του Δημήτρη Σωτηρόπουλου
Βρισκόμαστε ήδη στην Εορταστική περίοδο των Χριστουγέννων, οπότε το ερώτημα που απευθύνουμε σήμερα, αγαπητοί αναγνώστες, είναι εξόχως επίκαιρο: Κι αυτό διότι οι ημέρες αυτές χαρακτηρίζονται από την φιλανθρωπία, λέξη που «φοριέται πολύ» στην εποχή μας, εποχή οικονομικής και κοινωνικής κρίσεως.
Όλοι, ειδικά οι μεγάλοι και ισχυροί του κόσμου τούτου, καμώνονται πως κάνουν φιλανθρωπίες: Χαμογελαστές κυρίες με πανάκριβα φορέματα, φωτογραφίζονται ποζάροντας δίπλα σε φτωχές οικογένειες, ορφανά παιδάκια και άλλους αναξιοπαθούντες συνανθρώπους μας που δέχονται αμήχανα τις «φιλανθρωπίες τους». Τηλεοπτικά κανάλια οργανώνουν «τηλεμαραθώνιους αγάπης», όπου μεταξύ κουτσομπολιών, χυδαιότητας και υλιστικής προπαγάνδας, γίνεται...έρανος υπέρ αδυνάτων, χάρη στις προσφορές των τηλεθεατών. Ακόμα και πολιτικά κόμματα, δίδουν ελάχιστα ψίχουλα από τις παχυλότατες βουλευτικές αποζημιώσεις και κρατικές επιχορηγήσεις τους, διαφημίζοντας μάλιστα το «γεγονός» προς άγραν ψήφων: «Ελάτε στην τάδε πλατεία την τάδε ώρα, να πάρετε τη γαλοπούλα των Χριστουγέννων», λένε. «Μόνο για Έλληνες», συμπληρώνουν εμφατικά άλλοι. Άσχετα αν τα συμπαθή αμνοερίφια και πουλερικά είναι...made in Bulgaria και λοιπές αλλοδαπές χώρες!
Και η Εκκλησία;, αναρωτιούνται πολλοί. Τι κάνει η Εκκλησία; Δεν συμμετέχει σε φιλανθρωπίες;
(Μικρή παρένθεση: Η παραπάνω σωστή ερώτηση, γίνεται από τους περισσότερους με χαρακτηριστική ένταση, ειρωνικό ύφος και το χαρακτηριστικό, νεοελληνικό (ΟΧΙ ΕΛΛΗΝΙΚΟ) τρόπο, που ετοιμάζεται να κατασπαράξει τους «πάμπλουτους παπάδες», ενώ, όπως προείπαμε, δέχεται ευγνωμονώντας τα ψίχουλα των κομματικών ολετήρων, των μιντιακών νταβατζήδων και των βαθύπλουτων συζύγων μεγαλοβιομηχάνων).
Δυστυχώς, η Εκκλησία έχει καταντήσει να συμμετέχει ΜΟΝΟ σε φιλανθρωπίες. Για την ακρίβεια, τολμώ να πω ότι έχει μετατραπεί σε ένα γιγαντιαίο φιλανθρωπικό ίδρυμα, με σημαντικό έργο φυσικά. Δεν είναι κακό αυτό. Άσχημο είναι, διότι εξαιτίας του ΞΕΧΑΣΤΗΚΕ ο πραγματικός ρόλος της Εκκλησίας του Χριστού: Ο οποίος, δεν είναι να εξασφαλίσει μονάχα τα προς το ζην στον άνθρωπο σε αυτή την ζωή, αλλά ΚΥΡΙΩΣ να τον σώσει, εξασφαλίζοντάς του τα «προς το ζην» στην άλλη, αιώνια ζωή!
Το θυμούνται άραγε αυτό οι διάφοροι εκκλησιαστικοί ταγοί; Το έχουν στην άκρη του μυαλού τους οι Μητροπολίτες, που αυτές τις μέρες οργανώνουν πολλές «έξτρα» φιλανθρωπίες, οι οποίες μάλιστα έχουν αποκτήσει και...χορηγούς;;; Φτάσαμε στο σημείο να βλέπουμε χωρίς σταματημό προσκλήσεις για να βοηθήσουμε στην τάδε φιλανθρωπική εκδήλωση «που διοργανώνει η Μητρόπολη με την ευγενική υποστήριξη του...ομίλου επιχειρήσεων», να αγοράσουμε πράγματα από την δείνα έκθεση που γίνεται «με την χορηγία του...» και άλλες παρόμοιες κοσμικές γελοιότητες!
Μάλιστα, κάποιοι προχώρησαν ακόμα παραπέρα, συστήνοντας Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις (Μ.Κ.Ο), οι οποίες κάθε άλλο παρά Ορθόδοξα Χριστιανικά λειτουργούν, δείχνοντας πως η αποστολή τους μόνο Χριστιανική δεν είναι! Και οι υπεύθυνοι Ιεράρχες - δημιουργοί τους, καμαρώνουν γι' αυτές!
