Οι ιστορίες επτά ανθρώπων που εγκατέλειψαν την πατρίδα τους και ταξίδεψαν χιλιόμετρα προτού βρεθούν στο κέντρο της Αθήνας αντικατοπτρίζουν μια παγκόσμια πραγματικότητα.
Θα τις ακούσουμε από τα χείλη τους στην περφόρμανς «Είμαστε οι Πέρσες» της Γιολάντας Μαρκοπούλου στην Πειραιώς 260, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών.
της Μαρίας Κρύου (από http://www.athinorama.gr/)
ΟΑϊντίμ Τζοϊμάλ προσέγγισε το θέατρο ως παιχνίδι και μπήκε στις παραστάσεις με απρόσμενη αθωότητα. Έφυγε από το Μπανγκλαντές εξαιτίας της εμφύλιας διαμάχης και ο δρόμος του τον οδήγησε στην Ελλάδα, διότι είχε διαβάσει πως έχει πάντα ήλιο και οι άνθρωποι ζουν ελεύθεροι. Ο Χαλίλ Αλέ Ζάβα ζει χρόνια στη χώρα μας, έχοντας αφήσει στο Αφγανιστάν μια μεγάλη οικογένεια.
Έλαβε μέρος και στην παράσταση-ντοκουμέντο «Ε_Φυγα», στον πεζόδρομο της Γιατράκου στο Μεταξουργείο, και ονειρεύεται να σπουδάσει στο πανεπιστήμιο.
Αυτές είναι οι ιστορίες δύο εκ των επτά μεταναστών που πρωταγωνιστούν στην παράσταση «Είμαστε οι Πέρσες» της δραστήριας και καλλιτεχνικά και κοινωνικά ευαισθητοποιημένης Γιολάντας Μαρκοπούλου. Πατώντας στα αρχαιότερα σωζόμενα δράματα του Αισχύλου, τις «Ικέτιδες» και τους «Πέρσες», δημιούργησε ένα σύγχρονο χορικό για το νόστο και την περιπλάνηση με υλικό τις προσωπικές ιστορίες αυτών των επτά ανθρώπων, που ευτυχώς δεν χάθηκαν σε κάποιο ναυάγιο και κατάφεραν να στήσουν μια νέα ζωή στη χώρα μας.
Γιατί έφυγαν από την πατρίδα τους και ποιο ήταν το όνειρό τους; Πώς βιώνουν τον πόλεμο της καθημερινότητας σε μια ξένη πόλη; Τι άφησαν πίσω και πόσο εύκολο είναι να επιστρέψουν στον τόπο τους; Στοιχείο του μύθου της τραγωδίας είναι η μεταβολή, το πέρασμα από την άγνοια στη γνώση και, σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, η αναγνώριση ενός προσώπου από σημάδια, γεγονότα, αναμνήσεις και συλλογισμούς.
Μέσα από αυτήν την αρχετυπική διαδικασία αναγνώρισης καθένας από τους πρωταγωνιστές της παράστασης φέρνει στο φως την ταυτότητά του, ξεναγώντας μας στην προσωπική του μνήμη. Γι? αυτούς το θέατρο αποτελεί ένα μαγικό χαλί που τους οδηγεί στην ελευθερία και την επικοινωνία.
Δεν είναι επαγγελματίες ηθοποιοί, αλλά έχουν λάβει μέρος στο Station Athens, ένα εργαστήρι θεάτρου, φωτογραφίας, βίντεο και εικαστικών για μετανάστες και πρόσφυγες, με βάση τις μεθόδους της art therapy, που δημιουργήθηκε από τη ΜΚΟ Αμάκα και την ομάδα του καλλιτεχνικού πολυχώρου Συνεργείο.
Ο Χασάν Αμίρι εγκατέλειψε το Αφγανιστάν σε νεαρή ηλικία κι έφτασε στην Ελλάδα αφού ταξίδεψε σε πολλές χώρες. Έχει καλλιτεχνική φλέβα κι έχει δοθεί ψυχή τε και σώματι στο εργαστήρι εδώ και τρία χρόνια, φροντίζοντας τα σκηνικά των παραστάσεων. Ο Ρεζά Μουοζεβί, επίσης από το Αφγανιστάν, ζει μόνος στην Ελλάδα ?η οικογένειά του είναι σκορπισμένη σε διάφορα σημεία του ορίζοντα?, σπουδάζει μηχανικός, αλλά πάντα έχει χρόνο για τα μαθήματα του εργαστηρίου.
Ο Ραμζάν Μοχάμαντ πρωτογνώρισε το θέατρο πριν από πέντε χρόνια μέσα από προγράμματα της Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης Άρσις, που δουλεύει για τη στήριξη παιδιών και νέων που βρίσκονται σε δυσχέρεια ή κίνδυνο και την προάσπιση των δικαιωμάτων τους, και καταθέτει τη δική του μαρτυρία για τις εμφύλιες συγκρούσεις που έζησε στη χώρα του, το Πακιστάν. Ο Ρεζά Μοχαμαντί από το Αφγανιστάν παρακολουθεί το εργαστήρι τα τελευταία δύο χρόνια (δηλώνει μάλιστα πως μέσα από αυτό αγάπησε το θέατρο ). Ήρθε στην Ελλάδα αφού πρώτα έμεινε κάποια χρόνια στο Ιράν κι έχει να παρατηρήσει πως «όταν είσαι ξένος, είσαι ξένος παντού».
Πειραιώς 260 (Χώρος Ε ) Στις 3-4/6.
