Σήμερα, ημέρα των ανθρώπων με αναπηρία ΟΧΙ καταγγελίες, όχι ευαισθητοποίηση, όχι άλλες εκδηλώσεις και γιορτούλες. Φτάνει.

Από το Egomio:
Εξαιρετικά αφιερωμένο στην 3η Δεκεμβρίου - Ημέρα των ανθρώπων με αναπηρία: Επειδή, πράγματι "δεν (μπορεί και δεν πρέπει να) είναι ημέρα γιορτής αλλά καταγγελίας και διεκδίκησης" πραγματικής...

 

Κίνηση Χειραφέτησης ΑμεΑ: "Μηδενική Ανοχή" (μας διαβάζετε εδώ)

Η 3η Δεκεμβρίου κάθε χρονιάς εδώ και αρκετά χρόνια είναι διεθνώς ?αφιερωμένη? στους ανθρώπους με αναπηρία. Είναι η Παγκόσμια Ημέρα ανθρώπων με αναπηρία. Θεμελιώδες μήνυμά της: ?Τίποτε για εμάς χωρίς εμάς?.

Πανομοιότυπες, ειδικά τα τελευταία 15-20 χρόνια (εστιάζουμε στο νεοελληνικό πεδίο) και οι διατυπώσεις στο ?όνομα της ημέρας? συμπυκνώνονται στην φράση/σημείο αναφοράς ? με αυτήν, αξιωματικά, είτε ξεκινούν είτε ολοκληρώνονται είτε και τα δυο, όλες μα όλες οι πανηγυρικές της ημέρας ομιλίες - ?η 3η Δεκεμβρίου δεν είναι ημέρα γιορτής αλλά καταγγελίας και διεκδίκησης?.

 

Οι τόνοι της φωνής ανεβαίνουν στις υψηλότερες δυνατές κλίμακες, ξεσπούν τα ακροατήρια σε φωνές, συνθήματα και χειροκροτήματα, σφίγγουν με όλη τους την ένταση οι ομιλητές τα χαρακτηριστικά τους, κατά το κοινώς λεγόμενο ?χαλάει ο κόσμος?. Για εκείνες, έστω, τις στιγμές?

Το περιεχόμενο τόσο της καταγγελίας όσο και της διεκδίκησης, εδώ και χρόνια πολλά κινούνται ? και πολύ καλά κάνουν ? στο ?πεδίο του αυτονόητου?.

 

Επιγραμματικά: ?Καταγγέλλουμε τις παραβιάσεις θεμελιωδών δικαιωμάτων των ανθρώπων με αναπηρία που συνιστούν παραβίαση της θεμελιώδους αρχής ισότητας δικαιωμάτων? ? ?Διεκδικούμε την άρση όλων αυτών των παραβιάσεων ώστε οι άνθρωποι με αναπηρία να είναι υποκείμενα της θεμελιώδους δημοκρατικής αρχής ισότητας δικαιωμάτων και όχι αντικείμενα φιλανθρωπίας?. Ποικίλλουν προφανώς - από εκδήλωση σε εκδήλωση και από ομιλητή σε ομιλητή ? οι διατυπώσεις, αλλά το περιεχόμενο, η ουσία τους, αυτό και αυτή είναι.

Σε όλες, μα όλες, τις εκδηλώσεις που γίνονται ?στο όνομα της ημέρας?, συνυπάρχουν και συμπρωταγωνιστούν αυτοί που καταγγέλλουν και αυτοί που καταγγέλλονται, αυτοί που διεκδικούν και αυτοί από τους οποίους διεκδικούν.

 

Κατά κανόνα, πάγιο κανόνα, οι δεύτεροι είναι αυτοί που χρηματοδοτούν τις εκδηλώσεις χρηματοδοτώντας τους διοργανωτές των εκδηλώσεων πρώτους. Μη βιαστείτε να εντοπίσετε a-priori ?παράδοξο?, η συνύπαρξη αυτού του τύπου δεν είναι ασύμβατη με το ?παιχνίδι της δημοκρατίας?.

 

Υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις αντανακλά την συν-αντίληψη για το εν δυνάμει της προόδου: ?Αποδεχόμαστε την καταγγελία άρα και το δικαιωματικό της διεκδίκησής σας, δια της παρουσίας και συμμετοχής μας επικυρώνουμε την από μέρους μας αποδοχή, άρα πρακτικά δεσμευόμαστε ότι θα πράξουμε από πλευράς μας τα δέοντα ώστε η διεκδίκηση να δικαιωθεί?. Κάπως έτσι?

