του Κώστα Παπαντωνίου

από: Η ΑΥΓΗ

Στις 11 Μαρτίου, το Μητροπολιτικό Κοινωνικό Ιατρείο Ελληνικού ενημερώνει το υπουργείο Υγείας για οκτώ ασθενείς με ηπατίτιδα που χρειάζονται άμεσα φάρμακα και αδυνατούν να καλύψουν το κόστος. Το υπουργείο υποσχέθηκε ότι θα τακτοποιηθεί το θέμα, αλλά τα φάρμακα δεν έφτασαν ποτέ στα χέρια των ασθενών. Στις 27.3 το ΜΚΙΕ επανέρχεται με δημόσια έκκληση προς το υπουργείο, ενώ έχουν προηγηθεί αναρίθμητα τηλεφωνήματα από εθελοντές που ζητούν να βρεθεί άμεσα λύση. Αποτέλεσμα μηδέν. Δύο μήνες μετά την πρώτη επικοινωνία του ιατρείου με το υπουργείο, οι δύο από τους ασθενείς κατάφεραν να βγάλουν βιβλιάριο υγείας, ο ένας έφυγε μετανάστης για να σωθεί, οι τέσσερις παραμένουν χωρίς φάρμακα κι ο τελευταίος πλέον βρίσκεται αντιμέτωπος με την επιδείνωση της νόσου και την ανάγκη για ακόμα πιο "βαριά", αλλά και ακριβά φάρμακα.

Τέσσερις ασθενείς με ηπατίτιδα χωρίς φάρμακα για τρεις μήνες παραπέμπονται στο Κοινωνικό Ιατρείο, παρ' ότι φάρμακα αυτού του τύπου δίνονται μόνο από νοσοκομεία!

Πήγαμε στο Ελληνικό. Έξω από το ιατρείο υπήρχαν ουρές από κόσμο. Κόσμος που ζητά απλά φάρμακα, μέχρι καρκινοπαθείς. Καθημερινά η ίδια εικόνα. «Έχουμε μέσο όρο 10 καινούργιες επισκέψεις τη μέρα. Το μήνα 200-250», λέει στην «Α» ο Γιώργος Βήχας, ένας από τους "μπαμπάδες" της πρωτοβουλίας. Όταν την ξεκινούσε, δεν μπορούσε να συλλάβει την έκταση που θα έπαιρνε το πρόβλημα. Οι αιτίες προφανείς. Αφενός χιλιάδες έχασαν τις δουλειές τους και είδαν τη ζωή τους ν' αλλάζει σε μια νύχτα, αφετέρου το κράτος σηκώνει τα χέρια ψηλά. «Πρώτα πίστευα ότι πρόκειται για ανικανότητα ή αδιαφορία. Πλέον πιστεύω ότι είναι καθαρά ιδεολογικό το ζήτημα. Παρέχουν υγεία σε όποιον έχει να πληρώσει. Για τους άλλους τι να κάνουμε; Ας τους αφήσουμε να πεθάνουν. Έτσι το βλέπουν».

Μονόδρομος να βρεθούν τα φάρμακα από το υπουργείο
Οι τέσσερις ασθενείς με την ηπατίτιδα είναι τρεις μήνες χωρίς φάρμακα. Το κόστος φτάνει τα 400 ευρώ τον μήνα, λεφτά που δεν έχουν ούτε κατά διάνοια. Το ΜΚΙΕ προσπάθησε να τα βρει, αλλά «επειδή είναι εξειδικευμένα φάρμακα, δίνονται μόνο από νοσοκομεία. Άρα είναι μονόδρομος ν' ασχοληθεί με το θέμα το υπουργείο».
Το ΜΚΙΕ στηρίζεται αποκλειστικά σε δωρεές, δεν παίρνει ποτέ χρήματα στα χέρια του. «Έχουμε καταφέρει να ενεργοποιήσουμε τα αντανακλαστικά του κόσμου. Έμαθε τελευταία ότι σε πολυκατοικίες και γειτονιές ο κόσμος συνεννοείται, μαζεύουν φάρμακα και μας τα φέρνουν! Αυθόρμητες κινήσεις όπως αυτές δείχνουν ότι έχουν δημιουργηθεί πυρήνες αλληλεγγύης και η τάση εξαπλώνεται».
"Δεν υποκαθιστούμε το κράτος, γιατί το καταγγέλλουμε"

