Αποχαιρετώντας τον Ιούλιο με ένα ποίημα του Κωνσταντίνου Καβάφη: Σαμ ελ Nεσίμ Το ωχρόν μας Μισίρι με βέλη ο ήλιος πλήρη πικρίας και πείσματος καίει και δέρει, και με δίψαν και νόσον το καταπονεί. Το γλυκύ μας Μισίρι εν μια γελαστή πανηγύρει μεθά, λησμονεί, και κοσμείται, και χαίρει, και τον τύραννον ήλιον περιφρονεί.
Ο Καβάφης, μια από τις μεγαλύτερες ?και για πολλούς πιθανώς η μεγαλύτερη- μορφές της ελληνικής ποίησης, επηρέασε και επηρεάζει με το διαποτισμένο με ουμανισμό έργο του πολλούς ομότεχνούς του αλλά και απλούς ανθρώπους. Η ποίησή του είναι ελληνική, αλλά και οικουμενική ταυτόχρονα, ύστερα από τις μεταφράσεις των ποιημάτων του στα Γαλλικά, Αγγλικά, Γερμανικά και σε πολλές άλλες γλώσσες.
