Η επέτειος της 17ης Νοέμβρη του 1973 μας βρίσκει φέτος σε μιά εποχή που κάθε τέτοια μέρα έχει και μιά ιδιαίτερη βαρύτητα και νόημα, επηρεάζει του έλληνα την ψυχή με τρόπο που πληγώνει. Και δεν μπορούμε να τη νιώσουμε ως γιορτή, όσο θα' πρεπε.
Αν θυμηθούμε τι έγινε και γιατί, τότε ένα πράγμα πρέπει να μένει χαραγμένο στη μνήμη και την καρδιά μας :
Ποτέ να μην ξανασυμβούν σε κανένα λαό αυτά που συνέβησαν στη σκοτεινή επταετία της αλλόφρονης και παραχαραγμένης "δημοκρατίας" της χούντας.
Με απέραντο σεβασμό προς τα θύματα όσων αγωνίστηκαν για να τερματιστεί η βάναυση προσβολή της δημοκρατίας, σιωπούμε.

Δίχως τουφέκι και σπαθί, με το ήλιο στο μέτωπο,

υπήρξατε ήρωες και ποιητές μαζί. Είστε το Ποίημα.

Απλώνοντας το χέρι μου δεν φτάνει ως εκεί

που ωραία λουλούδια τις μορφές σας

Λιτανεύει ο αέρας της αρετής. Ω παιδιά μου,

Μπροστά σ? αυτό το ποίημα μετράει μόνο η σιωπή.
Νικηφόρος Βρεττάκος
Μικρός τύμβος
(17 Νοεμβρίου 1973)

Για το Ενωτικό Αυτοδιοικητικό Κίνημα
ΤΟΜΕΑΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