Όλα ξεκίνησαν με ένα τραγούδι. Ένα απαγορευμένο τραγούδι από τη δικτατορία, το «Γκραντόλα» του Χοσέ Αλφόνσο. Και δεν ήταν μια πράξη αντίστασης ενός ραδιοφωνικού παραγωγού αλλά το σύνθημα για να βγει ο στρατός στους δρόμους. Και ήταν μία από τις ελάχιστες περιπτώσεις στην Ιστορία που ο στρατός δεν ηγήθηκε ενός πραξικοπήματος αλλά μιας επανάστασης εναντίον της λαομίσητης δικτατορίας του Μαρτσέλο Καετάνο.
Όλα αυτά συνέβησαν τη νύχτα της 24ης προς την 25η Απριλίου του 1974, δηλαδή πριν από 40 χρόνια. Και συνέβησαν στην Πορτογαλία τη χώρα στην οποία από το 1932 είχε επιβληθεί φασιστικού τύπου δικτατορία με ηγέτη τον Αντόνιο Σαλαζάρ. Μετά το θάνατο του Σαλαζάρ, το 1970, τη διακυβέρνηση ανέλαβε ο Καετάνο.
Το Κίνημα των Ενόπλων Δυνάμεων, αποτελούσαν κυρίως κατώτεροι και μεσαίοι αξιωματικοί. Κοινός τόπος όλων αυτών ήταν ο τερματισμός της αποικιοκρατικής πολιτικής της Πορτογαλίας στη Μοζαμβίκη, τη Γουινέα και την Αγκόλα καθώς και της δικτατορικής διακυβέρνησης η οποία είχε οδηγήσει το λαό στη φτώχια. Επικεφαλής του Κινήματος ήταν συνταγματάρχης Βάσκο ντο Σάντος Γκονσάλβες, ο οποίος διετέλεσε και πρώτος πρωθυπουργός μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας και οι ταγματάρχες Οτέλο Σαράιβα ντε Καρβάλιο και Φρανσίσκο ντε Κόστα Γκόμες. Παρόλα αυτά ο Καετάνο παρέδωσε την εξουσία στο στρατηγό Σπίνολα, ο οποίος μέχρι την τελευταία στιγμή ήταν υπέρ του δικτάτορα.
Μέσα σε μερικές ώρες η 48χρονη δικτατορία κατέρρευσε, ο λαός βγήκε στους δρόμους και άρχισε να ραίνει τους στρατιώτες με γαρύφαλλα. Όλη η επιχείρηση ήταν αναίμακτη, αυτήν άλλωστε ήταν και η επιθυμία των πρωτεργατών της. Υπήρξαν μόνο 4 νεκροί κι αυτοί από πυροβολισμούς που έπεσαν εναντίον του πλήθους από το κτίριο της μυστικής αστυνομίας του Κετάνο.
