Κυριακή 29/6, Μαρίνα Φλοίσβου
Οι παραλίες ανήκουν στους πολίτες
και όχι στους εργολάβους και τους «καρχαρίες»!
Τους τελευταίους μήνες έχει κατατεθεί ένα νομοσχέδιο από το υπουργείο Οικονομικών που μεταξύ άλλων προβλέπει τρομακτικές αλλαγές στο πλαίσιο διαχείρισης του αιγιαλού και των παραλιών όλης της χώρας. Οι αλλαγές αυτές έχουν σα στόχο να ξεπουληθεί ό,τι έχει απομείνει από το δημόσιο πλούτο, αλλά και να δοθούν οι ακτογραμμές «δώρο» στα επιχειρηματικά συμφέροντα και τους «μεγαλοκαρχαρίες» που λυμαίνονται ήδη αρκετές παραλιακές περιοχές!
Τι προβλέπει το νομοσχέδιο
Ως αιγιαλός ορίζεται η ζώνη της ξηράς που βρέχεται από τη θάλασσα, ενώ παραλία θεωρείται η περιοχή που έχει προστεθεί στον αιγιαλό για την εξυπηρέτηση της επικοινωνίας της ξηράς με τη θάλασσα και αντίστροφα. Το νομοσχέδιο προβλέπει σε γενικές γραμμές τα παρακάτω:
Ο αιγιαλός δε θεωρείται πλέον χώρος κοινής χρήσης, οποιοσδήποτε μπορεί να εκμεταλλευτεί όση έκταση θέλει χωρίς περιορισμούς. Η παραλία δε θεωρείται προστατευόμενη ζώνη, ενώ παύει και το δικαίωμα των πολιτών στην ελεύθερη και ανεμπόδιστη πρόσβαση. Αν η παράκτια έκταση δε φτάνει, ο ιδιώτης που αγοράζει το δικαίωμα στην εκμετάλλευση μπορεί να μπαζώσει τη θάλασσα για να συμπληρώσει την συμφωνημένη επιφάνεια καταστρέφοντας τα οικοσυστήματα στις όχθες και καταπατώντας κάθε περιβαλλοντική νομοθεσία.
Η παραλία παύει να είναι ζώνη επικοινωνίας της ξηράς με τη θάλασσα: όπου ορίζονται ακόμη τέτοιες ζώνες, αυτές περνάνε πλέον στη δικαιοδοσία του δημοσίου που μπορεί να τις διαχειριστεί με όποιο τρόπο θέλει (εκποίηση, πέρασμα στο ΤΑΙΠΕΔ, κτλ.). Οι κατασκευές που υπάρχουν ήδη στις παραλιακές ζώνες, όπως τα χιλιάδες αυθαίρετα νυχτερινά μαγαζιά, νομιμοποιούνται, ενώ δεν υπάρχει κανένας περιορισμός ως προς τη χρήση των ακτογραμμών αρκεί να συμφωνούν μεταξύ τους οι ιδιοκτήτες των γειτονικών εκτάσεων. Ανοίγει δηλαδή ο δρόμος για την «Αθηναϊκή Ριβιέρα» από το Φάληρο μέχρι το Σούνιο που έχει φανταστεί ο Σαμαράς και περιλαμβάνει κλειστές ζώνες για λίγους και εκλεκτούς, με τη μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών να αποκλείονται από την ελεύθερη χρήση των παραλιών.
Διευκολύνεται η κατασκευή έργων που εξυπηρετούν παραθαλάσσιες επιχειρήσεις. Το σχέδιο αξιοποίησης θυμίζει την περίπτωση της Ισπανίας και των ακτών της Ανδαλουσίας, με ογκώδη ξενοδοχειακά συγκροτήματα ασφυκτικά χτισμένα το ένα δίπλα στο άλλο. Ένας τεράστιος όγκος από τσιμέντο δηλαδή, που μοιάζει σαν κάποιος να τον άφησε απλά στην ακτή, χωρίς καμία αισθητική σύνδεση με τον περιβάλλοντα χώρο και τεράστιες οικολογικές επιπτώσεις. Σύμφωνα με περιβαλλοντικές οργανώσεις αγνοείται μια πληθώρα νόμων που έχουν ψηφιστεί προ τριετίας, σχετικά με τη βιοποικιλότητα και την προστασία όλης της παράκτιας ζώνης (πάρκα natura, ακόμη και όχθες λιμνών).