Οι διαφωνούντες με το εγχείρημα στο Ελληνικό χρησιμοποιούν ως βασικό επιχείρημα την αναπόφευκτη ενσωμάτωσή του στο σύστημα. Να θυμίσουμε ότι το υπουργείο Υγείας είχε παραπέμψει παλιότερα, σα να ήταν παράρτημά του, δύο άλλες περιπτώσεις ασθενών (γαστρεντερικό πρόβλημα και διαβήτης) στο ΜΚΙΕ για να βρουν τα φάρμακά τους. «Δεν είμαστε υπάλληλοι του Άδωνι. Είναι μια σκέψη που φυσικά μας απασχολεί, αλλά το παράδειγμα που σας ανέφερα με τους πυρήνες αλληλεγγύης στις γειτονιές, αλλά και το γεγονός ότι δεν μένουμε μόνο στο να δείχνουμε έμπρακτα την αλληλεγγύη μας, αλλά και να καταγγέλλουμε τις κρατικές ελλείψεις, θεωρούμε ότι απαντούν σε αυτή την ανησυχία».
Επικαλέστηκε ακόμα το παράδειγμα της Βαϊμάρης. «Το Κ.Κ. Γερμανίας είχε πάρει συνειδητά την απόφαση να μην κάνει κοινωνικά ιατρεία, να εξαθλιωθεί ο κόσμος και ν' αντιδράσει. Αυτό που είδαμε όμως να γίνεται ήταν η διόγκωση του ναζισμού».

Για φάρμακα απ' τον Ζωγράφου!
Οι κρατικές ελλείψεις φέρνουν στο Ελληνικό κόσμο απ' όλες τις περιοχές της Αθήνας. «Ήρθαμε για τον πατέρα μας. Τα φάρμακά του είναι 50 ευρώ τον μήνα, αλλά είμαστε άνεργοι όλοι στην οικογένεια», μας λένε Ιωάννα και Έλσα. Έξω από το ιατρείο περιμένουν όρθιοι ο Τάσος κι ο Μιλτιάδης. «Ασχολιόμουν με το εμπόριο. Είμαι τρία χρόνια άνεργος και φυσικά ανασφάλιστος», λέει ο Τάσος, 70 ετών, από την Άνω Γλυφάδα. «Έρχομαι για ουρολόγο και καρδιά. Τα φάρμακά μου κοστίζουν 100 ευρώ τον μήνα». Ο Μιλτιάδης είναι Ηλιουπολίτης. Με τέσσερα παιδιά και τη γυναίκα του άνεργη, όπως κι αυτός. «Είχα συνεργείο για αυτοκίνητα. Πριν δύο χρόνια άλλαξε η ζωή μου. Έρχομαι να πάρω φάρμακα για την πίεση». Όλοι τους έμαθαν το ΜΚΙΕ αφού πρώτα πήγαν σε νοσοκομεία και αφού δεν τους βοήθησαν, τους παρέπεμψαν στο Ελληνικό...

Σοβαρό το πρόβλημα και με τους ασφαλισμένους
Ζήτημα όμως έχει προκύψει και με τους ασφαλισμένους. Το ΠΕΔΥ αποδεικνύεται κατώτερο των περιστάσεων. «Η περιβόητη μεταμόρφωση του ΕΟΠΥΥ σε ΠΕΔΥ είναι στην πραγματικότητα για υποβάθμιση» τονίζει ο Γ. Βήχας. «Οι ασθενείς ξοδεύουν 10ευρα και 20ευρα για τις συνταγές και άλλα 15-20 ευρώ για τη συμμετοχή τους στα φάρμακα. Με 300 ευρώ σύνταξη δεν ζει ο συνταξιούχος» εξηγεί.

Το Κοινωνικό ιατρείο της Γερμανίας
Οι πολιτικές λιτότητας δεν έχουν αντίκτυπο μόνο στην ελληνική πραγματικότητα αλλά και στη γερμανική. Η αντίληψη ότι στη χώρα της Άνγκέλας Μέρκελ ο καθένας έχει βρει μια γωνιά στη Γη της επαγγελίας καταρρίπτεται. Οι ανασφάλιστοι και άνεργοι πολλαπλασιάζονται. Όπως και στην Ελλάδα όμως, οι πρωτοβουλίες αλληλεγγύης λειτουργούν ως αντισώματα. Ο Γ. Βήχας μας αποκάλυψε ότι πρόσφατα άνοιξε το πρώτο κοινωνικό ιατρείο στο Αμβούργο για Γερμανούς ανασφάλιστους. «Η πρωτοβουλία είναι δύο γιατρών που στο παρελθόν μάς είχαν φιλοξενήσει μαζί με άλλους σε εκδήλωση που παρουσιάσαμε τι συμβαίνει εδώ με τα κοινωνικά ιατρεία". Παλιότερα υπήρχαν δομές μόνο για μετανάστες. Σήμερα όμως οι ανάγκες έχουν μεγαλώσει. "Οι Γερμανοί ανασφάλιστοι φτάνουν τους 14.000!» λέει ο Γ. Βήχας. Το γερμανικό "success story"...