Η Ευρώπη, κατά τη μυθολογία, ήταν κόρη του Αγήνορα και της Τηλέφασσας. Την απήγαγε ο Δίας μεταμορφωμένος σε ταύρο κι έσμιξε μαζί της. Από την ένωση αυτή γεννήθηκε ο Μίνωας, ο μυθικός βασιλιάς της Κρήτης, ο Ραδάμανθυς, ο γενικός δικαστής των νεκρών στον Άδη και ο Σαρπηδόνας, ο βασιλιάς της Λυκίας (1).
Αυτή ήταν η Ευρώπη των Ελλήνων, όπως γεννήθηκε, αναδείχθηκε κι έσβησε, όπως όλα, μέσα στον γενικό κανόνα ακμής και παρακμής.
Έπειτα ήρθαν οι «Κίμβροι και οι Τεύτονες». Γι' αυτούς «Ευρώπη είναι η γεωγραφική έκταση, εντός της οποίας διάφοροι άγριοι, απολίτιστοι και αιμοβόροι λαοί έχουν πολεμικό δικαίωμα να εισβάλλουν, να λεηλατούν, να κατακαίγουν και να σφάζουν με σκοπό τη λαφυραγώγηση».
Κι έτσι οι «Κίμβροι και οι Τεύτονες» κατέκλυσαν τη Δυτική Ευρώπη και, αφού επί αιώνες σφάχτηκαν μεταξύ τους, στο τέλος ίδρυσαν κράτη, στα οποία αποτέλεσαν την πληθυσμιακή πλειοψηφία. Επομένως, Ευρώπη κατά τη «γερμανική» αντίληψη είναι μόνο το δυτικό τμήμα της Ευρωπαϊκής ηπείρου, γιατί το ανατολικό, στο οποίο εντάσσονται χώρες της χερσονήσου του Αίμου, η Ευρωπαϊκή Ρωσία κλπ δεν είναι Ευρώπη. Και δεν είναι Ευρώπη γιατί δεν είναι γερμανική Ευρώπη.
Εμείς οι Έλληνες, παρά το γεγονός ότι χαρίσαμε στην ήπειρο το όνομά της και στην Ελλάδα θεμελιώθηκε ο μεγάλος πολιτισμός και μολονότι είχαμε τη μεγάλη τύχη να γεννιόμαστε, να ζούμε και να πεθαίνουμε στο ίδιο οικόπεδο που έζησε ο Σωκράτης, ο Πλάτων, ο Διογένης, ο Κίμων, ο Αγησίλαος και ο Επαμεινώνδας, για να έχουμε το δικαίωμα να αποκαλούμαστε Ευρωπαίοι, χρειάστηκε να υποβάλουμε αίτηση στο «γερμανικό» κονκλάβιο της «Ευρώπης» για να μας δεχθούν ως ισότιμους Ευρωπαίους. Χωρίς αίτηση δε θα είχαμε το δικαίωμα να ονομαζόμαστε Ευρωπαίοι, καθώς δεν ήμαστε απόγονοι των Βησιγότθων, Οστρογότθων, Φράγκων, Αλαμανών, Βανδάλων, ούτε των «αείμνηστων» ηγεμόνων τους Γιζέριχου, Αλάριχου κλπ, οι οποίοι τυγχάνουν με τη σειρά τους πρόγονοι του Βίσμαρκ, του Κάιζερ, του στρατηγού Λίμαν φον Σάντερς (2), του Χίτλερ, του Γκαίμπελς και του ναζιστή και μετέπειτα μεγάλου δημοκράτη προέδρου της Γερμανίας Λούντβιχ Έρχαρτ. (Είναι βέβαιο ότι ο Λούντβιχ Βαν Μπετόβεν δεν ήταν απόγονος των ανωτέρω αγρίων φυλών).
Ο μοναδικός Εμμανουήλ Ροϊδης, αναφερόμενος, βέβαια, στη χώρα της Βραζιλίας, στολίζει τους Γερμανούς ως εξής: «Η χώρα αυτή ωνομάσθη Βρασιλία εκ του εν αυτή αφθονούντος ερυθρού ξύλου του γνωστού «βρασιλίου», απαραλλάκτως, όπως η χερσόνησος του Πέλοπος, ο Μορέας ένεκα του πλήθους των μορεών (μουριών), όπως και η πρωτεύουσα της Πρωσσίας, το Βερολίνον (Behr-lin), ήτοι αρκουδόπολις εκ του ήθους των πρώτων αυτής οικιστών» (3).
