Η ιδέα της Κοινωνικής κουζίνας "Ο Άλλος Άνθρωπος" ξεκίνησε όταν είδαμε στις λαϊκές αγορές της Αθήνας, ανθρώπους όλων των ηλικιών, εθνικοτήτων και κοινωνικών στρωμάτων, να ψάχνουν τα σκουπίδια για να μαζέψουν τρόφιμα που δεν μπορούν πια να αγοράσουν. Η πρώτη σχεδόν αυτονόητη δράση ήταν να μαγειρέψουμε από το σπίτι μας φαγητά, από αυτά που τρώμε και να τα μοιράσουμε στις λαϊκές. Ζητήσαμε από τους παραγωγούς να μας δώσουν ένα προϊόν από τον πάγκο τους για να συνεχίσουμε την επόμενη μέρα. Αποφασίσαμε να μαγειρεύουμε ζωντανά το φαγητό στον κόσμο, τρώγοντας όλοι μαζί, για να έρθουμε όλοι πιο κοντά και για να σπάσουμε την ντροπή που πιθανότατα ένιωθε κάποιος όταν του μοιράζαμε μαγειρεμένο φαγητό. Επίσης στόχος της κοινωνικής κουζίνας είναι να καταφέρει μεσα απο την δραση της, να δίνει σε άνεργους που ασχολούνται καθημερινά με την δραση της κουζινας,οτι χρηματα περισευουν απο το ταμειο,(30-40 ευρώ τον μήνα) καθώς και από τα διάφορα δρόμενα που θα γίνονται για την ενίσχυση της κουζίνας να βγαίνει κάτι και για τους εθελοντές!

Η ιδέα είναι μια κίνηση αλληλεγγύης και ένδειξης αγάπης προς τους συνανθρώπους μας, με την ελπίδα να αφυπνιστούν συνειδήσεις και να γίνουν και άλλες παρόμοιες δράσεις από άλλους ανθρώπους και ομάδες.
Δεν κάνουμε φιλανθρωπία, ούτε ελεημοσύνη.
Μαγειρεύουμε ζωντανά, τρώμε όλοι μαζί και ζούμε όλοι μαζί!
Ένα γεύμα με συνανθρώπους μας στο δρόμο.
Έλα μαζί μας να κάνουμε την καθημερινότητά μας πιο όμορφη!

"Καθημερινά στήνει το κινητό μαγειρείο του σε διαφορετικό σημείο της πόλης και ετοιμάζει, εντελώς δωρεάν, φαγητό για όσους έχουν ανάγκη. Άστεγοι, άποροι, νεόπτωχοι και λοιποί πληγέντες από την ελληνική κρίση τον επισκέπτονται και μοιράζονται μαζί του ένα πιάτο φαΐ και λίγες κουβέντες. «Δεν πρόκειται για φιλανθρωπία, ελεημοσύνη ή κάποιου είδους συσσίτιο. Όχι, αυτό που κάνουμε εδώ λέγεται αλληλεγγύη?» διευκρινίζει ο Κώστας Πολυχρονόπουλος, εμπνευστής της κοινωνικής κουζίνας «Ο Άλλος Άνθρωπος».
Ξεκίνησε την ανιδιοτελή δράση του τον Δεκέμβριο του 2011, έπειτα από ένα περιστατικό που, όπως αποκαλύπτει ο ίδιος, τον στιγμάτισε. «Εργαζόμουν για 25 χρόνια στον χώρο της διαφήμισης και του μάρκετινγκ ως στέλεχος σε μια πολυεθνική εταιρεία. Τον Σεπτέμβριο του 2009 έχασα τη δουλειά μου και έως σήμερα παραμένω άνεργος.
Το πρώτο διάστημα ήταν σκληρό. Αναγκάστηκα να μετακομίσω και σε ηλικία 47 ετών επέστρεψα στο πατρικό μου, όπου μένω πλέον με τη μητέρα μου. Έκανα πολλές προσπάθειες να βρω δουλειά, όμως όλες έπεσαν στο κενό. Κι εγώ με τη σειρά μου σε πολύμηνη κατάθλιψη. Δεν ήθελα να βλέπω κανέναν, δεν ήθελα να βγαίνω έξω, ήμουν μονίμως χαμένος στις σκέψεις μου.

Συνολικά έκανα ένα εξάμηνο να βγω από το σπίτι. Ώσπου μια μέρα αποφάσισα να κάνω έναν περίπατο για να καθαρίσει κάπως το μυαλό μου από την κλεισούρα. Και τότε συνέβη κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Περπατώντας στον δρόμο αντίκρισα δυο παιδιά, όχι μεγαλύτερα από 14 ετών, να παλεύουν πάνω από έναν κάδο απορριμμάτων για ένα σάπιο μήλο. Χτυπούσαν με μανία το ένα το άλλο, προσπαθώντας να το πάρουν. Η εικόνα αυτή με συγκλόνισε.
Γυρίζοντας σπίτι, πήρα τηλέφωνο μια φίλη και τη ρώτησα αν θα την ενδιέφερε να βγούμε παρέα και να μοιράσουμε φαγητό σε κόσμο που έχει ανάγκη. Δέχτηκε και την επόμενη μέρα φτιάξαμε μερικά σάντουιτς και πήραμε τους δρόμους. Στην αρχή οι περαστικοί, ακόμα και οι άποροι, μας αντιμετώπιζαν με δισταγμό ? παρότι προσφέραμε εντελώς δωρεάν φαγητό, κανείς δεν το έπαιρνε. Έτσι, τα πρώτα σάντουιτς αναγκαστήκαμε να τα φάμε εμείς. Όμως, δεν το βάλαμε κάτω.
Ξαναβγήκαμε λίγες μέρες μετά και αυτήν τη φορά τα πράγματα πήγαν καλύτερα. Σήμερα, η κοινωνική κουζίνα «Ο Άλλος Άνθρωπος» ταΐζει 3.000 ανθρώπους τον μήνα, δηλαδή περίπου 90-100 άτομα την ημέρα». Για τον Κώστα αυτό το κατόρθωμα δεν είναι παρά μια συλλογική νίκη, γιατί με τον καιρό ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι έσπευδαν να τον βοηθήσουν, προσφέροντας φαγητό. «Καμιά φορά ακούω να λένε ότι ο Έλληνας είναι απαθής προς τον συνάνθρωπό του, πως το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι ο εαυτός του. Από την εμπειρία μου και μόνο θα σου πω ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα. Θα προχωρήσω  συντροφιά αποκλειστικά και μόνο με ανθρώπους που στέκονται δίπλα μου από καρδιάς. Οι εταιρείες, η Εκκλησία ή άλλοι φορείς πιστεύουν ότι οι άποροι είναι ζώα που θα τους πετάξουν λίγο φαγητό και αυτοί θα τρέξουν να τους γλείψουν το χέρι.
Όμως, οι άνθρωποι αυτοί έχουν ανάγκη κάτι περισσότερο. Κάποιον να τους ακούσει, να επικοινωνήσει ουσιαστικά μαζί τους την ώρα που μοιράζονται ένα πιάτο φαΐ. Αυτό είναι που τους λείπει, όχι η ελεημοσύνη της κακιάς ώρας».

Τηλέφωνο επικοινωνίας: 6980662355
Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο
[email protected]
Διεύθυνση : Πλαταιων 54 Μεταξουργειο