Έλεγε ο Αριστοτέλης (κι έκτοτε γενεές Ελλήνων επαναλαμβάνουν λόγω της ασυνέχειας του έθνους) ότι «το γαρ έαρ ου μια χελιδών ποιεί», ήτοι ότι ένα χελιδόνι δεν φέρνει την άνοιξη.

*του ΣΤΑΘΗ

Αντιθέτως, από ένα νύχι καταλαβαίνει κανείς τον λέοντα, την ύαινα, το τσακάλι και άλλα είδη ζώντων ζώων ή τεθνεώτων. Απ? την τρέχουσα κυβέρνηση τα περιμένω πλέον όλα!

Στο σύμφωνο συμβίωσης η κυβέρνηση που διασύρει το όνομα της Αριστεράς πέρασε διάταξη που ποινικοποιεί έτι περαιτέρω τις λαϊκές κινητοποιήσεις.

Αναλυτικώς: στον νόμο 4356/ΦΕΚ Α? 181 της 24ης Δεκεμβρίου του 2015 (Σύμφωνο Συμβίωσης), η κυβέρνηση τερτιποειδώς έχωσε διάταξη (άρθρο 27) με την οποίαν αντικαθιστά το άρθρο 292 του Ποινικού Κώδικα   ως εξής: «Οποιος με πρόθεση παρεμποδίζει τη λειτουργία κοινόχρηστης εγκατάστασης που εξυπηρετεί τη συγκοινωνία και ιδίως αυτοκινητόδρομου, σιδηρόδρομου, αεροπλάνου, λεωφορείου, ταχυδρομείου ή τηλέγραφου που προορίζονται για κοινή χρήση τιμωρείται με φυλάκιση έως ένα (1) έτος. Αν η πράξη της παραγράφου 1 είχε σημαντική διάρκεια, επιβάλλεται φυλάκιση μέχρι τρία (3) έτη».

Δηλαδή, αν ο ΣΥΡΙΖΑ συνέχιζε να ?ναι ΣΥΡΙΖΑ, ο μισός θα βρισκόταν στη φυλακή, όλο το ΚΚΕ στα μπουντρούμια, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στα γκουλάκ και η υπόλοιπη εξωκοινοβουλευτική Αριστερά στις παιδικές χαρές του Βλαδιβοστόκ.

Σημειωτέον ότι η επάρατος Δεξιά για τα εν λόγω «αδικήματα» προέβλεπε ελαφρύτερες ποινές, τρεις μήνες (αντί ένα έτος) κι έξι μήνες (αντί τρία έτη) αντιστοίχως.

Την ίδια ώρα, στην Πορτογαλία η συγκυβέρνηση της Αριστεράς (Μπλόκο και ΚΚΠ) με τους σοσιαλιστές εξαγγέλλει αύξηση του κατώτατου μισθού κατά 5% από 1/1/2016. Μικρή αύξηση, αλλά αύξηση. Που προσπαθεί να σηματοδοτήσει προθέσεις. Αντιθέτως, εδώ, με άνεση και στο χαλαρό ο (ανεκδιήγητος πλέον) κ. Φλαμπουράρης δηλώνει αέρα πατέρα στον αέρα μιας τηλεοπτικής εκπομπής ότι οι επικουρικές συντάξεις μπορεί να κοπούν και καμιά εικοσαριά τα εκατό βρ? αδερφέ, δεν χάθηκε και ο φραπές από τον κόσμο! Ολα κι όλα όμως! 

Τις κύριες συντάξεις, λέει ο κ. Τσίπρας, δεν πρόκειται να τις πειράξουμε. Δηλαδή δεν θα σας κόψουμε ένα δάκτυλο απ? το δεξί χέρι (κύρια σύνταξη), θα σας κόψουμε ένα δάκτυλο απ? το αριστερό χέρι (επικουρική). 

Ούτε ο Προκρούστης δεν έλεγε στα θύματά του τέτοιες αθλιότητες. Δεν είναι Γιάννης, είναι Γιαννάκης. Δεν είναι βόας, δεν είναι κροταλίας, είναι το φιδάκι ο Διαμαντής. Γελοιότητες. Που εγείρουν το εξής ερώτημα: είναι η περί τον κ. Τσίπρα κυβέρνηση τόσον μωρή, ώστε να θεωρεί χαζούς τους πολίτες; Οτι αρκεί οι κυβερνώντες να είναι πονηρούληδες για να γίνουν χάπατα όλοι οι υπόλοιποι;

Πόσο μακριά πιστεύει ότι μπορεί να φτάσει έτσι η κυβέρνηση; Με κολπάκια τύπου Χότζα: σε απειλώ ότι θα σου κόψω 20, σου κόβω 10 και είσαι κι ευχαριστημένος..!

Ομως, ακόμα και όταν ο κ. Τσίπρας λέει ότι δεν θα κοπούν οι κύριες συντάξεις, τι εννοεί, από τη στιγμή που έχει δεχθείσυνομολογήσει (με την Τρόικα) κι εγγράψει στον Προϋπολογισμό «μείωση συντάξεων της τάξεως του 1,7 δισ.»;  

Ποιος λέει ψέματα; Ο Προϋπολογισμός που έφτιαξε ο κ. Τσίπρας; Ο κ. Τσίπρας; η Τρόικα; ποιος;

Πόσο μακριά μπορεί να πάει αυτή η βαλίτσα, ή μάλλον η στάμνα; Μπροστά μας έχουμε μνημόνια μέσα στα μνημόνια, ενδιάμεσα μνημόνια, αξιολογήσεις, μνημόνια και υπομνήματα. Και μνήματα.

Και τα Τρύφων παίζει! Οι Ελληνες γονατίζουν και η κυβέρνηση περιπαίζει τις αντοχές τους με δοκησισοφίες, ψέματα, προπαγάνδες και ιμιτασιόν μακιαβελισμούς. Μεταξύ φραπέ και Λεβέντη. Ανετα. Πράγματι εξ όνυχος τον λέοντα (ή την ύαινα) - πλην όμως τότε, στην πρώτη αρχή! 

Σήμερα, έναν χρόνο μετά, έχει μαζευτεί πολύς πόνος, για να μας δουλεύουν κι από πάνω στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ στα πάνελ, ότι πονάνε με τον πόνο μας, να κλαψουρίζουν και να μυξοκλαίνε δίνοντας συγχωροχάρτι στον εαυτόντους για τις αμαρτίες μας.  

Αιδώς.

*Δημοσιεύθηκε στο enikos.gr την Τετάρτη 30 Δεκεμβρίου 2015

και το διαβάσαμε στο: iskra.gr

Προβλήθηκε 1507 φορές

Όλα ξεκινούν από μια Τελεία (Ποτέ δεν ξεχνάμε τους αγαπημένους μας δασκάλους. Κι αυτή είναι μια ιστορία για εκείνους.)

H Τελεία είναι η ιστορία μιας στοργικής δασκάλας που όχι απλώς εμπιστεύεται τις ικανότητες του παιδιού, αλλά το ενθαρρύνει, το υποστηρίζει και εκτιμά τη δουλειά του, όταν το παιδί δεν γνωρίζει από πού να αρχίσει, πιστεύει ότι δεν μπορεί και έχει άρνηση να το προσπαθήσει.