Γεννήθηκε στο χωριό Δροσιά (παλ. ονομ. Χάλια) κοντά στη Χαλκίδα στις 22 Αυγούστου 1921. Ορισμένες από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της είναι τα "Συννεφιασμένη Κυριακή", "Τα Καβουράκια" και "Όταν πίνεις στην ταβέρνα" του Βασίλη Τσιτσάνη, με τις οποίες καθιερώθηκε ως κορυφαία λαϊκή τραγουδίστρια. Πέραν του Τσιτσάνη συνεργάστηκε και με πολλούς άλλους κορυφαίους συνθέτες, όπως με τον Γιάννη Παπαϊωάννου ("Άνοιξε, άνοιξε") και τον Απόστολο Καλδάρα ("Είπα να σβήσω τα παλιά").
Η καριέρα της γνώρισε μια κάμψη στις αρχές της δεκαετίας του '60, όμως από το 1966 κέρδισε ξανά τη θέση της κορυφαίας ερμηνεύτριας του είδους έπειτα από συνεργασίες της με σύγχρονους έντεχνους συνθέτες όπως ο Διονύσης Σαββόπουλος ("Ζεϊμπέκικο"), ο Ηλίας Ανδριόπουλος ("Μην κλαις") και ο Δήμος Μούτσης («Δε λες κουβέντα»).
Για πέστε μου, βρε Έλληνες,
τόσα χρόνια μια φωτιά,
με τη σπίθα στη ματιά.
Τι συνάζεστε, τι λέτε,
αχ, βρε Έλληνες, τι θέτε;
Για πέστε μου, βρε Έλληνες,
πότε πίσω πότε μπρος,
κι είναι αίμα ο γιαλός.
Πέτρα, πέτρα περπατάτε,
αχ, βρε Έλληνες, που πάτε;
Για πέστε μου βρε Έλληνες
ποιος σας στέλνει και γιατί;
Δεν είν? τ? όνειρο ντροπή.
Το παράπονό σας λύστε,
αχ, βρε Έλληνες, ποιοι είστε;
Τον Μάρτιο του 1993 αντιμετώπισε σοβαρά προβλήματα υγείας, οπότε και διαγνώστηκε ότι έπασχε από καρκίνο του φάρυγγα. Έχασε τη φωνή της και στις 27 Αυγούστου 1997 άφησε την τελευταία της πνοή στο νοσοκομείο Μεταξά.
Παντρεύτηκε πολύ μικρή ενάντια στις επιθυμίες των γονιών της και ο γάμος της ήταν μια άμεση καταστροφή: Ο άντρας της ήταν μέθυσος και, κατά τη διάρκεια ενός από τους ξυλοδαρμούς, η Σωτηρία έριξε βιτριόλι στο πρόσωπό του, και καταδικάστηκε σε τρία χρόνια στη φυλακή από τους οποίους τελικά εξέτισε μόνο τέσσερις μήνες. Μετά την αποφυλάκισή της επιστρέφει στην οικογένειά της, αλλά μετά από συζητήσεις και κατηγορίες των δικών της αποφασίζει να πάει στην Αθήνα το 1940, που βρισκόταν σε πλήρη ναζιστική κατοχή. Εκείνα τα χρόνια δεν είναι μόνο αγώνας για επιβίωση, αλλά και για την αντίσταση. Συνελήφθη, βασανίστηκε και κλείστηκε στη φυλακή. Μετά την απελευθέρωση κι αφού έχει γνωρίσει την αγριότητα και τις εμφυλιοπολεμικές διώξεις, γνωρίζεται με το Βασίλη Τσιτσάνη.
Μετά τον εμφύλιο πόλεμο απελευθερώνεται και το 1947 προσελήφθη ως τραγουδίστρια σε ένα κέντρο διασκέδασης στην Αθήνα με το Βασίλη Τσιτσάνη, ο οποίος την ανακάλυψε ως αστέρι του οποίου τα τραγούδια είναι τα πιο σημαντικά του ρεπερτορίου της. Το 1948 μια ομάδα κακοποιών εισήλθαν στο χώρο και την ξυλοκόπησαν με το χαρακτηρισμό «Βουλγάρα» (Κομμουνίστρια), χωρίς οι μουσικοί της να τολμήσουν να σηκωθούν από τις καρέκλες τους. Παρ 'όλα αυτά, σύντομα αναγνωρίζεται ως μία από τις καλύτερες ερμηνείες στα ρεμπέτικα.
Τραγούδησε πολύ η Σωτηρία Μπέλλου. Και πολλούς. Ρεμπέτες, λαϊκούς, έντεχνους, σύγχρονους. Και τους τραγούδησε ανεπανάληπτα. Με μια φωνή κατάθεση και μαρτυρία. Έναν μόνο δεν κατάφερε να τραγουδήσει. Το Μάνο Χατζιδάκι. Το χε παράπονο, επειδή δεν της είχε προτείνει ποτέ να συνεργαστούν, αν και τον γνώριζε από παλιά. Και μπορεί ο Χατζιδάκις να μη της εμπιστεύτηκε τραγούδια του, την είχε καλέσει όμως να τραγουδήσει, όταν έδωσε την ιστορική του διάλεξη για το ρεμπέτικο, στις 31 Ιανουαρίου του 1949, στο Θέατρο Τέχνης:
«Eπιτρέψατέ μου τώρα να σας παρουσιάσω δυο από τους πιο γνήσιους και πιο δημοφιλείς εκπροσώπους της σύγχρονης ελληνικής λαϊκής μουσικής, τον Μάρκο Bαμβακάρη και τη Σωτηρία Μπέλλου με το συγκρότημά της. Οι λαμπροί αυτοί μουσικοί στο είδος τους προσεφέρθηκαν ευγενώς να παίξουν απόψε πέντε χαρακτηριστικά ρεμπέτικα τραγούδια για να μπορέσουμε έτσι να πάρουμε μια συγκεκριμένη ιδέα όλων αυτών που είπαμε πιο πάνω. Θα αρχίσουν με ένα τραγούδι που έχει συνθέσει ο Μάρκος Bαμβακάρης πάνω στο ρυθμό του χασάπικου και με τον τίτλο «Φραγκοσυριανή κυρά μου» (τραγούδι) Το τρίτο είναι σύνθεση της Σωτηρίας Μπέλλου (ζεϊμπέκικo) «Σταμάτησε μανούλα μου να δέρνεσαι για μένα». Από τα πιο χαρακτηριστικά στο είδος του».
Μόνο ένα τραγούδι του Μάνου Χατζιδάκι έχει καταγραφεί με τη φωνή της Μπέλλου όχι στη δισκογραφία, αλλά στην τηλεόραση! Ήταν το 1976, σε μια τηλεοπτική «Μουσική βραδιά» του Γιώργου Παπαστεφάνου, στην οποία η Σωτηρία Μπέλλου τραγούδησε το ζεϊμπέκικο «Είμ αητός χωρίς φτερά», σε στίχους της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου.
Μέχρι το 80 εξακολουθεί να συνεργάζεται με τους σημαντικότερους Έλληνες συνθέτες αυτών των μουσικών ειδών σε πολλές συναυλίες και ηχογραφήσεις, αλλά υπέστη διάφορες κρίσεις και προβλήματα αλκοολισμού και κατάθλιψης.