Αφού κατάφερε, λοιπόν, ο Καραμανλής να μας χώσει στη Δυτική Ευρώπη κι έχοντας πλέον εμείς αποκτήσει το «σύνδρομο της Στοκχόλμης», την εξάρτηση, δηλαδή, από τους βιαστές μας, πρέπει έκτοτε πάση θυσία να αγωνιζόμαστε να κρατηθούμε στην Ευρωζώνη, προκειμένου οι «Κίμβροι και οι Τεύτονες» να εξασκούνται επάνω μας σεξουαλικώς.
Πιστός σ' αυτήν την άποψη ο σημερινός Πρόεδρος της Δημοκρατίας, κ. Προκόπης Παυλόπουλος, σε ομιλία του την 24.6.2015 προς φοιτητές του Δημοσίου Δικαίου της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών είπε τα εξής σημαντικά : «Σήμερα η Ελλάδα δίνει αγώνα για να μείνει στην Ευρώπη και την Ευρωζώνη. Όχι γιατί δεν ξέρουμε ως λαός τι έχουμε υποστεί όλα αυτά τα χρόνια, αλλά γιατί εκεί είναι το μέλλον μας ... Πρέπει να δώσουμε τη δυνατότητα να ξαναγυρίσει η Ευρώπη στις ιδρυτικές αρχές της και τις αξίες, τις αξίες του ανθρωπισμού και της Δικαιοσύνης».
Κατόπιν αυτού, αναγκαστήκαμε να ανατρέξουμε κι εμείς στις πηγές, προκειμένου να ανακαλύψουμε τις ιδρυτικές αρχές και τις αξίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, για τις οποίες κόπτονται τόσο οι παλιότεροι, όσο και οι σημερινοί μας ηγέτες, ο κ. Τσίπρας και ο κ. Παυλόπουλος και τις οποίες αναπολούν.
Και ιδού τι ανακαλύψαμε :
1) «Οι ευρωπαϊκοί λαοί είναι μια οικογένεια. Μια κοινότητα λαών δεν πρέπει να έχει επί μακρόν διαφορετικά νομικά συστήματα και αντιλήψεις δικαίου» (Αδ. Χίτλερ, 1936, ομιλία στο Ράιχσταγκ).
2) «Η νέα Ευρώπη της αλληλεγγύης και της συνεργασίας ανάμεσα στους λαούς της, θα βρει ταχέως ευημερία, όταν τα εθνικά σύνορα θα παραμεριστούν» (Άρθουρ Ζάις Ίνκαρτ, κατοχικός επίτροπος Ολλανδίας, 11.9.1940 ? κρεμάστηκε στη Νυρεμβέργη).
3) « Η διαμόρφωση οικονομικών περιοχών (σημ. σ. σήμερα τις λένε Ε.Ο.Ζ.) ακολουθεί τον φυσικό νόμο της ανάπτυξης. Πρέπει να υποταγούν τα ίδια συμφέροντα σε αυτά της ευρωπαϊκής κοινότητας» (Βάλτερ Φουνκ, Υπουργός Οικονομικών Γερμανίας, 1942, συνάδελφος του Σόιμπλε ? κρεμάστηκε στη Νυρεμβέργη).
4) «Πρέπει να δημιουργήσουμε μια Ευρώπη με αλληλεγγύη, μια συμπαγή ενότητα. Έτσι θα γίνει πλουσιότερη, ισχυρότερη και πιο πολιτισμένη» (Βίντκουν Κούισλινκ, 25.11.1942 ? Η Νορβηγία και οι γερμανικές επιχειρήσεις στην Ευρώπη ? ο άνθρωπος που έδωσε το όνομά του σε όλους τους προδότες).
5) «Για τους ανθρώπους του Άξονος το σύμπαν είναι πολύ μεγάλο και το έθνος πολύ μικρό. Ο κόσμος των εθνών πρέπει να χωριστεί σε ζωτικές περιοχές» (σημ. ό,τι ακριβώς πράττουν σήμερα οι Γερμανοί ? Φρανσίς Ντελαιζί, Γάλλος οικονομολόγος του προδοτικού Βισύ, 1942 στο βιβλίο του «Η ευρωπαϊκή επανάσταση»).
Αυτοί και πολλοί άλλοι μίλησαν για την ευρωπαϊκή κοινότητα και την ενωμένη Ευρώπη, υπό την κυριαρχία βεβαίως του Γ΄ Ράιχ. Τα ίδια προσπαθούν να εφαρμόσουν και οι απόγονοί τους, οι σημερινοί «Κίμβροι και οι Τεύτονες», η Μέρκελ και ο «νοσφεράτου» (4) Βόλφγκανγκ Σόιμπλε.
Αυτούς ανακαλύψαμε, με έκπληξή μας, ως εμπνευστές της ενωμένης Ευρώπης και οι αξίες και ιδρυτικές αρχές της ευρωπαϊκής ιδέας, ήταν στην ουσία οι «αρχές και αξίες» του ναζισμού, όπως αποκαλύφθηκαν στη δίκη της Νυρεμβέργης και τιμωρήθηκαν με κρεμάλες.
