Στα κοινωνικά ιατρεία παραπέμπει το υπουργείο Υγείας τους ανασφάλιστους ασθενείς που είναι αποκλεισμένοι από δημόσιο σύστημα υγείας, αποδομώντας έτσι το περίφημο success story.

Σύμφωνα με τον καρδιολόγο του Μητροπολιτικού  Κοινωνικού  Ιατρείου Ελληνικού (ΜΚΙΕ), Γιώργο Βήχα, το ίδιο το υπουργείο επικοινώνησε μαζί του ενημερώνοντάς τον ότι έδωσε τον αριθμό σε έναν νεαρό που αναζητούσε εναγωνίως ένα φάρμακο αξίας 2.000 ευρώ. Σύμφωνα μάλιστα με τον Γ. Βήχα, πρόκειται για το δεύτερο περιστατικό μέσα σε μόλις ημέρα, καθώς και προηγουμένως το υπουργείο είχε επικοινωνήσει με το ΜΚΙΕ.

Ακολουθεί η ανάρτηση του Γ. Βήχα στο Facebook:

«Δεν ξέρω αν θα μπορέσω να μεταφέρω αυτό που έζησα πρίν από λίγο στο ΜΚΙΕ, δεν ξέρω πως να μεταφέρω την φόρτιση και το μεγαλείο μιας στιγμής, μιας στιγμής που είναι ικανή να σταματήσει τον χρόνο, να σε κάνει να αισθανθείς για λίγο την ανάσα του Θεού!

Το πρωί με πήραν τηλέφωνο από το γραφείο του Γεωργιάδη και μου είπαν πως έδωσαν το τηλέφωνο μου στους γονείς ενός νεαρού 31 ετών ο οποίος έχει μια πάθηση στο γαστεντερικό του σύστημα, σοβαρή και χρειάζεται επειγόντως ένα φάρμακο αξίας 2000 ευρώ. Ναι σωστά καταλάβατε έδωσαν το τηλέφωνο μου από το γραφείο του Γεωργιάδη ο οποίος για να μην ξεχνιόμαστε είναι ο Υπουργός Υγείας(;) στην χώρα μας. Παρεμπιπτόντως είναι το δεύτερο περιστατικό σήμερα, που δίνουν δηλαδή το τηλέφωνο μου σε ανασφάλιστο ασθενή από το γραφείο του υπουργού.

Πράγματι μου τηλεφώνησαν οι γονείς του παιδιού και πριν από λίγο συναντήθηκα μαζί τους στο ΜΚΙΕ. Το παιδί τους είναι σε πολύ άσχημη κατάσταση σωματική και ψυχολογική, οι γονείς επίσης είναι σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση και επιπλέον έχει καταρρακωθεί η αξιοπρέπεια τους από τις κλειστές πόρτες της πολιτείας.
Άρχισα αμέσως τις προσπάθειες για να βρω το φάρμακο, δυστυχώς εμείς δεν το έχουμε και από την πρώτη στιγμή κατάλαβα πως είναι πολύ δύσκολη η εύρεση του.

Ενώ είμαι με τους γονείς απέναντι μου οι οποίοι έχουν ''κρεμαστεί'' στην κυριολεξία από πάνω μου, εγώ μέσα αισθάνομαι ανήμπορος να βοηθήσω προσπαθώ όμως να τους παρηγορήσω και να τους κάνω να νιώσουν αν μη τι άλλο αξιοπρέπεια και ελπίδα πως το φάρμακο θα βρεθεί, πως υπάρχουν άνθρωποι που είναι μαζί τους σε αυτή την αγωνιώδη προσπάθεια. ''Δεν είστε μόνοι σας'' προσπαθούσα να τους πω και να τους πείσω με πολλούς τρόπους. Και τότε έγινε...Με φώναξαν από την γραμματεία πως κάποια κυρία με ήθελε επειγόντως στο τηλέφωνο. Πήγα αμέσως, ρωτάω τι θέλει και ακούω το εξής¨: '' είμαι από μια εθελοντική οργάνωση τάδε και μόλις μας πήρε τηλέφωνο ένας κύριος ο οποίος δεν μας είπε το όνομα του αλλά θέλει να βοηθήσει σε οποιοδήποτε ιατρικό θέμα του ιατρείου σας, να καλύψει αν υπάρχει κάποια ανάγκη στο ιατρείο σας τώρα και μου είπε να σας πάρουμε τηλέφωνο. Έχετε κάποια ανάγκη; ''

Το ερώτημα της έμεινε μετέωρο προσμένοντας την απάντηση μου για αρκετά δευτερόλεπτα. Μόλις τα κατάφερα ψέλλισα ''ναι'' και της περιέγραψα την περίπτωση του νεαρού Σχεδόν αμέσως δρομολογήθηκε η αγορά του φαρμάκου από τον άγνωστο κύριο. Πριν από λίγο έφυγαν από το ιατρείο οι γονείς του παιδιού, με δάκρυα στα μάτια αλλά αυτά τα δάκρυα ήταν δάκρυα συγκίνησης, χαράς, αισιοδοξίας, δάκρυα που μόνο το μεγαλείο της αλληλεγγύης μπορεί να γεννήσει. Και η τελευταία φράση της μάνας φεύγοντας: '' σήμερα δεν σώθηκε η ζωή του παιδιού μου, σήμερα κατάλαβα πως υπάρχει Ελλάδα, κατάλαβα γιατί δεν θα γονατίσουμε, σήμερα γεννήθηκε και πάλι η Ελπίδα μέσα μου.

Σας ευχαριστώ!''
Γιώργος Βήχας»

αναδημοσίευση απο΄Αυγή.