Κάπως έτσι, το δίνουμε όσο πιο απλά γίνεται, ορίζεται by the book η συν-αντίληψη (πολιτικών εκπροσώπων ? κοινωνίας) για το εν δυνάμει της προόδου, όμως για το εάν και κατά πόσο αυτή η συν-αντίληψη ?αληθώς αντανακλάται? κρίνεται/ ελέγχεται επίσης by the book από την ικανοποίηση ή μη συγκεκριμένων προϋποθέσεων. Αυστηρά συγκεκριμένων, των αυστηρότερα συγκεκριμένων, αυτών (των κρίσιμων προϋποθέσεων) που ορίζονται στον χώρο και στον χρόνο ορίζοντας τον (κοινωνικό) χώρο και χρόνο. Αυτών, η μη τήρηση των οποίων μεταφράζεται by the book σε δημοκρατικό ?παράδοξο?.

By the book: Η επαναλαμβανόμενη στην μακριά διάρκεια χρόνου και στον ίδιο χώρο συνύπαρξη και συν-αντίληψη (από τη μια αυτών που δικαιωματικά καταγγέλλουν, από την άλλη αυτών που αποδέχονται ότι δικαίως καταγγέλλονται) επί της ίδιας ακριβώς ?επί του περιεχομένου της? καταγγελίας, a-priori συνιστά δημοκρατικό ?παράδοξο?.

 

Για να γίνει απολύτως σαφές και επί του περιεχομένου του (όχι μόνο επί της αρχής του) αυτό το ?παράδοξο? ακολουθεί παραδειγματικό σχήμα λόγου:
Με αίσθημα περηφάνιας συμμετέχοντας στην λεγόμενη δημοκρατική παράσταση σε ρόλο κοινωνικού εταίρου, ο φερόμενος ως θεσμικός εκπρόσωπος των ανθρώπων με αναπηρία επί χρόνια κάθε 3η Δεκεμβρίου κατέθετε και καταθέτει έρευνες/ εκθέσεις (χρηματοδοτούμενες από την πολιτεία) καταγράφοντας το πεδίο των από μέρους της πολιτείας παραβιάσεων των δικαιωμάτων των αναπήρων.

 

Κάθε τέτοια έρευνα/ έκθεση, κάθε χρόνο συνοδευόταν και εξακολουθεί να συνοδεύεται από την αποδοχή του περιεχομένου της εκ μέρους της πολιτείας και από την δέσμευση κάθε λογής εκπροσώπων της για άμεσες δράσεις και παρεμβάσεις.

 

Το ίδιο πάνω κάτω σχήμα (αποδοχή της καταγγελίας, ρητή δέσμευση για άμεσες παρεμβάσεις), κάθε χρόνο επαναλαμβανόταν και επαναλαμβάνεται, επί των ιδίων πάνω κάτω θεμάτων, με τις αρχικές/ εναρκτήριες πολιτειακές δεσμεύσεις για άμεσες δράσεις και παρεμβάσεις σταδιακά να εξαφανίζονται κάπου μακριά, στα πέρατα του παγωμένου χρόνου.

 

Και κάθε χρόνο, σαν κάθε χρόνο ιδιαίτερα στις 3 Δεκεμβρίου ο χρόνος να άρχιζε να ?μετράει? πάλι από την αρχή , οι φορείς/ εκπρόσωποι των αναπήρων και οι ανάπηροι/ εκπροσωπούμενοι από τους φορείς, να χειροκροτούν και αποθεώνουν τις ίδιες πάνω κάτω δεσμεύσεις για άμεσες δράσεις και παρεμβάσεις των ιδίων πάνω κάτω (το πολιτικό προσωπικό όλων των βαθμίδων έχει ορίσει ανά κοινωνικό τομέα τους αρμοδίους και τις αρμοδιότητες δημοσίων σχέσεων, στα θέματα αναπηρίας που θεωρούνται ?χαμηλής πολιτικής? συνήθως σπεύδουν και χαιρετίζουν ?ευαίσθητες? κυρούλες) που επί χρόνια ως ?χρέος επαγγελματικό? τις επαναλάμβαναν και τις επαναλαμβάνουν.

