μιχάλης Φιορεντής “έφυγε” ξαφνικά από τη ζωή πριν λίγες ώρες από ανακοπή καρδιάς σκορπίζοντας θλίψη στην τοπική κοινωνία της Νίκαιας και του Ρέντη όπου δραστηριοποιούνταν ως συνεργάτης Κοινωνικής Πολιτικής αλλά και ως υπεύθυνος των εκδηλώσεων του Κατρακείου Θεάτρου, καθώς και σε όλο τον Πειραιά.
Όπως έγραψε ο κ. Ιωακειμίδης:
“Μου φαίνεται αδιανόητο για να είναι αλήθεια… Πριν λίγες ώρες πληροφορηθηκα ότι η καρδιά του Μιχάλη Φιορεντη σταμάτησε να χτυπά.
Έτσι ξαφνικά, χωρίς προειδοποιηση, χωρίς κάνεις από εμάς να μπορεί να το φανταστεί. Ο πάντα ζωντανός, δημιουργικός, αποτελεσματικος καθημερινός μου συνεργάτης, δεν είναι πια κοντά μας.
Την Πέμπτη το βράδυ ήμασταν μαζί στο Δημαρχείο, χθες συζητούσαμε για τον προγραμματισμο της επόμενης εβδομάδας…
Η πορεία του καθενός έχει πάντα τις δικές της άγνωστες διαδρομές. Είναι όμως πάντα άδικο όταν κανείς φεύγει νέος και γεμάτος ζωή.
Τον Μιχάλη τον γνώρισα μαζί με τη γυναίκα του τη Μαρία, ως νεαρούς ΚΝίτες της δεκαετίας του ’80.
Συμπορευτηκαμε για κάποια χρόνια στο Συνασπισμό και μάλιστα πρόσφατα του έδωσα την βιντεοσκοπημενη ομιλία του από τις δημοτικές εκλογές του ’90, που ήταν υποψήφιος μαζι μου.
Τα επόμενα χρόνια οι δρόμοι μας ξαναχωρισαν και ως επαγγελματικο στέλεχος του ΚΚΕ, ήταν πολλές οι φορές που αντιπαρατεθηκαμε στο Ρέντη, εντός και εκτός Δημοτικού Συμβουλίου.
Το 2011 αποχώρησε από το ΚΚΕ, χωρίς να πει ποτέ σε κανέναν μας το γιατί.
Σεβάστηκε τα χρόνια που ξόδεψε στο κόμμα του και δεν το κατηγόρησε πότε. Αυτό τον τιμά Ήταν τότε που του πρότεινα να γίνει συνεργάτης μου σε θέματα κοινωνικής πολίτικης.
Ανέλαβε το κομμάτι των Κοινωνικών υπηρεσιών, και αργότερα τις εκδηλώσεις του Κατρακειου και τις αναρτήσεις μου στο facebook που προετοιμαζαμε μαζί.
Ήξερε να γράφει εξαιρετικά, ήταν πάντα επίκαιρος, με πολίτικη σκέψη, πράγμα σπάνιο στους καιρούς μας.
Μεγάλη και αναντικαταστατη απώλεια ο χαμός του, για μένα και για το Δήμο.
Ελάχιστη βεβαία, μπροστά στην απώλεια και των πόνο των παιδιών του, της Λενας και του Βαγγέλη, του πάτερα του, της Βερας και της Μαριας.
Πώς να το πιστέψουμε και πώς να το δεχτούμε. Η απώλεια αφήνει πάντα μέσα μας ένα κενό, ένα αναπάντητο γιατί…”
