Τα όσα ζήσαμε στη χώρα μας το τελευταίο διάστημα είναι κάτι παραπάνω από έναν κακότροπο όνειρο, έναν όνειρο μέσα στον οποίο κάποιοι συνειδητοποίησαν ότι οι λαικές αντιδράσεις στα δύο πρώτα μνημόνια ήταν υπερβολικές, κάποιοι άλλοι πως υπάρχουν και προοδευτικά μνημόνια και κάποιοι τρίτοι πως τέλος πάντων με τον έναν ή τον άλλο τρόπο ο οδοστρωτήρας του νεοφιλελευθερισμού τελικά θα ισοπεδώσει τα τελευταία χνάρια του κοινωνικού κράτους και επομένως κάθε αντίσταση είναι - αν μη τι άλλο - περιττή.
Μέσα σ? αυτόν τον όνειρο είδαμε παλαιούς και νέους ¨αριστερούς¨ να παραδίδονται στα κάθε λογής κελεύσματα της εξουσίας, φίλους και φίλες να περιμένουν μια μελλοντική αντεπίθεση από τον περιώνυμο ηγέτη και την παρέα του, συντρόφους και συναγωνιστές να απελπίζονται από αυτό που εκπέμπει πλέον η κυβερνώσα μηδίζουσα αριστερά.
Μέσα σ? αυτόν τον όνειρο είδαμε επίσης έναν νέο ηγέτη και το επιτελείο του να κατακερματίζουν τον ριζοσπάστη ΣΥΡΙΖΑ, να διαρρηγνύουν τις κοινωνικές του συμμαχίες, να απογοητεύουν το σημαντικότερο μέρος του 62% του ΟΧΙ και να διαπραγματεύονται το μοίρασμα της εξουσίας με τα εναπομείναντα - πλην δικαιωμένα - πλέον υβρίδια της κραταιάς ολιγαρχίας.
Μέσα σ? αυτόν τον όνειρο είδαμε έναν μικρό ηγέτη να προσπαθεί να πείσει τα πλήθη πως ο Εφιάλτης στο τέλος θα φανεί κι οι Μήδοι επιτέλους θα διαβούνε.
Μα όπως όλα τα όνειρα έτσι και τούτο θα τελειώσει. Και τότε θ' αρχίσουν πάλι εκείνες οι δικαιολογίες οι άθλιες.
Δε ξέραμε, δεν είδαμε, δεν ερμηνεύσαμε ως πρέπει...
Κι εμείς θα τους απαντάμε: τουλάχιστον η Λαική Ενότητα φίλοι απ' τα παλιά, ήταν μια κάποια λύσις.
Οι Μήδοι κάποτε θα φύγουν. Με τους αεί μηδίζοντες όμως να δούμε τι θα γίνει.
Νίκος Καραγεώργος.
