Στη χώρα της σάμπα και των φαβέλας ξαναγυρίζει μετά από πολλές δεκαετίες το Μουντιάλ προκαλώντας ήδη "πυρετό" στο παγκόσμιο φίλαθλο κοινό, αλλά και ξεσηκωμό των "ξεχασμένων" από την ανάπτυξη Βραζιλιάνων. 

Μπορεί στη χώρα με τις προεδρίες του Λούλα και της Ρούσεφ να έχουν βελτιωθεί αρκετά οι δείκτες αντιμετώπισης της φτώχειας και της ανεργίας, όμως η ζωή δεν είναι ένα ξένοιαστο "καρναβάλι" για τους πολλούς, ενώ η αντιμετώπιση της εγκληματικότητας και της οργανωμένης βίας παραμένει ελλειμματική. Η εντεινόμενη και εκτεταμένη "στρατιωτικοποίηση" δυνάμεων της αστυνομίας, οι επαναλαμβανόμενες επιχειρήσεις των ειδικών δυνάμεων δεν απαντούν στο πρόβλημα και απλώς προσθέτουν νέα εύφλεκτη ύλη.

Οι υπερβάσεις δαπανών για τα έργα (κάτι μας θυμίζει...), οι καταγγελίες για εκτεταμένη διαφθορά, τα πολλαπλά εργατικά δυστυχήματα σκιάζουν τη διοργάνωση και προκαλούν αλλεπάλληλα κύματα κινητοποιήσεων, διαδηλώσεων σε πολλές πόλεις.

Με το Μουντιάλ, αλλά και με τη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων (το 2016), η Βραζιλία ήθελε να αναδειχθεί στο διεθνές προσκήνιο, σε συνδυασμό με την οικονομική της ανάδειξη και τον ρόλο της στο πλαίσιο της ομάδας των BRICS. Αυτή η πορεία ανάδειξης, ανάπτυξης της Βραζιλίας σε μεγάλο βαθμό "θολώνει" από τα συνεχιζόμενα κοινωνικά προβλήματα, όπως οι μεγάλες ανισότητες, οι αυξήσεις των τιμών στα ενοίκια και σε είδη πρώτης ανάγκης, η συχνή απουσία διευρυμένων δικτύων υποστήριξης των πιο αδύνατων, των "αποκλεισμένων". Θα μου πείτε -και δικαίως-, όλα αυτά δεν έλειψαν, δεν λείπουν και σε άλλες χώρες που φιλοξένησαν μεγάλες διοργανώσεις, όμως δεν λύνονται με τις δικές μας επισημάνσεις ή κριτικές και την ίδια ώρα δισεκατομμύρια θεατές ή τηλεθεατές ψάχνουν λίγη "αφαίρεση".

Όχι, δεν πρέπει να ξεχνάμε τους πάντα λίγους και πανίσχυρους καρχαρίες που λυμαίνονται μεγάλα και άλλα έργα (όπως π.χ. η οικογένεια Όντερμπρεχτ, που στο παρελθόν συνεργάστηκε και με τη δικτατορία και τώρα πήρε την κατασκευή πολλών σταδίων, το νέο μετρό στο Ρίο ντε Τζανέιρο κ.ά.), αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε και τους μάγους της μπάλας, οι περισσότεροι από τους οποίους ξεκίνησαν να κλωτσάνε το τόπι στις αλάνες των παραγκουπόλεων (άλλο αν πολλοί σήμερα "πνίγονται" στα δεκάδες εκατομμύρια). Όχι, δεν ξεχνάμε τις βρομιές και τα στημένα του ποδοσφαίρου (και όχι μόνο), αλλά δεν ξεχνάμε και τις μεγάλες ή μικρές χαρές που γευόμαστε στα λίγα "διαλείμματα" ομορφιάς των αγώνων.

Χαρακτηριστικές της δυσοσμίας των μεγάλων "παιγνίων" είναι π.χ. οι πρόσφατες καταγγελίες του βρετανικού Τύπου για χρηματισμό παραγόντων από το Κατάρ για να αναλάβει τη διοργάνωση του 2022. Χαρακτηριστική της ομορφιάς του αθλήματος η ιστορία π.χ. του Σόκρατες, που μαζί με τους συμπαίκτες στην ομάδα του κατέβηκαν στο γήπεδο -λίγο πριν από τις αυτοδιοικητικές εκλογές του 1982- με φανέλες που έγραφαν "Dia 15 vote" (δηλαδή στις 15 πήγαινε να ψηφίσεις), στα τελειώματα τής τότε δικτατορίας!

Είναι γεγονός ότι από ένα γήπεδο ποδοσφαίρου η "διαδρομή" ώς τη συνείδηση των φιλάθλων, των πολιτών ευρύτερα, είναι μικρή. Σ' αυτή τη διαδρομή έπαιξαν και παίζουν πολλά και πολλοί, καθεστώτα, εξουσίες, μιντιάρχες, μεγαδιαφημιστές, ολιγάρχες, πολιτικάντηδες κ.ά. ων ουκ έστιν αριθμός. Όμως η χαρά που δίνει ένας αγώνας ποδοσφαίρου (όχι στημένος, φυσικά) σε πάρα πολλούς, πέρα και πάνω από τάξεις, στρώματα, συμφέροντα, μήκη και πλάτη της Γης, μας "ενώνει" συμβολικά παρά την προσωρινή αγωνιστική "διαίρεση". Όσοι βλέπουμε Μουντιάλ δεν είμαστε οι "μεταλλαγμένοι", οι "εγκλωβισμένοι" ενός κυρίαρχου συστήματος και όσοι δεν βλέπουν (;) ή το αφορίζουν οι σύγχρονοι οπαδοί του Σαβοναρόλα.

Το Μουντιάλ θα προσφέρει, όπως πάντα, κάποιες στιγμές, ώρες, ημέρες "αφαίρεσης" και ανάσες χαράς, όμως δεν σβήνει ούτε θα σβήσει τα καυτά ζητήματα των ανισοτήτων, της εκμετάλλευσης στο κοινό μας σπίτι, τη Γη...

από: Η Αυγή.