Του ΚΛΕΑΡΧΟΥ ΤΣΑΟΥΣΙΔΗ

Πριν από λίγες μέρες, έσκασε μια είδηση από τη Γερμανία που έριξε -ως συνήθως- τους αθώους από τα σύννεφα: άγνωστοι έκλεψαν (!) την πύλη του ναζιστικού στρατοπέδου εξόντωσης του Νταχάου. Ναι, αυτήν την ίδια πύλη που στην κορυφή της φέρει την επιγραφή "Arbeit macht frei" (Η εργασία απελευθερώνει). Όλοι ξέρουμε το πώς... Όλοι πλην των κατοίκων της βαυαρικής περιοχής που τότε δήλωναν ότι χαμπάρι δεν πήραν ότι δίπλα τους εξοντώθηκαν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι, έστω και β' κατηγορίας, όπως εβραίοι, ρομά, ομοφυλόφιλοι, κομμουνιστές.

Κατά σύμπτωση, ουδείς επίσης αντιλήφθηκε τώρα την αφαίρεση της σιδερένιας πύλης, που έχει διαστάσεις 190 επί 95 εκατοστά. Ούτε οι φύλακες, ούτε οι κάτοικοι της περιοχής (παιδιά και εγγόνια... εκείνων), μολονότι είναι βέβαιο ότι χρειάστηκαν βαριά μηχανήματα, όπως γερανός και φορτηγό!

Αυτά στη Γερμανία, όπου μεταπολεμικά, δυτικά και ανατολικά, στελέχη των ναζί «αξιοποιήθηκαν» δεόντως, όπως και τώρα, με την ενοποίηση, με τα καλά παιδιά του Χόνεκερ να βρίσκουν μαλακά σκαμνάκια έως και θρόνους στη Βόνη και τώρα στο Βερολίνο.

Βέβαια, η εποχή ενδείκνυται: ο οπορτουνισμός, οι απίστευτες ιδεολογικές μετακινήσεις κομμάτων και προσώπων αφήνουν στην άκρη όλες τις επιφυλάξεις που κυριαρχούσαν πριν από, π.χ., 30 χρόνια.

Σε περιόδους κρίσης και κοινωνικής εξαθλίωσης, η τσουλήθρα προσώπων που βγάζουν το μεροκάματο (χαβιάρι, σαμπάνια, τρούφες) από τη μία πολιτική θέση στην άκρως αντίθετη, θεωρείται κάτι σύνηθες, να μην πω αναμενόμενο.

Από τον Μαρξ στον Μάκη...

Ειδικά στα κόμματα εξουσίας, όταν η μετάλλαξη αρχίζει από την κορυφή, δημιουργεί ασφυχτικά διλήμματα στην οργανωμένη βάση: το να έχεις στα γραφεία του Κινήματος, το 1980, τις εικόνες του Άρη Βελουχιώτη και του Μαρξ και τώρα να τακιμιάζεις με τον Μάκη, επικεφαλής της νεολαίας του Παπαδόπουλου, κάποια σήψη δεν δείχνει; Όχι;

Ε, τότε -για παράδειγμα- ο εκ νέου πασόκος Ανδρέας Λοβέρδος (αρχηγός ακόμη της Συμφωνίας για τη Νέα Ελλάδα) έχει δίκιο όταν εισηγείται νεωτερισμούς με την τόλμη που τον χαρακτήριζε πάντα: όταν ήταν κατά σειρά στέλεχος της ΚΝΕ, του Αντρέα Παπανδρέου, των διαδόχων του έως και τον Αντώνη Σαμαρά και τρόφιμος στο ίδιο σχήμα με τους Βορίδη, Γεωργιάδη, Πλεύρη. Εννοώ την πρότασή του για τζάμπα εργασία εκπαιδευτικών με αντάλλαγμα μόρια ή την πληρωμή με το σύστημα των βάουτσερ, δηλαδή των πεντάμηνων συμβάσεων έργου καταρτιζόμενων (πτυχιούχων!) χωρίς ασφάλιση (γύρω στα 400 ευρώ).