Μετέπειτα, βέβαια, άλλοι «φωτισμένοι ηγέτες» αποκατέστησαν τα πράγματα κι έδωσαν τη «σωστή» κατεύθυνση στην Ευρώπη. Ένας από αυτούς ήταν και ο Γερμανός οικονομολόγος Λούντβιχ Έρχαρτ. Μετά τον πόλεμο, ως μεγάλος δημοκράτης και εισηγητής της ιδέας της ευρωπαϊκής ένωσης, έγινε Υπουργός Οικονομικών, αλλά και καγκελάριος της Γερμανίας, αμέσως μετά τον θάνατο του Αντενάουερ. Σήμερα θεωρείται ένας από τους θεμελιωτές της ΕΟΚ. Όμως, ο άνθρωπος αυτός υπήρξε συνεργάτης του Χίτλερ κι εμπνευστής του «χιτλερικού γερμανικού θαύματος». Αυτό το υποκριτικό τέρας, στο όνομα του οποίου ομνύουν σήμερα οι ευρωλάτρες, πίστευε ότι έπρεπε να δημιουργηθεί μια οικονομική ένωση στην Ευρώπη με αρχηγό τη Γερμανία και ακόμα μια πληθυσμιακή ισορροπία με τις μεθόδους, που οι Αμερικανοί χρησιμοποίησαν σε βάρος των Ινδιάνων (5). Εφαρμόζοντας, προφανώς, τη θεωρία του Μάλθους περί ελέγχου της αύξησης του πληθυσμού, ακόμα και με τη διάδοση επιδημιών.
Αυτή είναι η εφιαλτική Ευρώπη των σημερινών «Κίμβρων και Τευτόνων». Πανομοιότυπη με εκείνη που φαντάστηκαν και σχεδίασαν οι ναζιστές. Το ίδιο φονική και αδυσώπητη. Σε αυτήν την Ευρώπη ομνύει ο κ. Τσίπρας, οι συνεργάτες του και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Δημιουργήθηκε ως μάντρα προστασίας της Δύσης έναντι του κομμουνισμού. Αυτήν την ιδέα υπηρέτησαν οι Ρομπέρ Σουμάν και Ζαν Μονέ, οι «πρωτεργάτες» της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, γνήσια τέκνα του Χίτλερ, του Γκαίμπελς και του Έρχαρτ.
ΕΠΙΜΕΤΡΟ
Μία ακόμα δήλωση του ΠτΔ, κ. Προκόπη Παυλόπουλου, στις 30.5.2015, η οποία είχε ως εξής : « Η θέση της Ελλάδας στην Ευρώπη και Ευρωζώνη είναι αδιαπραγμάτευτη. Είναι ανάγκη να υπάρξει μια συμφωνία, που θα δώσει διέξοδο όχι μόνο στην παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη, αλλά και στο ότι οι ευρωπαϊκοί λαοί είναι αλληλέγγυοι στο πρόβλημα του καθενός» !!!
Η δήλωση αυτή, βρίθουσα ασυνταξίας και σολοικισμών, τυγχάνει ακατανόητη από την άποψη της συντακτικής διατύπωσης. Θέλουμε να πιστεύουμε ότι τούτο οφείλεται σε κακή μεταφορά των λόγων του Προέδρου. Ή εν πάση περιπτώσει στην προφανή «ευρωσυγκίνησή» του κατά τη διάρκεια της ομιλίας.
Αν η διατύπωση δεν έχει τα παραπάνω ελαφρυντικά, τότε πολύ φοβούμαστε ότι υπάρχει κίνδυνος να ιδρυθεί στο Πανεπιστήμιο Αθηνών έδρα κακοποίησης και διακωμώδησης της ελληνικής γλώσσας, στην οποία θα διδάσκουν Έλληνες πολιτικοί .
Νίκος Καραβέλος Δικηγόρος ? Συγγραφέας
(1) Ζαν Ρισπέν Ελληνική Μυθολογία
(2) Γερμανός στρατηγός, που κατηύθυνε για λογαριασμό των Τούρκων την εξόντωση του ελληνισμού στη Μικρασία και τον Πόντο
(3) Εμμ. Ροϊδης, Άπαντα, Τόμος Β΄
(4) «Ο Βρικόλακας», εξπρεσσιονιστικό φιλμ του Μουρνάου με τον Κλάους Κίνσκι βασισμένο στο έργο του Μπραμ Στόουκερ « Ο Δράκουλας»
(5) Μαρκ Μαζάουερ «Hitler's Empire»