 

Προσοχή ιδιαίτερη παρακαλώ! Μην εντοπίζετε με τρόπο εύκολο, μεταφυσικό και αόριστο, το πρόβλημα στην δημοκρατία καθαυτή, αλλά στην συν-αντίληψη εντός του πλαισίου της των κοινωνικών ρόλων. Όσο πιο καθυστερημένη είναι μια κοινωνία, τόσο πιο ?εξαρτημένη? σημαίνει ότι είναι από την υπέρτατη αρχή του οικογενειακού αμοραλισμού (by the book, κάποια στιγμή σύντομα θα αναφερθούμε αναλυτικότερα και σε αυτό) και υποχρεωμένη σε ακινησία.

 

Μπορεί ακόμα και να αλλάζουν, κατά καιρούς, οι πηγές χρηματοδότησης (οι εκθέσεις/ έρευνες των παραβιάσεων που ήταν υποχρέωση χρηματοδοτική της πολιτείας, εντάχθηκαν στα συγχρηματοδοτούμενα ευρωπαϊκά πλαίσια στήριξης) του όλου ?έργου?, όμως οι υποταγμένοι στην αρχή του οικογενειακού αμοραλισμού ρόλοι παραμένουν αμετακίνητα ίδιοι. Και με τους ρόλους αντιληπτούς ? μέσα στον χώρο και στον χρόνο - ίδιους και αμετακίνητους κανένα ?έργο? δεν προχωρά.

Κοινωνικές πρωτοπορίες! Πραγματικές, όχι παραστατικές.

 

Αυτή είναι η μόνη αληθινή απάντηση στην καθυστέρηση. Ασχολούμαστε με αυτές συνέχεια, 364 μέρες τον χρόνο, θα ασχοληθούμε ξανά μαζί τους από την επομένη της Ημέρας που ?δεν είναι ημέρα γιορτής αλλά καταγγελίας και διεκδίκησης?. Από 4 Δεκεμβρίου.

 

Για να αφήσουμε τους άλλους ? 3η Δεκεμβρίου μέρα που είναι το δικαιούνται ? με την συνηθισμένη ησυχία τους να το γιορτάσουν. Χρόνια πολλά!

 

Πριν 72 χρόνια.

 

Στις 30 Νοέμβρη 1943 γύρω στις 3 τα ξημερώματα, έκαναν την επίθεσή τους ενάντια στα 19 νοσοκομεία που οι ανάπηροι τα είχαν μετατρέψει σε κάστρα της Εθνικής Αντίστασης τα τάγματα ασφαλείας, με τις πλάτες των γερμανοφασιστών κατακτητών.

 

Τους άρπαξαν, τους φόρτωσαν ν σε αυτοκίνητα και τους παρέδωσαν στους Γερμανούς, στις φυλακές Χαϊδαρίου και Χατζηκώστα.. Ο «εγκέφαλος» που σχεδίασε την έφοδο στα νοσοκομεία και το άγριο χτύπημα των αναπήρων ήταν ο γνωστός και σαν «μαύρος» άνθρωπος Στ. Γονατάς, φυσικά μαζί με τον Ράλλη το δοσίλογο πρωθυπουργό.

 

Ελληνόφωνα στρατεύματα κατοχής, οι γερμανοτσολιάδες του Ράλλη, πάνω από χίλιοι, οπλισμένοι με γερμανικά όπλα, μεταφέρθηκαν με καμιόνια κάτω από την προσωπική καθοδήγηση του Γκεσταπίτη Φον Στρόουπ περικύκλωσαν τα στρατιωτικά νοσοκομεία, για να τα καταλάβουν.

 

Μπήκαν μέσα ουρλιάζοντας και με βρισιές, χτυπήματα με τους υποκόπανους και πολλές φορές με λογχισμούς και πυροβολισμούς, έπεσαν πάνω στους ανάπηρους και τραυματίες.

 

Οι ανάπηροι φορτώνονται σε καμιόνια με προορισμό τις φυλακές Χατζηκώστα και το στρατόπεδο Χαϊδαρίου.

 

 

Τα ξημερώματα εκτελούνται 283 αγωνιστές με αναπηρία.

ΤΙΜΗ και ΔΟΞΑ στους αναπηρους ΕΑΜιτες αγωνιστές.