του Γιώργου Ανανδρανιστάκη.

 

 

Στην ελληνική επικράτεια ακμάζει εδώ και δεκαετίες ένας τόπος αυτοτελής και αυτόνομος, με δικούς του νόμους και κανόνες. Όχι, δεν είναι η Αθωνική Πολιτεία του Αγίου Όρους, παρόλο που και εκεί -στον τόπο- τα ονόματα του Χριστού και της Παναγίας εκστομίζονται δεκάδες φορές ημερησίως. Όχι, δεν είναι το γαλατικό χωριό του Αστερίξ και του Οβελίξ, παρόλο που και εκεί -στον τόπο- πέφτει άγριο ξύλο μεταξύ των κατοίκων.

 

Δεν είναι όρος, δεν είναι χωριό, είναι η γάγγραινα του επαγγελματικού ποδοσφαίρου, που τη βλέπουμε να απλώνεται στο σώμα μας και δεν κάνουμε τίποτα για να την εμποδίσουμε, λες και είναι φαινόμενο φυσικό, λες και είναι ανίατη ασθένεια που δεν παίρνει γιατρειά.

Τι να θυμηθώ, τι να ξεχάσω. Τις παράγκες, τους εκφοβισμούς, τα μπραβιλίκια, τους πιασμένους διαιτητές, τα μαχαιρώματα εκτός γηπέδων, τις δολοφονίες εντός γηπέδων, τους οπαδικούς στρατούς, που, άμα λάχει, μετατρέπονται και σε στρατούς ψηφοφόρων, τα χαρισμένα χρέη σε Α.Ε., που τα πληρώνουμε εμείς, τα χαρισμένα γήπεδα σε Α.Ε., που τα πληρώνουμε και πάλι εμείς; Τις πληρώνουμε επειδή είναι Α.Ε. ποδοσφαιρικές, αν ήταν Α.Ε. πατατοπαραγωγές και ζητούσαν να τους χαρίσουμε τα χρέη ή να τους χτίσουμε τζάμπα αποθήκες, θα τους παίρναμε με τις πέτρες. Λες και οι πατάτες έχουν μικρότερη κοινωνική σημασία από το ποδόσφαιρο.

Αν αυτά συνέβαιναν σε οποιονδήποτε άλλο τομέα του κοινωνικού επιστητού, θα είχε ξεσηκωθεί το σύμπαν. Στην περίπτωση του ποδοσφαίρου το σύμπαν μένει, παραδόξως, στρογγυλοκαθισμένο στη θέση του. Διότι το χωριό του ποδοσφαίρου έχει θέσει εαυτό εκτός κοινωνικού επιστητού, έχει οχυρωθεί πίσω από ογκόλιθους και συρματοπλέγματα που μοιάζουν απροσπέλαστα.

 

Για να μπεις μέσα, πρέπει να πατήσεις πάνω σε μεγάλους, μεσαίους και μικρούς επιχειρηματίες, σε οπαδούς που έχουν αναλάβει -ενίοτε με το αζημίωτο- να προστατεύουν τα αφεντικά, σε δημοσιογράφους που έχουν αναλάβει -πάντοτε με το αζημίωτο- να προστατεύουν τους οπαδούς που προστατεύουν τα αφεντικά.

Μέσα σε όλα τ' άλλα, έλαχε στην καημένη την κυβέρνηση της Αριστεράς να σπάσει και το τείχος της ποδοσφαιρικής καστροπολιτείας. Οφείλει να το πράξει πάραυτα, χωρίς δισταγμούς και αμφιταλαντεύσεις, χωρίς να φοβηθεί τους κάφρους που βγαίνουν στα ραδιόφωνα, ως δήθεν πονεμένοι ακροατές, και απειλούν θεούς και δαίμονες.

 

Δεν είναι δευτερεύον ζήτημα που αφορά την κοσμιότητα στην άθληση και άλλα παρόμοια. Είναι ζήτημα πολιτικό και οικονομικό, είναι ο πυρήνας της σύγκρουσης με τους ολιγάρχες. Εκεί, στον βούρκο του ποδοσφαίρου, θα βρεις όλα τα αφρόψαρα, τους φοροφυγάδες, τους λαθρέμπορους, τους διαπλεκόμενους των μίντια, τους μεγαλοδικηγόρους.

Δεν χρειάζεται να ψάχνετε από δω κι από κει. Στο περβόλι του ποδοσφαίρου φύονται όλα τα είδη, τσουκνίδες, παράσιτα, μολόχες κι ό,τι άλλο τραβάει η ψυχή σας. Αρχίστε να κόβετε από εκεί και το μήνυμα θα φτάσει πάραυτα και στους υπόλοιπους που είναι εγκατεσπαρμένοι αλλαχού. Άσε που θα καθαρίσει και το γρασίδι, να δούμε κι εμείς λίγη μπαλίτσα της προκοπής.