Τα blogs στο διαδίκτυο γέμισαν με σχόλια για τη σύγχρονη πραγματικότητα του έλληνα, οι συζητήσεις στις παρέες το ίδιο.

Μια τρομακτική εμπειρία. Μια δραματική αλλαγή στις συζητήσεις μας και σε όσα θεωρούσαμε δεδομένα

Κάποτε συζητούσαμε για την κατάθλιψη των βορειοευρωπαϊκών κοινωνιών, το μεγάλο αριθμό αυτοκτονιών σ? αυτές τις χώρες, μιλούσαμε για την πλήξη, για τις κλιματολογικές συνθήκες που τους οδηγούν να κλειστούν στο σπίτι κι άλλα τέτοια κοινωνιολογικά.

Συζητούσαμε πόσο όμορφο είναι να ζεις στην Ελλάδα. Πόσο ζωντανό σε κάνει ο ήλιος της, η ζωή της όλο το 24ωρο, οι φιλικοί άνθρωποι, οι «έξω καρδιά», οι Ζορμπάδες που ζήλευε κάθε ευρωπαίος.

Σήμερα είμαστε η πρώτη χώρα στην Ευρώπη σε αυτοκτονίες λόγω της οικονομικής κατάστασης κι αυτό είναι σοκαριστκό. Όμως ακόμη πιο πολύ σοκάρει το γεγονός ότι οι χιλιάδες αυτοκτονίες - από τη μέρα που ξεκίνησε το μνημόνιο μέχρι σήμερα - σχεδόν δε μας συγκινούν πια.

«ζώντας με το λιοντάρι, συνηθίζεις το βρυχηθμό του» μας λέει ο Κομφούκιος.

Οι αυτοκτονίες λόγω μνημονίου έγιναν πια η καθημερινότητά μας, έγιναν ο βρυχηθμός του λιονταριού. Δεν αποτελούν καν είδηση.

Αλλάξαμε!!! Αλλοτριωθήκαμε!!!

Θέλετε κι άλλες εικόνες από την αλλοτρίωσή μας?

Διάβασα σε έρευνα της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας.

30% των ελλήνων πιστεύει πως» επί χούντας ζούσαμε καλύτερα».

Βέβαια τα εισοδήματά μας έχουν επιστρέψει στη δεκαετία του 70, ενώ οι τιμές παραμένουν στο 2013.

Οι δυνάμεις καταστολής καταστέλλουν και την παραμικρή διαμαρτυρία, η μικρότερη συγκέντρωση πνίγεται στα χημικά, μπουκάρουν σε σπίτια πολιτών, λες και ψάχνουν διεθνείς τρομοκράτες και εγκληματίες, ενώ έχουν όλη την ευχέρεια να τους καλέσουν στο τμήμα για κατάθεση.

Τι μας δείχνει αυτή η έρευνα?

Η δήλωση «επί χούντας ζούσαμε καλύτερα» κατά την άποψή μου δείχνει αποδοχή αυτής της κατάστασης (της χούντας), δείχνει παραίτηση, υποταγή, ραγιαδισμό και αδυναμία αντίστασης.

Δείχνει ότι ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας δεν είναι σε θέση να διεκδικήσει τίποτα.

Δείχνει μια ΑΡΡΩΣΤΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ή μια Κοινωνία που έχει αποδεχτεί την αρρώστια της. Μια κοινωνία που περιμένει την επόμενη δόση, με την μάταια ελπίδα ότι μ? αυτή θα  σωθεί? και την επόμενη δόση, την επόμενη?.την επόμενη χημειοθεραπεία.

Πόσο αλλάξαμε μέσα σε λίγα μόνο χρόνια?

Συνηθίσαμε την ελπίδα σε δόσεις.

Συνηθίσαμε τον εκβιασμό.

Συνηθίσαμε την ανέχεια.

Συνηθίσαμε τη ζωή εν τάφω.

Εύλογο λοιπόν το ερώτημα. Και τι γίνεται? Παραδοθήκαμε? Χάσαμε?

Εδώ πια είναι η ώρα να θυμηθούμε το παλιό άρθρο του Συντάγματος, που κράτησε ζωντανές τις προηγούμενες γενιές. Το 114

Είναι ανάγκη να το θυμηθούμε. Επιβάλλεται

Είναι καιρός να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας κι αν κάποιοι  δεν είμαστε έτοιμοι να βγούμε στους δρόμους, ας δοκιμάσουμε να αντισταθούμε με άλλους τρόπους. Ο καθένας μας έχει σκεφτεί κάποιο τρόπο. Είμαι σίγουρος γι? αυτό. Ας δοκιμάσει να τον προτείνει. Ας αρχίσουμε ν? αλλάζουμε τη ζωή μας συμμετέχοντας σε κοινές δράσεις με κάθε τρόπο που μπορεί ο καθένας.

Μια τέτοια προσπάθεια κοινωνικής δράσης είναι η «Αλληλεγγύη»

Μια λέξη που την ακούω καθημερινά

Θα μου επιτρέψετε μια μικρή παρένθεση.

Είπαμε πριν πως φτάσαμε οικονομικά στη δεκαετία του ?70. Θα πάω λίγο πιο πίσω, στη δεκαετία του ?60.

Τότε λοιπόν «αξιότιμες» κυρίες οργάνωναν «Εράνους Αλληλεγγύης» μια ιδέα που οργάνωσε η Βασίλισσα Φρειδερίκη.