Τον έκραξε καλύτερα ο νεοδημοκράτης πρώην υπουργός Μιχελάκης: Η εργασία δεν μπορεί να μετατρέπεται σε χόμπι!

Ο πρώην κομουνιστής, πάντως, Λοβέρδος βρήκε τη νέα σχέση εργασίας - αμοιβής. Περιμένω, μάλιστα, λόγω και των τοποθετήσεών του για τις οροθετικές αλλά και τη Χρυσή Αυγή (τη χαρακτήρισε «πρώτο κίνημα που γεννιέται αυθεντικά μετά τη Μεταπολίτευση» και «κάνει ακτιβισμό πάνω σε μεγάλα προβλήματα»), να ορίσει και το πορτρέτο του εκπαιδευτικού της νέας εποχής και του δικαιούμενου να συνδικαλίζεται.

Από την αμνησία στην ανοησία

Ο συνταγματολόγος (αλήθεια, το χρήμα το παίρνει ή ώς πότε το έπαιρνε ως πανεπιστημιακός;) αρνείται το δικαίωμα στον νοσηλευτή Κοτσιφάκη να είναι πρόεδρος της ΟΛΜΕ. Αν ήταν μαθηματικός, θα τον δεχόταν; Φιλόλογος; Δηλαδή ποιοι τον ψήφισαν τον Κοτσιφάκη; Μόνο οι νοσηλευτές; Αν ο πρόεδρος της ΟΛΜΕ ήταν νομικός, θα μπορούσε να καθίσει απέναντι στον νεόκοπο Λουί;

Ο υπουργός Λοβέρδος δεν ξεχνά να πάει μόνο στη δοξολογία. Ξεχνά ότι η πρόσληψη νομικών, οικονομολόγων, δασολόγων, νοσηλευτών, μηχανικών κ.λπ. είναι έργο των πράσινων κυρίως κυβερνήσεων για να καλυφθούν οι ανάγκες της τεχνολογικής εκπαίδευσης, αυτής που ο προκάτοχός του Αρβανιτόπουλος εκχώρησε στους ιδιώτες. Και μιμείται τον Ερντογάν ανεχόμενος ή συνεργώντας στο ρίξιμο σελίδων μαθητών στο Facebook. Τους οποίους μαθητές καταγγέλλει σαν υποκινούμενους κ.λπ.

Του θυμίζω, γιατί ξεχνά, μια δική του αγωνιστική φράση: «Πέρασα τις εξετάσεις μου στην κατάληψη του Πολυτεχνείου στη Θεσσαλονίκη, στις 16-17 Νοεμβρίου του 1973»! Δεν το αμφισβητώ, ήταν ήδη 17 χρόνων. Αλλά μια και συμπέσαμε στον ίδιο χώρο (απλώς εγώ έτυχε να συλληφθώ ως πρωταίτιος μαζί με άλλους 34 συντρόφους), μπορεί να θυμηθεί πώς μας αποκαλούσε το τότε καθεστώς; Επειδή ξεχνά, ας κοιτάξει τις ανακοινώσεις του: τα ίδια λένε.

Μια πρόταση στον παλιό συναγωνιστή: τώρα που τα μίση αμβλύνθηκαν, δεν ζητάμε από την Αγγέλλω καμιά επιγραφή με το ίδιο απελευθερωτικό σύνθημα να το φυτέψουμε στην πύλη του υπουργείου Παιδείας ως παραίνεση προς τους εκπαιδευτικούς; Υπάρχουν πολλές επιγραφές ακόμη, στο Αουσβιτς, στο Theresienstad κ.α.

Εκτός κι αν μας καλύπτει το σύνθημα στην πύλη του Μπούχενβαλντ: "Jedem das Seine" (σε πολύ ελεύθερη απόδοση: «Ο καθένας παίρνει αυτό που του αξίζει»). Π.χ. μόρια;

Τέλειο!

αναδημοσίευση από: Η ΑΥΓΗ