Προτιμώ να μην κατακρίνω εκ των προτέρων. Προτιμώ να δοκιμάζω προηγουμένως την σοκολατίνα και στη συνέχεια να αποφανθώ για το αν η ποιότητά της είναι καλή ή όχι, για το αν είναι φρέσκια ή έχει μπαγιατέψει εδώ και μέρες.
Με το «Ποτάμι» όμως του Σταύρου Θεοδωράκη θα ακολουθήσω άλλη πολιτική τακτική και κρίση. Πρόσφατα, η εφημερίδα το «Βήμα» ανέδειξε τον πολιτικό σχηματισμό του Σταύρου, του παιδιού του λαού. Ο Σταύρος λοιπόν αφήνει τις λαϊκές γειτονιές της πρωτεύουσας και κινάει να ηγηθεί ενός νέου πολιτικού κόμματος (συγγνώμη αν αποδίδω λάθος τον χαρακτηρισμό «κόμμα», υπάρχουν και τα κινήματα και τα μορφώματα, αλλά αυτό θα το κρίνουν οι ιστορικοί του μέλλοντος και όχι εμείς), προσπαθεί να αναδείξει την ετοιμότητά του να εγκαταλείψει τις τηλεοπτικές ρεκλάμες και να ικανοποιήσει το αίσθημα των λαϊκών πολιτών, οι οποίοι αισθάνονται εγκλωβισμένοι μέσα στο σάπιο και νωθρό πολιτικό σύστημα.
Διαβάζοντας κάποια άρθρα από το HOTDOC, παρατηρώ και (δυστυχώς) υιοθετώ πολύ γρήγορα πολλά από τα στοιχεία που αναδεικνύουν. Εν συντομία λοιπόν, και επειδή αρνούμαι να αποτελέσω κήνσορα απόψεων και ιδεών, φαίνεται ότι το «Ποτάμι» στον ελληνικό πολιτικό χάρτη δυστυχώς γυρνάει πίσω αλλά και εκβάλλει για ακόμη μια φορά στα ίδια απαρχαιωμένα σημεία.
Το «Ποτάμι» ξεκινάει ως κίνηση την στιγμή που η ΕΛΙΑ και η κίνηση των 58 έχουν κατακερματιστεί λόγω του ότι ο υπέρογκος Βενιζέλος δεν έχει τα οφέλη και την επικείμενη ικανοποίηση των φιλοδοξιών που θα επιθυμούσε από τα έτερα ηγετικά στελέχη. Ο Βαγγέλης της κυβερνήσεως σαν άλλος σκόρος έχει γραπωθεί από τις γραβάτες των κινηματικών ανθρώπων και έχει κατορθώσει να τις πετάξει γρήγορα εκτός πολιτικού παιχνιδιού. Σκοροφαγωμένες γραβάτες λοιπόν απευθύνονται στον Σταύρο και εκείνος έτοιμος να αναλάβει τον ρόλο του σωτήρα σε ένα καλοσκηνοθετημένο θίασο ετοιμάζει εν μια νυκτί το νέο σωτήριο κόμμα. Εν μία νυκτί για τους απλούς πολίτες (εμένα και εσένα), γιατί αν ανατρέξει κανείς στην τρέχουσα αρθρογραφία των ημερών, θα διαπιστώσει ότι όλα ήταν ένα πολύ καλά προσχεδιασμένο παίγνιο, έτοιμο να τεθεί σε εναρκτήριους ρυθμούς την κατάλληλη χρονική στιγμή. Όπως το λεμονάκι στο τζίν τόνικ, έτσι και το «Ποτάμι» αποτελεί ένα ακόμη λεμόνι στο κοκτέιλ των πολιτικών πιονιών που κυβερνούν, συμπαρατάσσονται και βαυκαλίζουν τα ελληνικά λαϊκά, μαντρωμένα πρόβατα.
Μακάρι ο Σταύρος να μην μας απογοητεύσει, αλλά είμαι πιασμένος στη μέγγενη της απαισιοδοξίας και δεν μπορώ να τον αντιμετωπίσω σαν τον αποτελεσματικό και χαρισματικό σωτήρα του λαού!
Καλό τριήμερο εύχομαι σε όλους, και να θυμόμαστε πως κάθε τι νέο είναι μεν καλό, αλλά οπωσδήποτε άξιο κριτικής και δυστυχώς καχυποψίας !
του Δημήτρη Σπύρου από enfo.gr