Έρχονταν λοιπόν η «αξιότιμη» κυρία με τη συνοδεία χωροφύλακα και σου ζητούσε συνδρομή αλληλεγγύης. Αν μάλιστα δεν έδινες κι εσύ τον οβολό σου μπορούσες κάλλιστα να θεωρηθείς «υπόπτων φρονημάτων»

Η ίδια Βασίλισσα κάνοντας αλληλεγγύη έδινε τις «προίκες απόρων κορασίδων»

Σήμερα φίλοι μου τρέχουν καθημερινά σε δράσεις αλληλεγγύης

Πολιτικά κόμματα στηρίζουν την αλληλεγγύη.

Τηλεοπτικά κανάλια μαζεύουν ρούχα και τρόφιμα στο όνομα της αλληλεγγύης

Οι τράπεζες που χρόνια μας κλέβουν  συνεισφέρουν ως χορηγοί αλληλεγγύης.

Πολυεθνικές επιχειρήσεις κάνουν κι αυτές αλληλεγγύη.

Η Αγάπη κάνει αλληλεγγύη

Η εκκλησία ? χρόνια τώρα ? κάνει αλληλεγγύη.

Όχι δε θέλω να τους βάλω όλους στο ίδιο τσουβάλι, ούτε κατά διάνοια, όμως πρέπει να βρούμε τον τρόπο που θα διαχωρίσουμε τις μορφές αλληλεγγύης.

Θα πρέπει να ξεχωρίσουμε την κοινωνική αλληλεγγύη από την ελεημοσύνη, από την αλληλεγγύη που αποτελεί εργαλείο φοροαπαλλαγής, την αλληλεγγύη που στοχεύει στη διαφήμιση, την αλληλεγγύη που έχει σκοπό τον εφησυχασμό συνειδήσεων κλπ.

Μέσα από τη διαδικασία αυτή πρέπει να δώσουμε λύσεις κι όχι παυσίπονα.

Για παράδειγμα η δημιουργία επιχειρήσεων με κοινωνικό χαρακτήρα, όπου οι εργαζόμενοι σ? αυτές είναι και μέτοχοι, εργάζονται με στόχο τη συνέχεια της λειτουργίας της κι όχι τη μεγιστοποίηση του κέρδους, στηρίζονται και στηρίζουν τις τοπικές κοινωνίες.

Σ? αυτή την προσπάθεια μπορούμε να βοηθήσουμε όλοι κι εμείς οι πολίτες και η Δημ. Αρχή (και δε θα δεχτώ απαντήσεις του τύπου, «δεν το επιτρέπει ο νόμος» και πράσιν? άλογα. Όταν θες κάτι βρίσκεις τρόπο να το κάνεις κι ο Δήμαρχος είναι σε ιδέες ικανότατος, μόνο που πρέπει να αλλάξει τρόπο σκέψης ή ν? αλλάξουμε Δημ. Αρχή).

Υπάρχουν συμπολίτες μας που έχουν την οικονομική άνεση, άλλοι που έχουν τις τεχνικές γνώσεις, άλλοι που έχουν χρόνο και πολλοί απ? τους παραπάνω έχουν και τη διάθεση και την κοινωνική ευαισθησία.

Υπάρχουν άνεργοι συμπολίτες που μπορούν να εργαστούν σ? αυτές.

Στο παράδειγμά μου δεν προτείνω οι παραπάνω να διαθέσουν την περιουσία τους, αλλά να δανείσουν στις επιχειρήσεις τα απαραίτητα κεφάλαια, για να ξεκινήσουν και είτε να τους επιστραφεί το δάνειο με «κοινωνικά αποδεκτό» τόκο, είτε να γίνουν κι αυτοί μέτοχοι. Οι λεπτομέρειες αν υπάρχει η καλή διάθεση θα βρεθούν.

Στο Βύρωνα ήδη έχουμε σημαντικές προσπάθειες στον τομέα της κοινωνικής αλληλεγγύης.

Δίκτυο Αλληλεγγύης, Κοινωνικό Ιατρείο ? Φαρμακείο, Πολίτες του Βύρωνα, Κοινωνικό Κέντρο, Αντιχαράτσι.

Μένει να μάθουμε να συνεργαζόμαστε μεταξύ μας, να ορίσουμε τον κοινό τόπο βρίσκοντας αυτά που μας ενώνουν και βάζοντας ? έστω προσωρινά ? στην άκρη αυτά που μας χωρίζουν, με στόχο όχι μόνο τη βοήθεια σε όσους έχουν ανάγκη, αλλά κυρίως τη δραστηριοποίηση των πολιτών.

Να «αναγκάσουμε» τη Δημ. Αρχή  - αν αδυνατεί η ίδια να το κατανοήσει ? να  αλλάξει τον τρόπο διοίκησης του Δήμου.

Να την «οδηγήσουμε» να συνεργαστεί με τα κινήματα της πόλης μας, να τα στηρίξει κι όχι να τα αντιμετωπίζει εχθρικά.

Η συλλογική δράση μπορεί να κάνει θαύματα, όσοι συμμετέχουν ήδη σε τέτοιες μορφές δράσης το ξέρουν καλά. Μιλώντας μαζί τους κατάλαβα πως ούτε καν οι ίδιοι μπορούσαν να φανταστούν, όταν ξεκίνησαν, το μέγεθος και των αποτελεσμάτων αλλά και των αναγκών των συμπολιτών μας.

Ας μην αφήσουμε να χαθεί κι άλλος χρόνος. Δεν έχουμε αυτή την πολυτέλεια πια.