Ποτέ άλλοτα τα κοινωνικά δικαιώματα που συνθέτουν την ποιότητα της καθημερινής μας ζωής δεν χτυπήθηκαν τόσο βάναυσα και ποτέ δεν ήταν τόσο πολύ αλληλένδετες οι προοπτικές τους. Eιδικά όταν μιλάμε για "ζώνες" μακριά από τη δημοσιότητα των βραδυνών τηλεοπτικών δελτίων και πολύ περισσότερο όταν αναφερόμαστε στην πάντα μακριά από τα κέντρα των αποφάσεων, επαρχία.
...αναδημοσίευση από http://ikariaki.gr...
του Νάσου Μπράτσου
Αυτές τις μέρες το νέο επεισόδιο στο χώρο της υγείας, είναι οι διαθεσιμότητες στους οδηγούς των ασθενοφόρων.
Λίγους μήνες πιο πριν σε μια άλλη θεματική, τοπικά πρωταθλήματα δεν ξεκινούσαν και αλλού αναβλήθηκαν (πχ το ποδόσφαιρο στο νομό Σάμου), διότι έπρεπε να εφαρμοστεί συγκεκριμένο πλαίσιο όρων για τη διεξαγωγή τους, τόσο στο θέμα της αδειοδότησης των εγκαταστάσεων, όσο και σε άλλους τομείς.
Μεταξύ αυτών των όρων διεξαγωγής, προβλέπεται και η ύπαρξη γιατρού στον αγώνα και η δυνατότητα πρόσβασης ασθενοφόρου στο γήπεδο, εφόσον αυτό υπάρχει και εάν υπάρχει και οδηγός.
Η πρόβλεψη αυτή και σωστή είναι και λογική, ώστε να μην επαναληφθούν φαινόμενα μεταφοράς τραυματιών αθλητών σε καρότσες αγροτικών, συχνά με κίνδυνο για την ανθρώπινη ζωή.
Πόση σχέση έχει η λογική αυτή απαίτηση, με τις πολιτικές που εφαρμόζονται στο χώρο της υγείας? Ποιο ασθενοφόρο, με ποιο οδηγό, αφού αποδιοργανώνεται ο κλάδος, θα μπορέσει να προσφέρει τις υπηρεσίες που προβλέπονται και χρειάζονται στο κοινωνικό σύνολο?
Εδώ λοιπόν με μία κίνηση (τις διαθεσιμότητες) χτυπιούνται δύο δικαιώματα, αυτό της εύρυθμης λειτουργίας του δημοσίου συστήματος Υγείας, καθώς και το δικαίωμα στον αθλητισμό.
Ειδικά όταν μιλάμε για μικρά ερασιτεχνικά σωματεία ? κύτταρα ζωής στις τοπικές κοινωνίες, που δεν έχουν τα οικονομικά μεγέθη για να συντηρήσουν με ιδίους πόρους, τέτοιες «παροχές».
Μιλάμε για σωματεία που συνήθως συντηρούνται από τον κόσμο του (πενιχρού και δυσεύρετου στις μέρες μας) μεροκάματου.
Γι αυτό και είχε ανοίξει και το ζήτημα της ιατροφαρμακευτικής κάλυψης των ερασιτεχνών αθλητών, τουλάχιστον για τις ώρες προπονήσεων και αγώνων.
Υπήρξαν τοπικές ενώσεις ποδοσφαιρικών σωματείων, που το έλυσαν με σύναψη ασφαλιστηρίων συμβολαίων με τον ιδιωτικό τομέα, διότι το ταμείο τους το επέτρεπε και άλλες που δεν το έκαναν λόγω οικονομικής αδυναμίας.
Πριν χρόνια συνομιλώντας με εργαζόμενο σε ασθενοφόρο μεγάλου ιδιωτικού νοσοκομείου, μου είχε πει ότι η «γραμμή» που είχαν, ήταν αν δουν στο δρόμο κάποιο ατύχημα, κάποιο περιστατικό, να μην επιληφθούν οι ίδιοι, αλλά να ενημερώσουν το ΕΚΑΒ, γιατί εν τω μεταξύ μπορεί να προέκυπτε «πελάτης» από το ιδιωτικό νοσοκομείο και αφού θα πλήρωνε, δεν θα ήταν και σωστό να περιμένει.
Υγεία και αθλητισμός, είναι πλευρές αδιαίρετες, μαζί με άλλα κοινωνικά δικαιώματα, για την εξασφάλιση της ποιότητας ζωής που έχουν ανάγκη οι άνθρωποι για να ζουν με αξιοπρέπεια.