Εικόνα από το μέλλον και η αναγκαία ανατροπή
Η εκμετάλλευση του Αιγιαλού, λοιπόν, είναι η εικόνα από το μέλλον που μας ετοιμάζουν? Σίγουρα, αλλά κάποια στοιχεία είναι ήδη εδώ? Πολλοί τάζουν θέσεις εργασίας από την επιχειρηματική εκμετάλλευση και την «ανάπτυξη». Αυτές οι θέσεις όμως θα υπακούουν πιστά στον χαρακτήρα της εργασίας που έχουμε δει όλα τα τελευταία χρόνια να εφαρμόζεται από τις κυβερνήσεις και τις πολιτικές του μνημονίου: Υπάλληλοι ξενοδοχείων με ανύπαρκτα δικαιώματα που δουλεύουν εξαντλητικά, με ελάχιστους μισθούς και απλήρωτες υπερωρίες, με επισφάλεια και εργοδοτική τρομοκρατία?
Παράλληλα, όμως, είναι ένα νομοσχέδιο που θέλει να αλλάξει τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τα «κοινά» και το δημόσιο χώρο γενικότερα. Σχεδιάζεται ένα μέλλον που δεν είναι καταστροφικό μόνο από αισθητικής και περιβαλλοντικής πλευράς, αλλά επιδιώκουν μια συνολική αλλαγή παραδείγματος: καταπατείται κάθε δυνατότητα παραγωγικής ανασυγκρότησης και ήπιας τουριστικής ανάπτυξης προς όφελος των πολιτών, γκρεμίζεται η πολιτισμική μας ταυτότητα και αμφισβητείται η συλλογική μνήμη που έχει ταυτιστεί με την ελεύθερη πρόσβαση και συλλογική αξιοποίηση των παραλιών μας. Από μια κατάσταση που θεωρούσαμε λίγο έως πολύ δεδομένο το δικαίωμα της πρόσβασης στη φύση, περνάμε σε ένα μοντέλο όπου μας επιβάλλεται να θεωρούμε κοινή λογική την κοστολόγηση των κοινών αγαθών (νερό, ρεύμα, ακτογραμμή), να θεωρούμε λογικό ότι όλα τα πράγματα πρέπει να είναι εμπορεύματα με δεδομένη τιμή. Εμπορεύματα στα οποία οι φτωχοί και οι «πολλοί» θα έχουν πρόσβαση μόνο μέσω πανάκριβων εισιτηρίων ή ως κακοπληρωμένοι εργαζόμενοι!
Ως κομμάτι της νέας γενιάς που έχει ήδη χτυπηθεί σκληρά από τις πολιτικές της κρίσης, αγωνιζόμαστε για να υψώσουμε ένα τοίχο απέναντι στα σχέδια που ετοιμάζουν για τις παραλίες μας. Αυτό το εμπόδιο πρέπει να το χτίσουμε όλοι μαζί: από τα κινήματα πόλης, τους κατοίκους των περιοχών όλης της επικράτειας που διεκδικούν ελεύθερη πρόσβαση στις ακτές, τους πολίτες που αυτοοργανώνονται ενάντια στη βαρβαρότητα. Να τους δείξουμε πως ένας άλλος τρόπος οργάνωσης της καθημερινότητάς μας ?με ελεύθερα και κοινά αγαθά, των ακτογραμμών συμπεριλαμβανομένων- είναι εδώ σήμερα!
Στοπ στο νομοσχέδιο εκποίησης των αιγιαλών!
Ελεύθερη πρόσβαση για όλες και όλους στις παραλίες μας!
