Κι όμως, ακόμα και η ανιδιοτελής κοινωνική προσφορά γνωρίζει όρια κι εμπόδια και μια απλή κίνηση προσφοράς, που δεν αποσκοπεί σε κανένα αντάλλαγμα, μπορεί να αποτελέσει casus belli.
Πρωταγωνιστές αυτής της «μάχης» ήταν οι atenistas, οι οποίοι πριν προλάβουν να ξαποστάσουν από το σουίνγκ πάρτι που έστησαν στην πλατεία Ομονοίας, πήραν τις μπογιές τους και αποφάσισαν να γεμίσουν με χρώμα τη γκρίζα πρωτεύουσα και συγκεκριμένα τα 170 σκαλιά της Μαρασλή, που ξεκινούν από το ύψος της οδού Σουηδίας και φτάνουν μέχρι τον περιφερειακό του Λυκαβηττού.
Σκοπός τους, όπως λένε τα μέλη της ομάδας Green, που ανέλαβαν να βάψουν με 85 διαφορετικές αποχρώσεις, μια ίσως από τις πιο διάσημες σκάλες της Αθήνας, ήταν να κάνουν την πόλη λίγο πιο όμορφη, λίγο πιο ξεχωριστή. Πενήντα ενεργά μέλη των Atenistas έπιασαν δουλειά, από τις 8.30 το πρωί του Σαββάτου μέχρι τις 6 το απόγευμα.
Τα πράγματα, όμως, δεν εξελίχθηκαν ως συνήθως, καθώς όπως αναφερει το left.gr, οι κάτοικοι του Κολωνακίου δεν τους υποδέχονται με χαρά, αντίθετα κάποιοι έσπευσαν να καλέσουν την αστυνομία, ζητώντας γραπτή άδεια που επιτρέπει μια τέτοια αστική παρέμβαση.
Γραπτή άδεια από το Δήμο δεν υπάρχει και κάποιοι από τους Atenistas καταλήγουν στο τμήμα. Γίνονται τα απαραίτητα τηλέφωνα και οι «προσαχθέντες» επικαλούνται προφορική άδεια που επιβεβαιώνεται και αφήνονται ελεύθεροι.
Έτσι, μετά από πλήθος παρεμβάσεων σε υποβαθμισμένες και λιγότερο υποβαθμισμένες γειτονιές της Αθήνας, οι Atenistas συναντούν τα όριά τους. Στο Κολωνάκι ζητούν έγγραφη άδεια, καθώς δεν δέχονται την κάθε «κοινωνία των πολιτών» να εισαγάγει τη δική της παρέμβαση. Πολλοί μάλιστα διαμαρτύρονταν από τα μπαλκόνια τους για το αισθητικό αποτέλεσμα ζητώντας να σταματήσει το «τσίρκο των χρωμάτων».
Αντιθέτως, ο Κολωνός υποδέχτηκε ένα γκράφιτι με τον Σοφοκλή και τους ήρωες των τραγωδιών του ως παγκόσμια πρωτοπορία, ενώ οι κάτοικοι βοήθησαν οι ίδιοι στο καθάρισμα και την κατασκευή του pocket park.
Όπως τονίζει το left.gr, το «ατόπημα» της Μαρασλή καταδεικνύει μια σειρά από προβλήματα. Το ζήτημα που τίθεται, εν προκειμένω, δεν αφορά την αισθητική, αλλά την κατανομή του πολιτιστικού (και του πολιτικού) κεφαλαίου μεταξύ διαφορετικών κοινωνικών ομάδων. Αν οι κάτοικοι του Κολωνού δεν αναγνωρίζουν στον εαυτό τους (και δεν τους αναγνωρίζεται κεντρικά) το δικαίωμα να αποφασίζουν για τη γειτονιά τους και δέχονται τον πολιτιστικό παρεμβατισμό των χαρούμενων ακτιβιστών, ως αναβάθμιση της δικής τους ένδειας, οι κάτοικοι του Κολωνακίου δεν ανήκουν στην ίδια κατηγορία.