Βλέπουμε λοιπόν, πως η Εκκλησία έχει επιδοθεί μονάχα σε ένα ακατάπαυστο φιλανθρωπικό έργο, με τη βοήθεια μάλιστα πολλών που κοιτάνε να διαφημιστούν μέσω μιας ανθρώπινης πράξης, όπως είναι π.χ ένα πιάτο δωρεάν φαγητό στον πεινασμένο. Αποκτήσαμε υπερπληθώρα τέτοιων φιλανθρωπικών ενεργειών και συνεργασιών, τις οποίες επικροτούν πονηρά ακόμα και οι άθεοι και πολέμιοι του Χριστού!
Γιατί τις υποστηρίζουν; Διότι ξέρουν πολύ καλά, πως με το να ασχολείται η Εκκλησία αποκλειστικά με αυτές, ΞΕΧΝΑ ΚΑΙ ΑΔΙΑΦΟΡΕΙ για το σωτηριολογικό έργο της! Έτσι, οι άνθρωποι παραμένουν προσκολλημένοι στις βιοτικές μέριμνες, αδιαφορώντας για την ψυχή τους. Οι Ποιμένες δεν υπάρχουν πια, αλλά μεταμορφώθηκαν σε τυπικούς διαχειριστές εσόδων / εξόδων. Ο πιστός λαός, χορτασμένος και μη, δεν βρίσκει την ψυχική παρηγοριά και πνευματική ωφέλεια στους Ιερούς Ναούς, αλλά μονάχα ένα παγκάρι να τον προσκαλεί να καταθέσει τον οβολό του, έναν άλλο δίσκο «υπέρ φτωχών» και μια διαρκή πίεση από τους Ιερωμένους να «κάνει φιλανθρωπία ως καλός Χριστιανός».
Κανείς δεν λέει στον κόσμο πως ο ίδιος ο Χριστός δεν ενδιαφέρθηκε πρωτίστως για την υλική, αλλά την πνευματική τροφή του λαού. Για παράδειγμα, στο θαύμα των πολλαπλασιασθέντων πέντε άρτων και δύο ιχθύων, εδόθησαν ως γεύμα σε χιλιάδες κόσμο που άκουγε την Διδασκαλία Του: Δεν τους τάισε «τον επιούσιον άρτον» ο Κύριος, χωρίς να τους πει λέξη για τα επουράνια! Τους έδωσε να φάνε όχι μόνο ψωμί, μα και Θεία τροφή. Γι' αυτό και τον μίσησε εκείνος ο λαός, επειδή είδε πως δεν συμβάδιζε με τα δικά του, ταπεινά και υλικά ένστικτα!
Ίσως γι' αυτό να αναλίσκεται τόσο η σύγχρονη Εκκλησία στο φιλανθρωπικό έργο: Διότι έτσι, δεν θα χρειάζεται να μιλάνε για Χριστό, για ηθικές αξίες, για πνευματική ανάταση οι Κληρικοί. Έτσι, πολλοί από εκείνους θα καλύψουν και την αναξιότητά τους, ενώ θα αποκτήσουν και (πρόσκαιρη) δημοφιλία. Είναι σίγουρα πιο εύκολο να «μπουκώσεις» με υλικά αγαθά τον άνθρωπο, παρά να τον κάνεις μέτοχο της Ορθόδοξης Διδασκαλίας.
Για να μην παρεξηγηθώ, θεωρώ πως καλώς πράττει η Εκκλησία και ενισχύει το φιλανθρωπικό κομμάτι της διακονίας της (χρειάζεται βέβαια προσοχή στους διάφορους «χορηγούς» και «ευεργέτες» της). Όμως, επαναλαμβάνω πως ΔΕΝ είναι αυτός ο πρωταρχικός ρόλος της! ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ να είναι ένα (ακόμα) φιλανθρωπικό ίδρυμα! Αλλά ένα «ίδρυμα» ΨΥΧΙΚΗΣ ΩΦΕΛΕΙΑΣ ΚΑΙ ΣΩΤΗΡΙΑΣ του ανθρώπου!
Άλλωστε, ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός το λέει καθαρά: «Ούκ επ' άρτω μόνω ζήσεται άνθρωπος, αλλ' επί παντί ρήματι εκπορευομένω διά στόματος Θεού».
Καιρός, να κάνουμε πράξεις τα λόγια Του. Για να μην έρχονται μόνο οι πεινασμένοι υλικά στις Εκκλησίες, αλλά οι «πεινώντες και διψώντες» τον Λόγο του Θεού.
http://hellas-orthodoxy.blogspot.gr/
